| |
 porucznik uzbrojenia
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 czerwca 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1917–1920 i 1939–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca baterii |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Późniejsza praca |
Chemiczny Instytut Badawczy, Państwowy Monopol Spirytusowy, radca w NIK |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Stanisław Mantel (ur. 15 czerwca 1899 w Przemyślu, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – porucznik uzbrojenia inżynier Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie Eliasza i Karoli z Fechtdegenów[1]. Absolwent gimnazjum w Przemyślu. Po zdaniu matury wcielony do armii austriackiej.
W Wojsku Polskim od 1918, w stopniu chorążego, w 1 pułku artylerii polowej Legionów. Porucznikiem mianowany ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1919. Najpierw służył w obronie Przemyśla, a następnie jako dowódca 7. baterii 1 pap Leg. walczył w wojnie z bolszewikami.
W grudniu 1920 przeniesiony do rezerwy. W 1921 rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej, uzyskał w 1925 dyplom inżyniera chemika[2]. Do 1930 pracował w Chemicznym Instytucie Badawczym, następnie w Państwowym Monopolu Spirytusowym. Od 1931 był radcą w NIK.
Ćwiczenia rezerwy odbywał najpierw 1 pap Leg. (1925, 1928) następnie w 29 pułku artylerii polowej. Ukończył Szkołę Zbrojmistrzów i Szkołę Gazową.
W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli przez sowietów, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej 029/5 z 13 kwietnia 1940, poz. 85[3]. Grób symboliczny znajduje się na Powązkach (kwatera P-5-13)[4].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4869
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 379.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 488.
- ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 190.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: WŁADYSŁAW DZIADYK, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-04].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
