Stanisław Grodziski (ur. 1 listopada 1889 w Grodzisku Górnym, zm. 29 września 1946 w Krakowie) – polski adwokat, działacz społeczny i polityczny, doktor praw.

Urodził się w 1889 roku we wsi Grodzisko Górne, jako syn średniozamożnego włościanina Józefa Kulpy i Barbary z domu Hospod^[1]. Jako jedyny spośród licznego rodzeństwa zdobył wykształcenie^[1]. Ukończył gimnazjum w Jarosławiu, a następnie Wydział Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie^[1]. W czasach studenckich związał się z ruchem ludowym^[1].

Wziął aktywny udział w I wojnie światowej oraz wojnie polsko-bolszewickiej^[1]. Stopień doktora uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim^[1].

Był działaczem Polskiego Stronnictwa Ludowego „Piast”^[2]. Od 1927 nie angażował się w działalność partyjną^[1]. Po odbyciu „austriackiej” siedmioletniej aplikacji adwokackiej (stażu kandydackiego), zdaniu egzaminu i wpisie na listę adwokacką uruchomił w Krakowie kancelarię, która znajdowała się przy ul. św. Filipa, a następnie przy ul. Długiej 18^[1]. W 1934 roku przyjął od nazwy rodzinnej miejscowości nazwisko „Grodziski”^[1], którego już wcześniej używał jako pseudonim publicystyczny^[2]. Szybko miał się stać „cenionym” i „rozpoznawalnym” adwokatem^[1].

Znaczną część jego klienteli stanowili chłopi, w tym mieszkańcy rodzinnego Grodziska i okolic^[1]. Stanisław Grodziski był m.in. obrońcą w głośnych procesach o podłożu politycznym, jak procesy uczestników manifestacji racławickiej w 1937 roku, w których występował ze swoim aplikantem (koncypientem) Stanisławem Mierzwą^[1]. Otrzymał wówczas podziękowania od Wincentego Witosa i Macieja Rataja^[1].

Publikował w prasie i w broszurach prawniczych, m.in. Zarys ustroju państwa polskiego (1921), Poradnik prawniczy (1922–1925), Władze i urzędy w Polsce (1924), O księgach gruntowych czyli hipotece (1924), Testament (1924)^[1].

W majątku Prusy wybudował dom zaprojektowany przez krakowskiego architekta Wacława Krzyżanowskiego. Potem kupił folwark Skotniki pod Krakowem^[2].

W czasie II wojny światowej wykonywał zawód adwokata oraz zaangażował się w działalność konspiracyjną^[1]. Został delegatem polskiego rządu na uchodźstwie na miasto Kraków^[3][a] w tworzonej między początkiem 1942^[4] a początkiem 1943^[5] tymczasowej administracji rządowej, do której przystąpili spośród głównych stronnictw w województwie krakowskim jedynie ludowcy^[6][7], a w 1944 – delegatem na powiat krakowski^[1], zastępując aresztowanego 7 października 1943 adw. mgr. Mariana Ożoga „Chrobrego”^[8][9][10].

Po wojnie, mimo poważnych problemów zdrowotnych, zaangażował się w działalność mikołajczykowskiego Polskiego Stronnictwa Ludowego^[1]. Ponieważ obszar jego majątku przekraczał pięćdziesiąt hektarów, rodzina Grodziskich została z niego usunięta w kwietniu 1945 przez władze ludowe^[2].

Stanisław Grodziski zmarł 29 września 1946 w Krakowie^[1].

Z małżeństwa z Wandą Janiną z Antoszów, nauczycielką, miał syna Stanisława oraz dwie córki – Zofię i Beatę^[1]. Jego wnuczką jest Karolina Grodziska.

Kilka dni po pogrzebie funkcjonariusze Urzędu Bezpieczeństwa zarekwirowali niemal całą jego dokumentację, dorobek osobisty, zawodowy i literacki.

W 2013 roku ukazał się drukiem jego dziennik, pod tytułem Stanisław Grodziski 1889–1946. Dziennik krakowskiego adwokata, opracowany przez jego syna Stanisława Grodziskiego i wnuczkę Karolinę Grodziską^[1]. Zgodnie z deklaracją autorów opracowania, wydanie objęło około trzy/czwarte rękopisu dziennika, a także obszerny życiorys jego autora, biografie niektórych osób pojawiających się w dzienniku, wybór artykułów prasowych autorstwa adwokata Stanisława Grodziskiego (porady prawne dla żołnierzy weteranów i włościan oraz publicystykę), fragmenty powieści Na wiejskiej drodze, a także reprodukcje zdjęć archiwalnych^[1]. W skład dziennika weszła część wspomnieniowa, obejmująca dzieciństwo i okres aż do początków niepodległej Polski w 1918 roku, a także prowadzony od 1922 roku dziennik bieżący, zaopatrzony w daty dzienne kolejnych wpisów. Ostatni wpis pochodzi z 1 sierpnia 1946^[1].

• Stanisław Grodziski, Karolina Grodziska (opracowanie): Stanisław Grodziski 1889–1946. Dziennik krakowskiego adwokata. Kraków: 2013. ISBN 978-83-929332-3-6. Brak numerów stron w książce