| |
| Położenie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowości nadbrzeżne | |
| Wysokość lustra |
75,7 m n.p.m. |
| Wyspy |
13 710[1] |
| Morfometria | |
| Powierzchnia |
4400 km² |
| Głębokość • średnia • maksymalna |
|
| Objętość |
36 km³ |
Położenie na mapie Finlandii  | |
 61°15′N 28°15′E/61,250000 28,250000
| |
 Sieć jezior Saimaa zaznaczona na zdjęciu satelitarnym | |
Saimaa (szw. Saima) – sieć jezior w Finlandii południowo-wschodniej, na Pojezierzu Fińskim na wysokości 75,7 m n.p.m. Głównymi jeziorami tworzącymi system Saimaa są: Etelä-Saimaa (właściwe Saimaa, dosł. południowe Saimaa), Pihlajavesi, Orivesi, Haukivesi, Puruvesi i Pyhäselkä.
- powierzchnia – 4400 km² (Saimaa właściwe – 1377 km²[2]), ponad 40-krotnie większa od jeziora Śniardwy
- głębokość maksymalna – 84 m (średnia – 17 m)
- objętość – 36 km³
- całkowita linia brzegowa – 14 850 km (najdłuższa na świecie jeziorna linia brzegowa)
Wysokie skaliste brzegi oraz wiele zalesionych wysp – ok. 14 tys. o łącznej powierzchni 660 km².
Region Saimaa powstał w wyniku działania kontynentalnej pokrywy lodowej podczas ostatniego zlodowacenia. W efekcie wytopienia grubej na kilometr warstwy lodu powstał wyniesiony obszar, w którego zagłębieniach powstały jeziora regionu Saimaa.
Odwadniane przez rzekę Vuoksi do jeziora Ładoga, a przez Kanał Saimiański (o długości 42,5 km) połączone z Zatoką Fińską.
Główne miasta nad Saimaa to Mikkeli, Lappeenranta, Savonlinna, Imatra. Łącznie ok. 60 portów. System wykorzystywany jest m.in. do spławu drewna.
Endemicznym gatunkiem zamieszkującym jezioro jest nerpa fińska (Pusa saimensis)[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Saimaa - największe, najpiękniejsze i najbardziej rozczłonkowane z jezior. [w:] FishinginFinland.fi [on-line]. [dostęp 2018-01-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-28)]. (pol.).
- ↑ Saimaa (04.112.1.001). [w:] Järviwiki [on-line]. Finnish Environment Institute (SYKE). [dostęp 2018-01-27]. (ang.).
- ↑ A. Löytynoja, J. Pohjoismäki, M. Valtonen, J. Laakkonen, W. Morita, M. Kunnasranta, R. Väinölä, M.T. Olsen, P. Auvinen & J. Jernvall. Deep origins, distinct adaptations, and species-level status indicated for a glacial relict seal. „Proceedings of the National Academy of Sciences”. 122 (25), s. e2503368122, 2025. DOI: 10.1073/pnas.2503368122. (ang.).
