Pioneer 8

Inne nazwy	Pioneer-C
Zaangażowani	NASA, USA
Indeks COSPAR	1967-123A
Rakieta nośna	Thor Delta E1
Miejsce startu	Cape Canaveral Space Force Station, USA
Cel misji	przestrzeń międzyplanetarna
Orbita (docelowa, początkowa)
Okrążane ciało niebieskie	Słońce
Perycentrum	0,99 au.[1]
Apocentrum	1,09 au[1]
Okres obiegu	387,50 d[1]
Nachylenie	0,057[1]°
Mimośród	0,04615[1]
Czas trwania
Początek misji	13 grudnia 1967 (14:08:00[1] UTC)
Koniec misji	22 sierpnia 1996
Wymiary
Kształt	cylindryczny
Wymiary	wys. 87,5 cm, śred. 92,5 cm
Masa całkowita	65,36 kg

Pioneer 8 (również Pioneer C) – amerykańska sonda kosmiczna wprowadzona na orbitę heliocentryczną w ramach programu Pioneer.

Wraz z sondami Pioneer 6, 7 i 9 tworzyła ona sieć czterech obiektów krążących po orbitach zbliżonych do orbity okołosłonecznej Ziemi. Zespół ten umożliwił kompleksowe poznanie warunków fizycznych panujących w przestrzeni międzyplanetarnej i monitorowanie stanu aktywności słonecznej.

• Jednoosiowy magnetometr transduktorowy
• Analizator plazmy
• Teleskop promieniowania kosmicznego
• Eksperyment propagacji fal radiowych
• Detektor gradientu promieniowania kosmicznego
• Detektor pola elektrycznego
• Detektor pyłu kosmicznego
• Eksperyment mechaniki nieba

Pioneer 8, podobnie jak jego dwaj poprzednicy, został wysłany na orbitę heliocentryczną w celu zbadania przestrzeni międzyplanetarnej, szczególnie w celu zbierania informacji o polach magnetycznych, plazmie i promieniach kosmicznych związanych z aktywnością słoneczną. Chociaż sonda miała na pokładzie inny zestaw instrumentów naukowych niż Pioneer 6 i 7, jej odkrycia były skorelowane z pozostałymi dwiema sondami. Sonda została wystrzelona 13 grudnia 1967 roku na trajektorię wyprzedzającą Ziemię, aby zapewnić pojazdowi dodatkową prędkość na orbicie wokółsłonecznej o początkowych parametrach 1,0080 × 0,9892 au.

Pioneer 8 dotarł do granic ziemskiej magnetosfery 15 grudnia 1967 roku o 19:00 UT. Później, 18 stycznia 1968 roku, sonda, Słońce i Ziemia znalazły się w idealnym położeniu, aby umożliwić szczegółowe badanie magnetycznego ogona Ziemi, po raz pierwszy wykonane przez Pioneera 7 w 1968 roku. Już w czerwcu 1968 roku dane z sondy doprowadziły naukowców do spekulacji, że ziemski ogon magnetyczny może być krótszy niż 320 milionów kilometrów sugerowane przez obliczenia teoretyczne. W sierpniu tego samego roku naukowcy z NASA z Deep Space Network (DSN) ogłosili, że udało się czterokrotnie zwiększyć odległość, na którą można było odebrać sygnały z trzech dotychczasowych sond Pioneer. Było to możliwe dzięki ulepszeniom w odbiornikach DSN. W październiku 1982 roku Pioneer 8 i 9 zbliżyły się na odległość 2,4 miliona kilometrów od siebie, co pozwoliło ponownie skalibrować uszkodzony instrument plazmy Pioneera 8.

Kontrolerzy sporadycznie utrzymywali kontakt z sondą przez prawie 30 lat, chociaż tylko jeden instrument, detektor pola elektrycznego, działał po 1982 roku. Podczas śledzenia 23 lipca 1995 roku NASA nie była w stanie włączyć nadajnika Pioneera 8, prawdopodobnie dlatego, że statek był zbyt daleko od Słońca, aby naładować panele słoneczne. W dniu 22 sierpnia 1996 roku ponownie, po raz ostatni, nawiązano kontakt z sondą za pośrednictwem nadajnika zapasowego.

• Asif A. Siddiqi: Beyond Earth: A Chronicle of Deep Space Exploration, 1958-2016. Washington, DC: NASA History Program Office, 2018. ISBN 978-1-62683-042-4. Brak numerów stron w książce