Rok produkcji | |
---|---|
Data premiery |
6 października 1960 |
Kraj produkcji | |
Język | |
Czas trwania |
184 min |
Reżyseria | |
Scenariusz |
Dalton Trumbo |
Główne role |
Kirk Douglas |
Muzyka | |
Zdjęcia | |
Scenografia | |
Kostiumy | |
Montaż | |
Produkcja | |
Wytwórnia |
Bryna Productions |
Dystrybucja | |
Budżet |
12 mln USD |
Nagrody | |
4 Oscary |
Spartakus (ang. Spartacus) – amerykański film historyczno-kostiumowy z 1960 roku w reżyserii Stanleya Kubricka. Ekranizacja powieści Howarda Fasta pod tym samym tytułem, opisującej przebieg największego w dziejach starożytnego Rzymu powstania gladiatorów i niewolników. Film nagrodzony czterema Oscarami.
Treść
[edytuj | edytuj kod]Epicka opowieść o powstaniu niewolników w starożytnym Rzymie (73-71 p.n.e.), ukazana poprzez losy jego przywódcy – legendarnego Traka Spartakusa. Jako niewolnik skazany na pracę w kamieniołomach, atakując brutalnego strażnika zwraca na siebie uwagę rzymskiego właściciela szkoły gladiatorów, Lentulusa Batiatusa. Lanista wysyła go do swej posiadłości w Kapui, gdzie pod kierunkiem bezwzględnego Marcellusa trenuje wraz z innymi rozmaite metody walki. Tam zakochuje się również w usługującej im niewolnicy Varinii. Gdy wśród gladiatorów wybucha bunt, Spartakus staje na jego czele. Miejscowa rewolta wkrótce ogarnia całą Kampanię, a następnie inne obszary państwa Rzymian, przyciągając masy zbiegłych niewolników i ludności zależnej. Senat wysyła przeciw nim legiony, które zostają doszczętnie rozbite. Ale próby opuszczenia Italii przez zbuntowanych z pomocą cylicyjskich piratów kończą się niepowodzeniem wskutek ich zdrady. Tymczasem Rzym wysyła przeciw powstańcom potężne siły pod wodzą doświadczonego Marka Krassusa…
Obsada
[edytuj | edytuj kod]- Kirk Douglas – Spartakus
- Jean Simmons – Varinia, jego ukochana
- Laurence Olivier – Marek Licyniusz Krassus
- Peter Ustinov – lanista Lentulus Batiatus
- Charles McGraw – Marcellus, nadzorca i instruktor gladiatorów
- John Ireland – gladiator Crixus
- Woody Strode – gladiator Draba
- John Dall – senator Marek Publiusz Glabrus
- Charles Laughton – Semproniusz Grakchus, polityczny przeciwnik Krassusa
- John Gavin – Juliusz Cezar, protegowany Grakchusa
- Tony Curtis – Antoninus Sycylijczyk, niewolnik Krassusa
- Nina Foch – Helena, siostra Glabrusa
- Joanna Barnes – Claudia, żona Glabrusa
- Harold J. Stone – Żyd David
- Paul Lambert – Trak Gannicus
- Peter Brocco – Ramon
- Herbert Lom – Tigranes Levantus, wysłannik piratów
„Ja jestem Spartakusem!”
[edytuj | edytuj kod]Do historii kina przeszła zwłaszcza scena po decydującej bitwie przegranej przez armię niewolników. Spartakus zostaje wprawdzie schwytany (w rzeczywistości najprawdopodobniej zginął), jednak Rzymianie, nie znając jego wyglądu, nie są w stanie go rozpoznać. Dlatego pojmanym niewolnikom proponują, że nie zostaną ukrzyżowani, jeśli tylko wskażą swego wodza. Kiedy w tej sytuacji Spartakus dobrowolnie chce się ujawnić, jego ocalali współtowarzysze też powstają ze słowami „Ja jestem Spartakusem!” – tym samym wybierając okrutną śmierć zamiast zdrady.
Opinie o filmie
[edytuj | edytuj kod]- The Best of Video. Poradnik: kino, tv, sat, video, pod red. Witolda Nowakowskiego[2]
- „Film nie jest do końca wierny faktom historycznym. Dostosowuje je często do potrzeb scenariusza. Jest to jednak jeden z najlepszych gigantów powstałych w latach 50. i 60. Wiele scen świetnie charakteryzujących atmosferę starożytnego Rzymu. Sporo dramatyzmu i momentów trzymających w napięciu. Znakomita obsada, świetna gra aktorów. Interesująca reżyseria. Pomimo rozmachu i widowiskowości dzieła, udało się Stanleyowi Kubrickowi nie zgubić przesłania o ludzkiej tragedii”. Niezgodna z faktem historycznym jest scena ukrzyżowania Spartakusa, gdyż w rzeczywistości poległ on w walce z legionistami rzymskimi[3].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- Lista stu najlepszych amerykańskich filmów według AFI
- Spartakus (film 2004)
- Spartakus (serial telewizyjny)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Idziemy do kina. „Film”. 47, s. 15, 1970-11-22. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe.
- ↑ The Best of Video, pod red. Witolda Nowakowskiego, Warszawa 1994, s. 377.
- ↑ Cała prawda o historii 2006 ↓, s. 223.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Cała prawda o historii. Jak najnowsze ustalenia zmieniają nasze spojrzenie na przeszłość. Wyd. 1. Warszawa: Readers Digest, 2006. ISBN 83-60123-08-X.