Papoose Peak Jumps

Punkt konstrukcyjny K80/85[a], K60, K40
Państwo	Stany Zjednoczone
Stan	Kalifornia
Miejscowość	Squaw Valley
Igelit	brak
Rekord	97,5 m
(1976)	Jim Denney
Najdłuższy skok	99 m
(1976)	Jim Denney
Położenie na mapie Stanów Zjednoczonych Papoose Peak Jumps
Położenie na mapie Kalifornii Papoose Peak Jumps
39°11′38″N 120°13′52″W/39,193889 -120,231111

Papoose Peak Jumps – nieistniejący kompleks skoczni narciarskich w amerykańskiej miejscowości Squaw Valley w Kalifornii. W jego skład wchodziły obiekty o punktach konstrukcyjnych K80^[a], K60 i K40.

Kompleks gościł konkursy kombinacji norweskiej i skoków narciarskich podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1960. Poza igrzyskami był wykorzystywany sporadycznie i nawet zawody krajowe odbywały się na nim rzadko (mistrzostwa Stanów Zjednoczonych w skokach narciarskich zorganizowano tu raz), w związku z czym ostatecznie popadł w ruinę. Współcześnie przez teren, na którym funkcjonowały skocznie, przebiega wyciąg krzesełkowy.

Kompleks Papoose Peak Jumps, złożony z trzech naturalnych skoczni, był położony na zboczu góry Little Papoose Peak, leżącej w pasmie górskim Sierra Nevada, w amerykańskim stanie Kalifornia. Wszystkie trzy skocznie korzystały ze wspólnego zeskoku (była to jedyna tego typu konstrukcja wykorzystana podczas igrzysk olimpijskich^[1]), który nie był wyposażony w igelit^[2].

Położenie kompleksu sprawiało, iż w czasie zawodów słońce świeciło w plecy skaczących zawodników, a wysokie drzewa porastające zbocze po obu stronach skoczni zapewniały dobrą ochronę przed wiatrem. Zarówno na szczyt skoczni, jak i do wieży sędziowskiej, można było się dostać na dwa sposoby – przy użyciu schodów po prawej stronie zeskoku bądź też za sprawą wyciągu krzesełkowego kursującego na szczyt góry (przy korzystaniu z wyciągu należało wysiąść na jego pierwszej stacji po stacji początkowej i zejść nieco w dół zbocza)^[1].

Wysokość od najwyższego punktu najazdu do najniższego punktu odjazdu wynosiła w przypadku największej skoczni (K80) 139,79 m, a dla skoczni K60 – 110,71 m. Z kolei długość skoczni (od najwyższego punktu najazdu do końca odjazdu) mierzyła 367,55 m (K80) i 320,09 m (K60)^[1], a długość najazdu skoczni K80 około 113 m^[2]. Najazd obiektu K80 nachylony był pod kątem 39° (w najbardziej stromym punkcie) do 33°, przy nachyleniu progu 8°, a w przypadku skoczni K60 najazd nachylony był pod kątem 33° (a najbardziej stromym punkcie) do 30°, przy identycznym jak na większym obiekcie nachyleniu progu (8°). Zeskok za punktami konstrukcyjnymi obu skoczni nachylony był pod kątem 39°^[1]. Na skoczni K80 zawodnicy osiągali prędkość około 55 mil na godzinę^[3].

Największa skocznia w kompleksie Papoose Peak Jumps była jednocześnie największą, jaka kiedykolwiek funkcjonowała w Kalifornii^[4]. Z kolei najmniejsza skocznia (K40) miała charakter treningowy^[5].

Kompleks skoczni olimpijskich Papoose Peak Jumps został zaprojektowany wiosną 1957 przez Niemca Heiniego Klopfera^[1], a przy jej projektowaniu brał również udział między innymi Amerykanin Stanley DuRose – wieloletni przewodniczący komitetu do spraw budowy skoczni narciarskich w Amerykańskim Związku Narciarsko-Snowboardowym (USSA)^[6]. Jesienią 1957 Komisja Olimpijska Kalifornii (ang. California Olympic Commission)^[1], powołana do życia 2 lata wcześniej w celu przygotowania Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1960^[7], dokonała wyboru wykonawcy i podpisała umowę z firmą Diversified Builders. Tuż po tym zaczęto wycinkę drzew, a właściwe prace budowlane przeprowadzono latem i jesienią 1958. Po zakończeniu robót inspekcji kompleksu dokonał Klopfer^[1].

