System dokowania i transferu wewnętrznego (ros. Система стыковки и внутреннего перехода, Sistiema stykowki i wnutrienniego pieriechoda) (SSWP) – rosyjski (dawniej radziecki) system dokowania oparty na kombinacji sondy i cięgła. Został wprowadzony w 1971 roku. Jest rozwojową wersją systemu używanego w pojazdach Sojuz 7K-OK, zaprojektowanego pierwotnie dla radzieckiego lądownika księżycowego^[1].

System ten używany jest w bazach orbitalnych i pojazdach kosmicznych od czasu stacji Salut 1 i pojazdu Sojuz 10^[1]. Usprawniona wersja systemu używana była do dokowania dwudziestotonowych modułów stacji Mir^[2]. System wyposażony jest w przejście o średnicy 80 cm^[2].

System pozwala pojazdom wyposażonym w sondę, takim jak Sojuz, Progress czy ATV dokować do portów wyposażonych w mechanizm „cięgła”. Węzły tego typu znajdowały się na wszystkich stacjach programu Salut/Ałmaz, na stacji Mir oraz na modułach rosyjskiego segmentu stacji ISS. Ta ostatnia wyposażona jest w cztery takie porty, korzystające z najnowszej implementacji systemu SSWP-G4000, umieszczone na modułach Zwiezda, Pirs, Rasswiet i Poisk^[2]. Przy użyciu tego systemu moduł Rasswiet został na stałe zadokowany do Zarji^[1].