 Roscoe Conkling pomiędzy rokiem 1860 a 1865 | |
| Data i miejsce urodzenia |
30 października 1829 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 kwietnia 1888 |
| senator z Nowego Jorku | |
| Okres |
od marca 1867 |
| Przynależność polityczna | |
| członek Izby Reprezentantów z Nowego Jorku | |
| Okres |
od marca 1859 |
| Okres |
od marca 1865 |
| |
Roscoe Conkling (ur. 30 października 1829 w Albany, zm. 18 kwietnia 1888 w Nowym Jorku) – amerykański polityk.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 30 października 1829 roku w Albany, jako syn Alfreda Conklinga[1]. Jego starszym bratem był Frederick A. Conkling[1]. W wieku 10 lat przeniósł się, wraz z rodziną, do Auburn, gdzie ukończył studia prawnicze[1]. W 1850 roku został przyjęty do palestry i zaangażował się w działalność polityczną Partii Wigów[2]. Pracował jako prokurator okręgowy hrabstwa Oneidy, a także pełnił rolę burmistrza Utici[1]. W 1858 roku skutecznie kandydował do Izby Reprezentantów, gdzie zasiadał przez cztery lata[2]. W 1862 roku przegrał wybory, jednak dwa lata później ponownie uzyskał mandat[1]. Podczas wojny secesyjnej wspierał działania prezydenta Abrahama Lincolna[2]. Został liderem frakcji Radykalnych Republikanów, którzy opowiadali się za ścisłym nadzorem wojskowym pokonanych stanów konfederackich i szerszymi prawami dla wyzwoleńców[2]. Connkling był także zdecydowanym zwolennikiem wprowadzenia 14. poprawki do Konstytucji[2]. W 1867 roku zrezygnował z mandatu w izbie niższej, gdyż wygrał wybory do Senatu z ramienia Partii Republikańskiej[2]. Stanowczo sprzeciwiał się reformie służby cywilnej, proponowanej przez Rutherforda Hayesa i w 1880 roku przystał do frakcji Stalwarts, która chciała wystawić kandydaturę Ulyssesa Granta w wyborach prezydenckich[2]. Aby zapobiec rozłamowi w Partii kompromisowym kandydatem został James Garfield[2]. Rok później Conkling zrezygnował z mandatu senatora w proteście w sprawie nominacji federalnych w stanie Nowy Jork[1]. Wystartował w wyborach uzupełniających, jednak bez powodzenia[1]. Rok później odmówił przyjęcia nominacji do Sądu Najwyższego i zajął się praktykowaniem prawa w Nowym Jorku[2]. Zmarł tamże 18 kwietnia 1888[1].
