Rozwinięcie multipolowe – przedstawienie pola fizycznego, pochodzącego od źródeł zawartych w ograniczonym obszarze, w postaci szeregu potęg odwrotności odległości od punktu, w którym należy znaleźć potencjał. Taki opis jest często wykorzystywany dla potencjałów pól elektromagnetycznych[1] i grawitacyjnych. Jako że -ty wyraz rozwinięcia zanika z odległością od źródeł jak to dla wystarczająco dużego dominuje najniższy nieznikający wyraz rozwinięcia. Pierwszy wyraz rozwinięcia jest członem monopolowym, następny jest członem dipolowym, trzeci kwadrupolowym itd. W przypadku rozwinięcia we współrzędnych sferycznych, kolejne wyrazy opisują elementy geometrii pola o coraz mniejszej rozciągłości kątowej. Wyraz monopolowy ma symetrię sferyczną (nie zależy od współrzędnych kątowych), wyraz dipolowy zmienia znak na sferze przy przekraczaniu płaszczyzny symetrii pola.
Sformułowanie matematyczne
[edytuj | edytuj kod]Przykład – pole elektrostatyczne
[edytuj | edytuj kod]Ograniczony obszar zawiera źródła pola – w elektrostatyce są to ładunki elektryczne – o gęstości Potencjał pola elektrostatycznego w punkcie opisanym wektorem odległym od obszaru zawierającego źródła pola można wyrazić za pomocą szeregu Taylora:
gdzie to przenikalność elektryczna, a wyrazy sumy, nazywane potencjałami multipolowymi wyrażają się przez:
Symbole oraz oznaczają współrzędne kartezjańskie odpowiednich wektorów, a jest długością wektora Niezależne od wielkości określone wzorem:
nazywane są momentami multipolowymi rzędu przykładowo moment multipolowy rzędu 1 nazywa się momentem dipolowym. W elektrostatyce potencjały multipolowe można interpretować jako potencjały pochodzące od szczególnych układów ładunków punktowych.
Wyrażenie przez harmoniki sferyczne
[edytuj | edytuj kod]Potencjał pola w punkcie opisanym współrzędnymi sferycznymi odległym od ograniczonego obszaru, zawierającego źródła pola, można wyrazić za pomocą sumy harmonik sferycznych mnożonych przez współczynniki zależne od promienia
gdzie to stałe współczynniki.
Monopol
[edytuj | edytuj kod]Pole monopola jest sferycznie symetryczne. Taki charakter ma np. pole elektryczne pojedynczego ładunku elektrycznego lub pole grawitacyjne wytwarzane przez punkt materialny. W elektrostatyce moment monopolowy jest równy całkowitemu ładunkowi układu:
Prawo Gaussa dla magnetyzmu wyraża założenie, że pole magnetyczne nie ma źródeł, tj. nie istnieją monopole magnetyczne, oddzielne bieguny „północny” i „południowy”. Takie cząstki nigdy nie zostały zaobserwowane, chociaż pojawiają się w niektórych teoriach fizycznych (teoriach wielkiej unifikacji).
Dipol
[edytuj | edytuj kod]Pole dipolowe ma symetrię osiową. Najprostsze pole magnetyczne, np. wytwarzane przez małą, symetryczną pętlę z prądem, ma charakter dipolowy. Ziemskie pole magnetyczne generalnie ma charakter dipolowy (oprócz okresów przebiegunowania Ziemi), ale występujące lokalnie anomalie magnetyczne wskazują, że wyższe składowe pola też nie są zerowe.
Elektryczny moment dipolowy ma składowe określone wzorem:
zatem w przypadku układu ładunków punktowych wyraża się wzorem:
Kwadrupol
[edytuj | edytuj kod]Pole kwadrupola jest symetryczne względem płaszczyzny, w której znajdują się źródła pola. Przykładem kwadrupola jest układ cewek wykorzystywany jako analizator masy, oraz do kolimacji wiązek cząstek naładowanych.
Moment kwadrupolowy rozkładu ładunków elektrycznych wyraża się wzorem:
wielkość ta jest tensorem symetrycznym.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Multipolowe momenty, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-07-22] .
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- David J. Griffiths: Podstawy elektrodynamiki. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001. ISBN 83-01-13376-7.
- Roman S. Ingarden, Andrzej Jamiołkowski: Elektrodynamika klasyczna. Warszawa: PWN, 1980. ISBN 83-01-00454-9.