| Data i miejsce urodzenia |
18 października 1912 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
29 kwietnia 1995 |
| Ambasador PRL we Francji | |
| Okres |
od 6 kwietnia 1954 |
| Poprzednik |
Przemysław Ogrodziński (chargé d'affaires ad interim) |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Stanisław Gajewski (ur. 18 października 1912 w Krakowie, zm. 29 kwietnia 1995 w Warszawie) – polski dyplomata, urzędnik państwowy, ambasador PRL we Francji (1954–1961).
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie Wacława i Wandy z domu Landau. Zmarły tragicznie w 1925 ojciec był z wykształcenia chemikiem i asystentem na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz dyrektorem Syndykatu Hodowlanego, matka – absolwentka nauk przyrodniczych na Uniwersytecie w Lozannie – po śmierci ojca pracowała jako nauczycielka. Miał brata Wacława – profesora genetyki, członka PAN.
Od 1915 mieszkał w Warszawie. Uczęszczał do Gimnazjów: Ziemi Mazowieckiej oraz Państwowego im. Joachima Lelewela, gdzie zdał maturę. W latach 1930–1934 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Odbył służbę wojskową, a następnie aplikację u mecenasa Władysława Winawera.
W czasie II wojny światowej pracował jako tłumacz w firmie papierniczej u wuja, po powstaniu warszawskim znalazł się w Częstochowie.
Po zakończeniu działań wojennych pracował w ministerstwie sprawiedliwości na zaproszenie Leona Chajna (1944–1945). W 1945 rozpoczął pracę dla MSZ, był m.in. kierownikiem Wydziału Konsularnego oraz attaché w Ambasadzie RP (PRL) w Czechosłowacji. Był szefem polskiej misji dyplomatycznej Międzynarodowej Komisji Krajów Neutralnych ds. repatriacji jeńców.
Od 1954 do 1961 pełnił misję jako ambasador nadzwyczajny i pełnomocny w Paryżu. Z powodu „skandalu obyczajowego” usunięty ze służby dyplomatycznej[1], pracował jako doradca Prezydium Sejmu ds. stosunków zagranicznych.
Nim przystąpił do PZPR, należał do Stronnictwa Demokratycznego[2]. 23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[3].
Początkowo żonaty z lekarką – absolwentką UW Janiną Milejkowską (ślub wzięli w listopadzie 1939), następnie był drugim mężem Zofii Chądzyńskiej[4].
Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 224-1-9)[5][6].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Złoty Krzyż Zasługi (19 lipca 1946)[7]
- Krzyż Wielkiego Oficera Orderu Legii Honorowej (Francja)[8]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Krzysztof Masłoń, Stygmatycy w smudze cienia, „Rzeczpospolita” z 5–6 marca 2005 [dostęp: 20 listopada 2011].
- ↑ Leon Chajn, Materiały do historii klubów demokratycznych i Stronnictwa Demokratycznego, Warszawa 1964, t. 1, s. 262.
- ↑ Apel (dokument KSS KOR, Archiwum Opozycji IV/04.05.43 [b.n.s])
- ↑ Monika Piątkowska, Zofia Chądzyńska, „Wysokie Obcasy” z 20 września 2003 [dostęp: 10 listopada 2011].
- ↑ „Życie Warszawy”, nr 120 z 4 maja 1995, s. 17 (nekrolog).
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: WACŁAW GAJEWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-05].
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 16, poz. 35 „za pracę przy org. akcji repatriacyjnej”.
- ↑ Maria Dąbrowska: Dzienniki powojenne 1945–1965. T. 4. Warszawa: 1996, s. 66.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Robert Jarocki, Pięć minut ambasadora: rozmowy ze Stanisławem Gajewskim, Warszawa 1993.
