Polaryzator – urządzenie optyczne przepuszczające światło o określonej polaryzacji, zarówno liniowej, jak i kołowej[1].
Z padającego światła naturalnego niespolaryzowanego przepuszcza fale elektromagnetyczne, których wektor elektryczny leży w określonym przez polaryzator kierunku, tworząc światło spolaryzowane. Natomiast z padającego światła spolaryzowanego przepuszcza składową w kierunku polaryzacji, a nie przepuszcza składowej prostopadłej do tego kierunku. Dlatego układ dwóch polaryzatorów, które są obrócone względem swoich płaszczyzn polaryzacji o kąt prosty nie przepuszcza światła.
Polaryzatory są używane w przyrządach optycznych do badania materiałów, naprężeń w ośrodkach przeźroczystych (mikroskop polaryzacyjny), do eliminacji odbić itp.
Budowa polaryzatorów
[edytuj | edytuj kod]Polaroid
[edytuj | edytuj kod]Najczęściej polaryzator jest polaroidem. Polaroid to polaryzator wykorzystujący selektywne pochłanianie światła, który został skonstruowany w 1938 r. przez Edwina H Landa. Jest to folia z tworzywa sztucznego rozciągana podczas produkcji w jednym kierunku, a następnie naklejona na szkło. Rozciąganie to układa równolegle cząsteczki tworzywa sztucznego. Tak ułożone cząsteczki pochłaniają światło w kierunku ułożenia cząsteczek, a przepuszcza w kierunku prostopadłym.
Polaryzator odbiciowy
[edytuj | edytuj kod]Polaryzator odbiciowy to zestaw kilku płytek ustawionych pod kątem Brewstera.
Pryzmat Nicola
[edytuj | edytuj kod]Do wytwarzania światła spolaryzowanego, tam gdzie potrzebne jest światło w pełni spolaryzowane, używany jest tzw. „nikol”, czyli pryzmat Nicola zbudowany z kryształu kalcytu. Nazwa pochodzi od konstruktora angielskiego fizyka Williama Nicola (1768–1851), który wykonał pierwszy tego typu pryzmat w 1828 roku.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ polaryzator, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2023-02-05] .