Strofa asklepiadejska – w metryce antycznej strofa zbudowana z wierszy asklepiadejskich, połączonych z glikonejem, a czasem z ferekratejem^[1].

Nazwa strofy pochodzi od imienia hellenistycznego poety Asklepiadesa z Samos, choć ten sposób wierszowania można spotkać także w utworach Safony i Alkajosa. Wiersze asklepiadejskie są zaliczane do miar eolskich^[2]. Wyróżnia się trzy strofy asklepiadejskie^[1][a].

Inaczej metrum Asclepiadeum tertium^[3]; jest to strofa zbudowana z trzech asklepiadejów mniejszych i glikoneja:

	1. stopa	2. stopa	3. stopa	4. stopa
asklepiadej mniejszy wersy 1-3
glikonej wers 4

Przykład:

Quis desiderio sit pudor aut modus

tam cari capitis? Praecipe lugubris

cantus, Melpomene, cui liquidam pater

vocem cum cithara dedit. (Horacy Pieśni I, 24, 1-4)

Inaczej metrum Asclepiadeum quartum^[3]; podobna do strofy I, jednak w trzecim wersie zamiast asklepiadeja występuje ferekratej, czyli pozbawiony ostatniej arsy glikonej:

	1. stopa	2. stopa	3. stopa	4. stopa
asklepiadej mniejszy wersy 1-2
ferekratej wers 3
glikonej wers 4

Przykład:

Nuper sollicitum quae mihi taedium,

nunc desiderium curaque non levis,

interfusa nitentis

vites aeqora Cyclades. (Horacy Pieśni I, 14, 16-20)

Inaczej metrum Asclepiadeum secundum^[3]; strofa składa się z glikonejów przeplatanych asklepiadejami mniejszymi:

	1. stopa	2. stopa	3. stopa	4. stopa
glikonej wers 1
asklepiadej mniejszy wers 2
glikonej wers 3
asklepiadej mniejszy wers 4

Przykład:

Quem mortis timuit gradum

qui siccis oculis monstra natantia,

qui vidit mare turbidum et

infamis scopulos Acroceraunia? (Horacy Pieśni I, 3, 16-20)