| |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
Stanisław Gawroński (ur. 1784 – zm. 1860 w Paryżu) – generał brygady.
Od 1807 roku w armii Księstwa Warszawskiego. W kampanii 1809, 1812 walczył pod Sandomierzem, Czirikowem. Został wzięty do niewoli nad Berezyną. Po uwolnieniu w 1815 r. wstąpił do armii Królestwa Polskiego. Służył w 2 i 5 pułku ułanów.
Był działaczem tajnych organizacji wojskowych. Jego znajomość z Walerianem Łukasińskim nie została wykryta w czasie prowadzonego śledztwa. W powstaniu listopadowym dowodził pod Wawrem, Dębem Wielkim. W potyczce pod Kołaczem dostał się do rosyjskiej niewoli, z której został uwolniony przez swoich żołnierzy. W dywizji Józefa Jagmina walczył pod Mińskiem i Kałuszynem, potem został dowódcą 3 brygady w korpusie Girolama Ramoriny i walczył pod Krynką, Międzyrzecem Podlaskim, Rogożnicą. Po upadku powstania wyemigrował do Francji, gdzie był prezesem w emigracyjnym ośrodku. Członek władz Związku Jedności Narodowej[1]. Mieszkał i zmarł w Paryżu w 1860 roku.
Był członkiem loży wolnomularskiej „Świątynia Równości”[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Joanna Nowak, Władysław Zamoyski. O sprawę polską w Europie (1848–1868), Poznań 2002, s. 32–33
- ↑ Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, 1980, s. 63.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- H. Kosk, Generalicja polska, t. 1, Pruszków 2001.
