Sz sz
Sz (Sz, sz) – dwuznak występujący w językach polskim, kaszubskim oraz węgierskim.
W języku polskim
[edytuj | edytuj kod]W pisowni polskiej dwuznak sz oznacza dźwięk /ʂ/.
W dobie średniopolskiej zamiast sz nierzadko używano grafemu ß[1][2], który jest złożeniem liter ſ i ʒ, będących wariantami liter s i z.
Istniał też zapis sż, podobnie, jak cż i rż zamiast cz i rz[3].
W języku kaszubskim
[edytuj | edytuj kod]W języku kaszubskim oznacza spółgłoskę /ʃ/[4].
W języku węgierskim
[edytuj | edytuj kod]W języku węgierskim dwuznak sz, który jest uznawany za literę w alfabecie węgierskim, oznacza spółgłoskę /s/. Litera s zaś odpowiada głosce /ʃ/[5], która jest dosyć bliska polskiej głosce /ʂ/. Oznacza to, że wymowa s i sz w językach polskim i węgierskim jest poniekąd odwrócona.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Maciej Malinowski, Ortografia polska od II połowy XVIII wieku do współczesności. Kodyfikacja, reformy, recepcja [online], Uniwersytet Śląski w Katowicach, 2011, s. 38 [dostęp 2025-01-19] (pol.).
- ↑ BibliePolskie.pl - Tłumaczenia ksiąg biblijnych na język polski [online], bibliepolskie.pl [dostęp 2021-02-10].
- ↑ Konrad Kazimierz Szamryk, Fonetyka rękopiśmiennych kazań Krzysztofa Kluka na tle ogólnopolskiej normy językowej drugiej połowy WVIII wieku (Część II: konsonantyzm) [online], Uniwersytet w Białymstoku, s. 241 (pol.).
- ↑ Jerzy Treder: Fonetyka i fonologia. Projekt Rastko Kaszuby. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
- ↑ Hungarian language and alphabet [online], www.omniglot.com [dostęp 2025-01-19].