Pierwsze oficjalne konkursy na skoczniach wchodzących w skład kompleksu rozegrano na przełomie lutego i marca 1959 podczas zawodów przedolimpijskich^[1], mających jednocześnie rangę mistrzostw Ameryki Północnej^[8]. Konkurs skoków narciarskich na skoczni K80 zwyciężył Fin Kalevi Kärkinen, a na podium stanęli również Amerykanin Gene Kotlarek i Kanadyjczyk Jacques Charland^[9]. Kärkinen ustanowił wówczas oficjalny rekord obiektu, który wynosił 88,5 m^[2]. Odbyły się także zawody kombinatorów norweskich, w których wygrał zawodnik ze Związku Radzieckiego, a drugie miejsce zajął Amerykanin Ted Farwell^[10]. Podczas zawodów przedolimpijskich kontroli obiektów dokonali przedstawiciele Międzynarodowej Federacji Narciarskiej, którzy wysoko ocenili poziom przygotowań, zgłaszając potrzebę poprawy jedynie kilku drobnych uchybień, czego dokonano wiosną 1959^[1]. Na skoczniach kompleksu Papoose Ski Jumps zorganizowano także eliminacje olimpijskie do reprezentacji Stanów Zjednoczonych^[11].

Konkursy olimpijskie w ramach Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1960 rozegrano w lutym 1960. 21 lutego na skoczni K60 rywalizowali kombinatorzy norwescy. W części skokowej najlepszy okazał się Niemiec Georg Thoma, drugi był reprezentujący Związek Radziecki Dmitrij Koczkin, a trzeci Japończyk Yōsuke Etō^[12]. Thoma oddanym wówczas skokiem na odległość 69 m ustanowił rekord skoczni K60^[2]. W całej kombinacji, po rozegraniu części biegowej, złoty medal zdobył Thoma, srebrny Norweg Tormod Knutsen, a brąz reprezentujący ZSRR Nikołaj Gusakow^[13]. Konkurs skoków narciarskich odbył się 28 lutego, podczas ostatniego dnia igrzysk^[1]. Na skoczni K80 najlepszy okazał się Niemiec Helmut Recknagel, drugi był Fin Niilo Halonen, a trzeci Austriak Otto Leodolter^[5]. Recknagel skokiem na odległość 93,5 m ustanowił nowy rekord największego obiektu w kompleksie Papoose Peak Jumps^[2].

Po igrzyskach z 1960 za zarządzanie kompleksem Papoose Peak Jumps odpowiadał stan Kalifornia. Mimo że skocznie należały do najnowocześniejszych w Ameryce, to wykorzystano je zaledwie kilkukrotnie^[14]. W 1962 odbyły się na nich mistrzostwa NCAA w skokach narciarskich (wygrał Oyvind Floystad) i kombinacji norweskiej (zwyciężył Tor Fageraas)^[15]. W kolejnych latach kompleks ulegał stopniowemu niszczeniu, a teren pełniący dotąd rolę odjazdu wykorzystywany był jako parking^[16].

Z okazji dwustulecia Stanów Zjednoczonych, za sprawą projektu złożonego przez grupę mieszkańców Squaw Valley, kompleks odbudowano zgodnie z ówczesnymi normami Międzynarodowej Federacji Narciarskiej, przesuwając punkt konstrukcyjny największej skoczni na odległość 85 metrów. Po zakończeniu prac, w styczniu 1976, na wyremontowanych obiektach treningi odbyła reprezentacja Stanów Zjednoczonych w skokach narciarskich, a także zorganizowano na nich Mistrzostwa Stanów Zjednoczonych w Skokach Narciarskich 1976^[16]. W kategorii seniorów zwycięstwo w tej imprezie odniósł Jim Denney, który ustanowił nowy rekord największej skoczni (97,5 m), oddając także najdalszy skok w historii tego obiektu (99 m^[b])^[2]. Wśród juniorów zwyciężył John Broman^[17], a w konkursie weteranów Earle Murphy^[18].

Zawody o mistrzostwo USA z 1976 okazały się jednak ostatnimi oficjalnymi konkursami w historii kompleksu^[5]. W kolejnych latach skocznie ponownie uległy zniszczeniu^[2], dawny odjazd skoczni zaczęto wykorzystywać jako parking, a wieża sędziowska zawaliła się^[14]. Na terenie, na którym znajdował się kompleks, w kolejnych latach organizowano zawody w narciarstwie szybkim i snowboardingu, a następnie zaczął on być wykorzystywany wyłącznie przez narciarzy alpejskich^[2]. Ostatecznie przez teren ten przeprowadzono wyciąg krzesełkowy o nazwie „Far East Express”^[5].

Data	Rodzaj zawodów	Skocznia	Uwagi	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Źródło
1 marca 1959	Mistrzostwa Ameryki Północnej (zawody przedolimpijskie)	K-80	[c]	Kalevi Kärkinen	Gene Kotlarek	Jacques Charland	[9]
21 lutego 1960	Igrzyska olimpijskie	K-60	[d]	Georg Thoma	Dmitrij Koczkin	Yōsuke Etō	[12][13]
28 lutego 1960	Igrzyska olimpijskie	K-80	[e]	Helmut Recknagel	Niilo Halonen	Otto Leodolter	[5]