Ten artykuł od 2011-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Stan układu – jedno z pojęć w teorii układów dynamicznych i teorii sterowania.

Pytając o stan danego układu (obiektu), żąda się ścisłej informacji ilościowej, umożliwiającej określenie co dzieje się z układem w danej chwili (nawet jeśli nie jest on poddany żadnym oddziaływaniom zewnętrznym) i jak może się on zachowywać w najbliższej przyszłości. Stan charakteryzuje układ odznaczający się pewnego rodzaju pamięcią, tzn. stan zawiera informację zakumulowaną z całej przeszłości układu, aż do danej chwili, i nie może ulegać nagłym, skokowym zmianom. W wypadku większości układów (poza najprostszymi) wyjście układu ${\displaystyle y}$ w chwili ${\displaystyle t_{n}}$ zależy nie tylko od wejścia układu ${\displaystyle u}$ w chwili ${\displaystyle t_{n},}$ ale także od przeszłych wejść układu (we wszystkich chwilach ${\displaystyle t_{i},}$ gdzie ${\displaystyle t_{i}<t_{n}}$). Całkowity wpływ na układ minionych wartości wejść jest reprezentowany przez pojęcie stanu wewnętrznego układu. Dzięki wprowadzeniu tego pojęcia upraszcza się analizę układu, bowiem by wyznaczyć wyjście układu ${\displaystyle y}$ w chwili ${\displaystyle t_{n}}$ wystarczy znać tylko dwie wielkości: wejścia układu ${\displaystyle u}$ w chwili bieżącej oraz stan układu ${\displaystyle x}$ w tej samej chwili.

Stan układu jest jego zmienną wewnętrzną, gdyż można go określić tylko pośrednio. Zmienne stanu są związane z istnieniem elementów magazynujących (na przykład energię potencjalną czy kinetyczną, jak sprężyna albo kondensator), więc ich liczba jest równa liczbie niezależnych elementów magazynujących. Elementy te zachowują się jak elementy całkujące (integratory). W ciągłych układach sterowania integratory służą jako urządzenia zapamiętujące, dlatego ich sygnały wyjściowe mogą być rozważane jako zmienne, które definiują wewnętrzny stan układu.

W układach dynamicznych można wyróżnić przynajmniej jedną zmienną stanu, natomiast w układach statycznych nie można określić ani jednej zmiennej stanu, ponieważ nie posiadają one elementów magazynujących, a jedynie elementy rozpraszające energię. Układy dynamiczne o nieskończonej liczbie zmiennych stanu nazywa się układami o parametrach rozłożonych.

Wybór zmiennych stanu jest w gruncie rzeczy arbitralny. Zbiór zmiennych stanu opisujący układ liniowy nie ma charakteru unikalnego – można wybrać inne zmienne i znaleźć transformację, która tak powstały zbiór łączy z poprzednim zbiorem (zobacz też: niejednoznaczność opisu równaniami stanu). Każdy taki zbiór będzie składał się ze składników liniowo niezależnych (zmienne stanu ${\displaystyle x_{1},x_{2},\dots ,x_{n}}$ są liniowo niezależne, jeśli równanie ${\displaystyle k_{1}x_{1}+k_{2}x_{2}+\ldots k_{j}x_{j}+\ldots +k_{n}x_{n}=0}$ spełnione jest dla wszystkich ${\displaystyle x_{j}}$ tylko, gdy każdy współczynnik ${\displaystyle k_{j}=0}$).

Pojęcie wektora stanu jest uogólnieniem w stosunku do pojedynczej zmiennej stanu. Jeśli układ jest opisany tylko jedną zmienną stanu, to jej wartości są reprezentowane przez liczby skalarne (rzeczywiste). W przypadku większej liczby zmiennych stanu nie można określić konkretnego stanu za pomocą jednej liczby, lecz za pomocą zbioru liczb reprezentujących wartości poszczególnych zmiennych. Można to interpretować w taki sposób, że stan ma sens wektora określonego w przestrzeni stanów ${\displaystyle n}$-wymiarowej, jeśli istnieje ${\displaystyle n}$ zmiennych stanu. Osiami (współrzędnymi) przestrzeni stanów są więc poszczególne współrzędne (zmienne) stanu, a każdy punkt przestrzeni stanów reprezentuje określony stan rozumiany jako zbiór wartości wszystkich zmiennych stanu układu. Można więc zapisać symbolicznie wektor stanu układu o ${\displaystyle n}$ zmiennych stanu ${\displaystyle x_{1},x_{2},\dots ,x_{n}}$ jako ${\displaystyle \mathbf {x} =[x_{1},x_{2},\dots ,x_{n}].}$ Liczba ${\displaystyle n}$ zmiennych stanu określa wymiar wektora stanu, a zarazem rząd układu dynamicznego.

 Osobny artykuł: Macierz przejścia (automatyka).

Stan układu przedstawiany jest zwykle jako wektor ${\displaystyle \mathbf {x} =[x_{1},x_{2},\dots ,x_{n}]\in R^{n}}$ i reprezentuje pamięć układu. Znając stan układu oraz sterowanie można określić stan, który osiągnie układ po zadanym czasie.

Dla układu regulacji opisanego układem równań różniczkowych przyjmuje on postać:

${\displaystyle x(t)=e^{tA}x(0)+\int _{0}^{t}{e^{(t-r)A}Bu(r)\;dr},}$

gdzie:

${\displaystyle e^{tA}x(0)}$ – składowa swobodna zależna od warunków początkowych,

${\displaystyle \int _{0}^{t}{e^{(t-r)A}Bu(r)\;dr}}$ – składowa wymuszona, która jest splotem odpowiedzi impulsowej i wejścia.