Związek Polskich Artystów Lutników – stowarzyszenie twórczo-zawodowe polskich lutników, powstałe w roku 1954.

Organizację utworzono 26 lutego 1954^[2] pod nazwą Stowarzyszenie Polskich Artystów Lutników, a wśród jego inicjatorów i założycieli byli m.in. Zdzisław Szulc^[3], Feliks Pruszak (pierwszy prezes stowarzyszenia w latach 1954–1961)^[4], Mieczysław Bielański, Jan Karoń, Teodor Liese, Bohdan Marconi, Stanisław i Stefan Niewczykowie, Kazimierz Sikorski, Zbigniew Wiszniewski oraz Tadeusz Wroński^[5]. W 1980 zmieniła nazwę na obecną^[3]. Celami statutowymi są m.in. propagowanie polskiego lutnictwa i wspieranie jego rozwoju oraz wzrostu poziomu tego rzemiosła w kraju^[2]. ZPAL ma siedzibę przy ul. Krakowskie Przedmieście 16/18 w Warszawie^[6].

ZPAL jest współorganizatorem dwóch konkursów odbywających się co 5 lat w Poznaniu: Międzynarodowego Konkursu Lutniczego im. H. Wieniawskiego od 1957^[7][3] oraz Ogólnopolskiego Konkursu Lutniczego (początkowo im. Z. Szulca, a od edycji z 1994 – imienia W. Kamińskiego) od 1979^[8][3]. Ponadto organizuje seminaria lutnicze, zarówno krajowe, jak i międzynarodowe^[9], prowadzi bibliotekę gromadzącą publikacje dotyczące lutnictwa^[3], wydawała też biuletyn „Lutnictwo” ukazujący się od 1983 do 1986^[10].

Od 1961 ZPAL przechowuje i gromadzi chordofony szyjkowe, które tworzą Kolekcję Instrumentów Lutniczych powołaną przez Ministerstwo Kultury i będącą własnością państwową. Dzięki staraniom właścicieli i ZPAL powiększyła się ona z początkowych 30 do ok. 300 egzemplarzy pod koniec XX w. Najlepsze z instrumentów wypożyczane są polskim muzykom do przygotowania się do konkursów oraz wystąpień na nich^[11]. W zbiorach są m.in. instrumenty wykonane przez Feliksa Pruszaka^[12].