Pompejusze, łac. Pompeii – rzymski ród plebejski^[1].

Brak o nim wzmianek przed II wiekiem p.n.e. Pierwszym jego przedstawicielem na urzędzie konsula był Kwintus Pompejusz w roku 141 p.n.e., który wedle Cycerona (w jednej z mów przeciw Werresowi i mowie W obronie Sulpicjusza Rufusa Mureny oraz dialogu Brutus) był człowiekiem skromnego, niejasnego pochodzenia^[2].

Wiadomo, że w okresie republiki w skład rodu wchodziły trzy, odrębne rodziny. Więcej wiadomo o dwóch z nich: tej, której przedstawicielem był konsul 141 roku p.n.e. i w której pojawił się cognomen Rufus oraz rodzinie triumwira Gnejusza Pompejusza. Jego ojciec nosił osobisty cognomen Strabon, on zaś otrzymał dziedziczny Magnus (Wielki)^[2].

W źródłach notowane są także inne przydomki: Faustulus (na monetach z imieniem niejakiego Sekstusa Pompejusza) i Pius, przybrany przez Sekstusa, syna triumwira (na znak podjęcia roli mściciela ojca i brata) oraz cały szereg innych, związanych z wyzwoleńcami lub mieszkańcami prowincji, którzy otrzymali obywatelstwo rzymskie za sprawą Pompejuszów^[2].

• Kwintus Pompejusz, konsul 141 roku p.n.e.^[2]
• Kwintus Pompejusz Rufus, mówca wspominany przez Cycerona^[1]
• Kwintus Pompejusz Bithynicus, mówca^[1]
• Gnejusz Pompejusz Strabon, ojciec triumwira^[2]
• Gnejusz Pompejusz Magnus, triumwir^[3]
• Sekstus Pompejusz Magnus, syn powyższego^[3]
• drzewo genealogiczne Pompejuszów – rodzina triumwira
• Kwintus Pompejusz Silo, mówca współczesny Porcjuszowi Latronowi^[1]
• Kwintus Pompejusz Capito, tragik z I wieku p.n.e.^[1]
• Pompejusz Saturinus, retor^[1]
• Pompejusz Planta, prefekt Egiptu w 98 roku n.e.^[1]
• Pompejusz Trogus, historyk^[1]

• Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology. Red. William Smith. T. III: Oarses–Zygia. London: John Taylor, Walton & Maberly, John Murray, 1849, s. 473 (hasło Pompeia gens).
• Mała encyklopedia kultury antycznej A–Z. Red. Zdzisław Piszczek. Wyd. 6. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1988, s. 606–608 (hasło Pompeii). ISBN 83-01-03529-3.