Ploso – zagłębienie w dnie rzeki między dwoma bystrzami o znacznie spokojniejszej wodzie – przepływ laminarny, czasem praktycznie niezauważalny. Ploso zwykle powstaje na skutek erozji u podnóża brzegu podcinanego przez meander. Może też powstać przy przeszkodzie, np. powalonym pniu drzewa. W profilu podłużnym dno jest wklęsłe[1]. Górna część plosa, przez którą nie przechodzi nurt rzeki to zatoń.
Na dnie plosa może utrzymywać się woda o kilka stopni chłodniejsza niż przy powierzchni, co umożliwia występowanie gatunków zimnolubnych[2].
Nazwę ploso stosuje się również jako określenie dającej się wyodrębnić części jeziora[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Krzysztof Szoszkiewicz, Szymon Jusik, Mariusz Adynkiewicz-Piragas, Daniel Gebler, Krzysztof Achtenberg, Artur Radecki-Pawlik, Tomasz Okruszko, Marek Giełczewski, Karol Pietruczuk, Marcin Przesmycki, Przemysław Nawrocki: Podręcznik oceny wód płynących w oparciu o Hydromorfologiczny Indeks Rzeczny. Warszawa: Główny Inspektorat Ochrony Środowiska, 2017, s. 85, seria: Biblioteka Monitoringu Środowiska. ISBN 978-83-61227-89-2.
- ↑ Leszek Augustyn, Pstrąg potokowy i lipień w dorzeczu Dunajca [pdf], „Użytkownik Rybacki”, 2008, s. 159–163 (pol.).
- ↑ Hanna Korolec: Procesy brzegowe i zmiany linii brzegowej Jeziora Mikołajskiego. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1968, s. 20, seria: Instytut Geografii Polskiej Akademii Nauk – Prace geograficzne.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jan Flis, Szkolny słownik geograficzny, WSiP, Warszawa, 1985, s.143, ISBN 83-02-00870-2
