Orzeczenie czasownikowe, orzeczenie proste – orzeczenie, wyrażone pojedynczym wyrazem, który jest osobową formą czasownika. Wyrażone najczęściej czasownikiem w formie osobowej[1], np. Banknoty dotarły do Europy w XVII wieku. Nazywa czynność, którą wykonuje podmiot. Odpowiada na pytania: co robi? co się z nim dzieje? w jakim znajduje się stanie?
Przykłady:
- Gosia je grzyby.
- Bartek bije worek bokserski.
- Kapitan zajada się żelkami.
Orzeczenie czasownikowe wyrażone jest[1]:
- osobową formą czasownika: np. (Ona) biegnie.
- osobową formą czasownika z zaimkiem zwrotnym (czasowniki w stronie zwrotnej) np. (Piotr) przebiera się.
- osobową formą czasownika z partykułą „nie” np. (Dzieciaki) nie przyjechały.
Orzeczenie czasownikowe można oddać za pomocą sekwencji zależnych od siebie czasowników[1]: Będziesz miał potężne kłopoty.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Bąk 1977 ↓, s. 411.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Piotr Bąk: Gramatyka języka polskiego - zarys popularny. Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1977. ISBN 83-214-0923-7.