Renesans karoliński

Renesans karoliński – okres rozwoju kultury zachodnioeuropejskiej, przypadający na panowanie Karolingów, zwłaszcza Karola Wielkiego, w którym nastąpiło ponowne przyjęcie kultury starożytnej^[1].

Termin „renesans karoliński” ma charakter pozytywnie wartościujący i wskazuje (podobnie jak termin „renesans XII wieku” czy „renesans ottoński”) na pewne podobieństwa do renesansu wieku XV i XVI^[2].

Program reorganizacyjny w zakresie kultury zakładał odnowę łaciny, która w ten sposób ostatecznie oderwała się od języków romańskich. Dzięki mecenatowi cesarskiemu i zdolnościom organizacyjnym Alkuina znacznie rozwinęła się sieć szkół^[3]. Przy klasztorach powstawały skryptoria, w których kopiowano dzieła antycznych autorów. Przeprowadzono również reformę szkolnictwa kościelnego, tak by tok nauczania został ujęty w cykle trivium i quadrivium^[4]. Literatura i malarstwo zostały odnowione i przez to nastąpił ich rozwój. Powstało wiele monumentalnych budowli, nawiązujących stylem do budowli starożytnego Rzymu (architektura karolińska, np. katedra w Akwizgranie). Na dwór Karola Wielkiego w Akwizgranie przybywali uczeni z odległych krajów. Z Brytanii przybył Alkuin, z Italii – Piotr z Pizy i Paweł Diakon, natomiast z Hiszpanii Teodulf.

W czasach renesansu karolińskiego został odnowiony i ujednolicony krój łacińskiego pisma (tzw. minuskuła karolińska).

• sztuka karolińska
• Hraban Maur
• Einhard

• Carolingian renaissance (ang.), Routledge Encyclopedia of Philosophy, rep.routledge.com [dostęp 2023-05-12].