Polichromia – wielobarwna ozdoba malarska ścian, sufitów, podniebienia sklepień, rzeźb stosowana do dekoracji wewnętrznych i zewnętrznych. Polichromie wykonywano nie tylko na materiałach kamiennych i tynkach, ale także na drewnie, wewnątrz i na zewnątrz pomieszczeń w budownictwie sakralnym i świeckim[1].
Stosowana jest w architekturze od czasów starożytnych – np. na belkowaniu świątyń greckich. Często stosowana we wnętrzach świątyń wczesnochrześcijańskich oraz średniowiecznych (niekiedy, szczególnie we Włoszech również na fasadach). Od okresu renesansu jest najczęściej stosowaną metodą zdobienia reprezentacyjnych wnętrz budowli świeckich i sakralnych[2].
Ze względu na przedstawiony temat polichromie dzieli się na:
- architektoniczne – imitują formy architektoniczne takie jak kolumny, okna, filary, gzymsy itp.
- figuralne – przedstawiają świętych oraz sceny sakralne
- ornamentalne – pełnią funkcję estetyczną wielokrotnie powtarzając ten sam ornament.
Szczególnym rodzajem polichromii jest tak zwana polichromia patronowa. Powstaje ona dzięki wykorzystaniu szablonów zwanych patronami. W Polsce najlepiej zachowane przykłady polichromii patronowej znajdują się w drewnianych kościołach w Dębnie Podhalańskim, Łopusznej i Lipnicy Murowanej także w kościele w Strzelcach Wielkich w woj. małopolskim.
Częściowo zachowane są również w Binarowej i Harklowej.
-
Zachowane fragmenty polichromii na ścianie
Domu Wagi Miejskiej w Nysie -
Polichromia bloku mieszkalnego Le Corbusiera Unité d’habitation w Berlinie
-
Polichromowana grupa rzeźbiarska w
Kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kłodzku -
Ornament patronowy na sklepieniu pomieszczenia w kamienicy.
Wieliczka, Rynek Górny 6
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Mirosława Gałązka , Encyklopedia humanisty : literatura, architektura, filozofia, nauka o języku, gramatyka, sztuka, film, Łódź: Piątek Trzynastego, [cop. 2008], ISBN 978-83-7415-097-2, OCLC 749924233 [dostęp 2020-02-07] .
- ↑ Witold Szolginia, Architektura, Warszawa: Wydaw. Czasopism i Książek Technicznych Sigma NOT, 1992, ISBN 83-85001-89-1, OCLC 749387033 [dostęp 2020-02-07] .