Ruch Odnowy w Duchu Świętym (Katolicka Odnowa Charyzmatyczna) – nurt w Kościele katolickim, który łączy katolicyzm z praktykami ruchu charyzmatycznego; szczególnie widoczne są wpływy zielonoświątkowe. Stawia nacisk na osobistą relację z Jezusem Chrystusem i wyrażanie darów Ducha Świętego[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]„Wylanie Ducha” zapowiadane było już w Starym Testamencie, w Księdze Joela (Jl 3,1-2). W Nowym Testamencie Jan Chrzciciel mówi o chrzcie Duchem Świętym i ogniem (Mt 3,11), a sam Jezus o chrzcie Duchem Świętym (Dz 1,5). Zesłanie Ducha Świętego po śmierci Chrystusa, opisane w Dziejach Apostolskich, podczas którego apostołowie żarliwie modlą się razem z Matką Bożą, mówią różnymi językami i głoszą Ewangelię, uważa się za moment powstania Kościoła[2][martwy link].
Ponowne zwrócenie się Kościoła w stronę Ducha Św. miało miejsce pod koniec XIX wieku za sprawą wizji bł. Heleny Guerry, założycielki Zakonu Sióstr Oblatek Ducha Świętego. M.in. za jej namowami papież Leon XIII 1 stycznia 1901 r. wzywał publicznie Ducha Świętego, śpiewając hymn „Veni Creator Spiritus”. U progu nowego wieku powierzył świat Duchowi Świętemu, napisał encyklikę „Divinum illud munus”, a w 1902 roku – na wyraźne nalegania s. Guerry – list do biskupów całego świata zachęcający do odnowy wiary i oddania się Duchowi Świętemu[3].
Za początek Katolickiej Odnowy w Duchu Św. uważa się wydarzenia z 18 lutego 1967. Wówczas to studenci i pracownicy naukowi Uniwersytetu Duquesne koło Pittsburgha w stanie Pensylwania, w czasie rozważania Pisma Świętego i wspólnej modlitwy przy udziale przedstawicieli braci odłączonych, przeżyli chrzest w Duchu Świętym[4][martwy link].
Wielkie znaczenie miał również zwołany przez papieża Jana XXIII Sobór watykański II. Jednym z czterech jego moderatorów był belgijski kardynał Léon-Joseph Suenens. Przekonywał on o konieczności używania charyzmatów – właściwych pierwszym chrześcijanom – w życiu współczesnego Kościoła[5][6]. Jego racje przyczyniły się do ujęcia nauczania o charyzmatach w punkcie 12 Konstytucji Dogmatycznej o Kościele „Lumen gentium”, gdzie stwierdza się m.in., że dary Ducha Świętego stanowią zwyczajny element życia duchowego Kościoła i są przyznawane każdemu ochrzczonemu jako wezwanie do świętości[7].
W 1975 roku odbył się pierwszy Kongres Odnowy w Duchu Świętym, podczas którego Paweł VI stwierdził, że jest ona nadzieją dla Kościoła[8]. Po roku Radę Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej pod patronatem kardynała Suenensa – mianowanego przez papieża doradcą Odnowy – przeniesiono ze Stanów Zjednoczonych do Brukseli, a po dwóch latach do Rzymu[potrzebny przypis]. Ruch Odnowy wspierali kolejni papieże[9]: Jan Paweł II[10] oraz Benedykt XVI[9] i Franciszek I[11].
W Polsce rozwój Ruchu zaczął się w 1975. Wówczas to ks. Marian Piątkowski, który zetknął się z charyzmatykami w Rzymie po powrocie dzielił się swoimi doświadczeniami, a rok później założył pierwszą polską grupę Odnowy w Poznaniu w parafii pw. Jana Kantego. Jednocześnie ks. Franciszek Blachnicki – założyciel Ruchu Światło-Życie – ogłosił rok 1975 rokiem Ducha Świętego i zaraz potem w lipcu, grupa oazowiczów przeżyła w Murzasichlu pierwsze wylanie Ducha Świętego. W następnym roku podczas letnich rekolekcji oazowych, powtórzyło się ono kilkukrotnie w różnych miejscowościach. W 1977 w Warszawie ks. Bronisław Dembowski, który przeżył chrzest w Duchu Świętym w USA, zainicjował spotkania modlitewne w kościele Św. Marcina. Zaraz potem powstała się pierwsza warszawska grupa Odnowy o nazwie Maranatha (1976). Równocześnie powstawały grupy w Łodzi, Białymstoku, Krakowie i Wrocławiu. Z inicjatywy ks. Adama Schulza SJ w lutym 1977 doszło do spotkania trzydziestu krajowych liderów w Izabelinie (oprócz już wymienionych jest wśród nich ks. Andrzej Grefkowicz). Wskutek tego Odnowa oddzieliła się od Ruchu Światło-Życie i rozwijała się dwutorowo.
