Steve Hewitt

Steve Hewitt w lutym 2011
Imię i nazwisko	Steven James Hewitt
Data i miejsce urodzenia	22 marca 1971 Northwich
Instrumenty	instrumenty perkusyjne, gitara
Gatunki	rock alternatywny, indie rock
Zawód	muzyk
Aktywność	od 1994
Wydawnictwo	Ancient B Records
Zespoły
Love Amongst Ruin, Six by Seven, Placebo, Breed, The Boo Radleys, The Mystic Deckchairs, The Charlatans
Strona internetowa

Steve Hewitt (ur. 22 marca 1971, Northwich, Anglia) – były perkusista zespołu Placebo, wokalista i gitarzysta Love Amongst Ruin, perkusista grupy Six by Seven.

Muzyczna kariera Steve’a Hewitta do czasu dołączenia na stałe do Placebo była burzliwa. Początkowo grał ze swoim sąsiadem z Nortwich, Timem Burgessem, w zespole The Charlatans. Przez pewien czas udzielał się też w Electric Crayons i The Mystic Deckchairs. Pewnego dnia trafił na ogłoszenie o poszukiwaniach przez grupę Breed perkusisty na czas tournée po Niemczech i czując w tym szansę na przełom w swojej karierze dołączył do zespołu.

Po powrocie z owej trasy trafił na jakiś czas do zespołu The Boo Radleys, z którym nagrał ich debiutancką płytę. Opuścił wtedy Breed na 18 miesięcy. Jednocześnie grywał z grupą K-Klas, która zanotowała sukcesy w latach 1990-1994.

W końcu przeniósł się Londynu, gdzie zaczął robić muzykę do reklam samochodowych. Jednak i ta praca nie okazała się przyszłościowa. Tymczasem Breed, zamiast podbijać rynek, było na marginesie. Wtedy Nick Cave zaprosił ich na swoje tournée „Let love In”. W czasie jego trwania Steve zaprzyjaźnił się z perkusistą zespołu The Bad Seeds, Thomasem Wylderem.

Bardzo trudna sytuacja zespołu, po 6 latach spędzonych razem, w tym dwóch na wyjazdach z The Bad Seeds nie ulegała zmianie. Steve ze swoją ciężarną dziewczyną i bez żadnych widoków na przyszłość był zmuszony do objęcia pracy jako kierowca wózka widłowego. Perkusista nie zrezygnował jednak całkowicie z kariery muzycznej, wykorzystując każdą okazję do grania. Steve przyjaźnił się już wówczas z Brianem Molko – wtedy początkującym wokalistą i gitarzystą. Na jednym z ich wspólnych koncertów poznali Stefana Olsdala.

Jakiś czas potem Hewitt dołączył do zespołu stworzonego przez Molko i Olsdala. Jako Placebo nagrali dema, które pozwoliły im się wybić. Jednak Steve związany wcześniejszymi zobowiązaniami z Breed musiał odejść z Placebo, w którym został zastąpiony przez Robert Schultzberga.

Przed nagraniem drugiej płyty Placebo dołączył do nich z powrotem. Grupa odniosła ogromny sukces na całym świecie. Mimo napiętego kalendarza, Steve Hewitt znajdował czas, by sporadycznie udzielać się gościnnie w występach Breed.

Podobnie jak reszta członków Placebo, Steve zagrał małą rolę (Billa, perkusisty The Flaming Creatures) w filmie Idol (Velvet Goldmine, 1998) w reżyserii Todda Haynesa.

1 października 2007 oficjalnie ogłoszone zostało, że Steve Hewitt opuścił Placebo ze względu na „personalne i muzyczne różnice”. Hewitt twierdzi, że został z zespołu wyrzucony: „Po prostu mnie wylali. Po trasie w USA nasza menedżerka wezwała mnie do biura i powiedziała, że już z nimi nie gram. I to było wszystko”^[1].

Od 2010 roku Steve Hewitt jest frontmanem nowego zespołu o nazwie Love Amongst Ruin. Debiutancki album grupy, zatytułowany po prostu Love Amongst Ruin, ukazał się 13 września 2010^[2]. Płyta zdobyła pozytywne recenzje^[3]. Pierwszy singiel ją promujący, „So Sad (Fade)”, miał premierę 30 sierpnia 2010^[2].

Dołączył jako perkusista do projektu Polaroid Kiss, nagrywając z nimi EPkę The New Coliseum (2011).

W połowie 2011 roku, wspólnie z Paulem Corkettem (producent m.in. nagrań Love Amongst Ruin, Placebo, The Cure, Björk i Nicka Cave’a) pomógł przy produkcji muzycznej debiutanckiego albumu francuskiej grupy LYS^[4].

W sierpniu 2012 podano do wiadomości, że Steve Hewitt został perkusistą reaktywującej się brytyjskiej grupy Six by Seven^[5].

Urodzony w Northwich w hrabstwie Cheshire, wychował się w Manchesterze.

Steve jest samoukiem. Na perkusji nauczył się grać, gdy miał 17 lat i pracował w sklepie muzycznym Dogie's Music w rodzinnym mieście. Jego pierwszym koncertem był występ przed szkolnym zgromadzeniem w Weaversham High, gdzie się uczył. Grał wtedy partie w piosence „Albatros” grupy Fleetwood Mac.

Starszy brat Steve’a zaraził go miłością do AC/DC, Black Sabbath i Dio. Później przekonał się do The Smiths, The Wonderstuff, Pink Floyd. Obecnie do swoich inspiracji muzycznych zalicza między innymi: Nicka Cave’a, Bee Gees, The Smashing Pumpkins, Jamesa Browna.

Obecnie mieszka w Londynie. Jest żonaty, ma córkę o imieniu Emily.

z grupą The Boo Radleys

• Ichabod and I (1989)^[6]

z grupą Breed

• Grin (1991)^[6]
• Clawfist – The Peel Sessions (wspólna płyta grupy Breed oraz Gallon Drunk) (1992, EP)^[6]
• Violent Sentimental (1993)^[6]

z grupą Baby June

• Need to Need You (1993)^[6]

z grupą Placebo

• Without You I’m Nothing (1998)
• Black Market Music (2000)
• Sleeping with Ghosts (2003)
• Meds (2006)

z grupą Love Amongst Ruin

• Love Amongst Ruin (2010)^[6]
• Acoustic (2011)^[7]

z grupą Polaroid Kiss

• The New Coliseum (EP, 2011)^[8]

z grupą Six By Seven

• Love and Peace and Sympathy (2013)

inne

• Sharkboy – The Valentine Tapes (1995); bębny w utworze „Same Mother of Pearl”^[6]

• loveamongstruin.com. loveamongstruin.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-18)]. – oficjalna strona domowa Love Amongst Ruin