Roman Bąkowski

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	26 kwietnia 1910 Zakrocz
Data i miejsce śmierci	4 grudnia 2005 Kraków
Przebieg służby
Lata służby	1926–1955
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	18 Pułk Ułanów Pomorskich
Stanowiska	dowódca plutonu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa bitwa nad Bzurą
Późniejsza praca	wykładowca Studium Wojskowego UJ i AGH
Odznaczenia

Roman Bąkowski (ur. 26 kwietnia 1910 w Zakroczu koło Rypina^[1], zm. 4 grudnia 2005^[2]) – pułkownik kawalerii.

Pochodził z rodziny o tradycjach wojskowych. Ukończył Męskie Gimnazjum w Brodnicy i zgłosił się jako ochotnik do wojska. W październiku 1928 r. otrzymał przydział do 18 pułku Ułanów Pomorskich w Grudziądzu. Ukończył najpierw pułkową szkołę podoficerską a następnie Szkołę Podchorążych Kawalerii w Bydgoszczy. W 1930 r. był dowódcą plutonu w 1 szwadronie 18 pułku ułanów. W 1937 r. otrzymał awans na podporucznika korpusu oficerskiego kawalerii. Między 1937 a 1939 r. dowodził plutonem w 8 pułku strzelców konnych w Chełmnie. Brał udział w kampanii wrześniowej jako oficer 8 pułku strzelców konnych (w składzie Pomorskiej Brygady Kawalerii) zarówno na polsko-niemieckiej granicy jak i w bitwie nad Bzurą. Po zakończeniu walk przedostał się do Modlina, gdzie został zwolniony ze służby wojskowej. Działał w konspiracji pod pseudonimami „Rezeda” i „Służbista”. Uczestniczył w akcji „Burza” w lasach koło Starachowic. W sierpniu 1944 r. został aresztowany i osadzony w więzieniu Montelupich. Po uwolnieniu w styczniu 1945 r. zgłosił się jako ochotnik do Wojska Polskiego i służył jako rotmistrz w Samodzielnej Brygadzie Kawalerii. Dowodził również Szwadronem Reprezentacyjnym Wojska Polskiego. Gdy w 1947 brygada kawalerii została rozwiązana, Bąkowski został dowódcą zapasowego szwadronu koni. Organizował kursy jeździeckie oraz pokazy ułańskie w Krakowie. W 1955 r. zakończył służbę wojskową. Był wykładowcą studiów wojskowych na Uniwersytecie Jagiellońskim i Akademii Górniczo-Hutniczej. Przeszedł na emeryturę w 1978 r., będąc w stopniu pułkownika^[1].

Otrzymał liczne odznaczenia i medale (w tym dwukrotnie Krzyż Walecznych od rządu londyńskiego). Przewodniczył krakowskiemu oddziałowi Związku Piłsudczyków. Pochowany 21 grudnia 2005 na cmentarzu Rakowickim w alei zasłużonych^[3][4][1].