W 1979 odbył się Krajowy Zjazd Koordynatorów z przedstawicielami obu nurtów. W 1983 roku rozpoczęły się czuwania i kongresy na Jasnej Górzej. Podczas I Kongresu (około 200 księży, 700 animatorów świeckich) miał miejsce akt oddania Odnowy Matce Boskiej. Od 1994 roku ukazuje się pismo „Zeszyty Odnowy w Duchu Świętym”. W 1996 roku na czuwanie do Częstochowy przyjechało ok. 200 tysięcy sympatyków ruchu[12].
Od strony formalnej Ruch posiadał swój zespół informacyjno-organizacyjno-koordynujący od 1981 r., funkcjonujący w Rzymie pod nazwą Międzynarodowe Biuro Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej (ICCRO). W 1993 przekształcone zostało w Międzynarodowe Służby Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej (ICCRS). W tym samym roku, dokładnie 15 września został zatwierdzony statut Odnowy przez Papieską Radę ds. Świeckich[13]. W 2019 rolę koordynującą przejęła od ICCRS struktura pod nazwą CHARIS[14].
Obecnie Odnowa w Duchu Świętym podlega Dykasterii ds. Świeckich, Rodziny i Życia[15]. W Polsce oficjalnym delegatem Konferencji Episkopatu Polski ds. Ruchu Odnowy w Duchu Świętym jest bp Andrzej Przybylski[16]; wcześniej funkcję tę pełnił abp Józef Górzyński[17].
W 2017 Kościół katolicki na całym świecie świętował 50-lecie łaski Odnowienia w Duchu Św., m.in. w Rzymie, gdzie odbyły się centralne uroczystości. Obecny był m.in. papież Franciszek[18].
Krytyka
[edytuj | edytuj kod]Ruch spotyka się z krytyką wśród niektórych środowisk kościelnych. Zarzuca mu się „protestantyzowanie” Kościoła[19], iluminizm niektórych członków czy też marginalizowanie roli Maryi[20].
Działalność taka prowadzi także do częstych rozłamów w KRK[21][22].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Global religion and the re-enchantment of the world: The case of the Catholic Charismatic Renewal. SAGE Journals, 2007-10-01.
- ↑ http://www.odnowa.jezuici.pl/szum/animatorzy-i-liderzy-mainmenu-34/biblia-mainmenu-77/92-qchrzest-w-duchu-witymq-w-wietle-biblii
- ↑ Jak ściągnąć ogień?. Gość Niedzielny, 2016-10-20.
- ↑ http://www.odnowa.jezuici.pl/szum/animatorzy-i-liderzy-mainmenu-34/struktura-historia-mainmenu-84/88-historia-katolickiej-odnowy-w-duchu-witym
- ↑ Wywiad z kard. Suenensem na temat ruchu charyzmatycznego "Nowe Przymierze", czerwiec 1974. oaza.pl.
- ↑ Józef Budniak: Ruch Odnowy w Duchu Świętym w Kościele Rzymskokatolickim.
- ↑ ks. Artur Antoni Kasprzak: „Rewolucja kopernikańska” na Soborze Watykańskim II? Analiza historyczno-teologiczna redakcji drugiego rozdziału Konstytucji dogmatycznej o Kościele Lumen gentium, o Ludzie Bożym.
- ↑ Odnowa charyzmatyczna. SNE.Kalisz.
- ↑ a b BĄDŹCIE ŚWIADKAMI RADOŚCI PŁYNĄCEJ Z WIARY. Opoka.pl, 2013-01-28.
- ↑ Odnowa charyzmatyczna w wypowiedziach Papieży.
- ↑ KIM JESTEŚMY, ŻEBY SIĘ DZIELIĆ?. Opoka.pl, 2015-12-22.
- ↑ Rozwój w Polsce. eKai.pl, 2010-02-27.
- ↑ Historia powstania Katolickiej Odnowy w Duchu Świętym. odnowadiecplocka.pl.
- ↑ Rusza Charis, który będzie koordynował całą Katolicką Odnowę w Duchu Świętym. eKai.pl, 2019-06-09.
- ↑ CHARIS: natura i funkcje. odnowa.org, 2020-02-01.
- ↑ Biskup Andrzej PRZYBYLSKI nowym opiekunem Odnowy w KEP. lomza.odnowa.org, 2019-10-08.
- ↑ Episkopat: nowi członkowie komisji i rad oraz delegaci krajowi. eKai.pl, 2014-10-09.
- ↑ Czekam na Was wszystkich, charyzmatyków świata. Deon.pl, 2014-06-02.
- ↑ Czy charyzmatycy protestantyzują Kościół. Deon.pl, 2017.
- ↑ ks. Karol Stehlin FSSPX. Ruch charyzmatyczny w Kościele katolickim. „Zawsze wierni”. nr 4 (173), lipiec 2014.
- ↑ Serwis Apologetyczny: katolickie spojrzenie na wiarę [online], analizy.biz [dostęp 2020-12-29] .
- ↑ GUS, Wyznania religijne w Polsce 2015–2018 [online], stat.gov.pl [dostęp 2020-12-29] (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Marek Nowicki i Małgorzata Nowicka, "Upili się młodym winem, wyd. II", Wydawnictwo Świdermajer, ISBN 978-83-939693-1-9
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Katolicka Odnowa w Duchu Świętym w Polsce
- International Catholic Charismatic Renewal Services. iccrs.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-12-29)].