Reguła Bergmanna – reguła ekogeograficzna sformułowana w 1847 przez niemieckiego biologa Carla Bergmanna. Mówi, że zwierzęta stałocieplne, jednego gatunku lub blisko ze sobą spokrewnione, są tym większe, im chłodniejszy jest klimat, w którym żyją. Uważa się to za przystosowanie polegające na zmniejszeniu powierzchni ciała w stosunku do jego masy – ogranicza ono zatem utratę ciepła i ułatwia utrzymanie stałej temperatury ciała w zimnym klimacie. Odwrotnie, w klimacie gorącym zwierzęta mają większą powierzchnię ciała w stosunku do jego masy, co zwiększa ich możliwości chłodzenia organizmu. Przykłady: jeleń, niedźwiedź, dzik, puchacz, kruk, pingwin.

Dla zwierząt zmiennocieplnych zależność ta jest odwrotna.

• Reguła Allena

• Bergmann, Carl. "Über die Verhältnisse der Wärmeökonomie der Thiere zu ihrer Grösse." Göttinger Studien, Göttingen, 1847, 3 (1), 595-708.
• Roberts DF (1953) Body weight, race and climate. Am. J. Phys. Anthropol. 11:533–558.
• Roberts DF (1978) Climate and Human Variability. 2nd ed. Menlo Park, CA: Cummings
• Ruff CB (1994) Morphological adaptation to climate in modern and fossil hominids. Yrbk. Phys. Anthropol. 37:65--107
• Schreider E (1950) Geographical distribution of the body-weight/body-surface ratio. Nature 165:286
• Praca zbiorowa: Tablice biologiczne. Warszawa: Wydawnictwo Adamantan, 2003, s. 328. ISBN 83-7350-029-4.