Szymon Kita

Szczęściarz, Ogonek

1934-1946
starszy sierżant pilot
Data i miejsce urodzenia	29 października 1916 Zapusty
Data i miejsce śmierci	20 września 1980 Zielona Góra
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego RAF
Jednostki	84 pułk Strzelców Poleskich 5 pułk lotniczy dywizjon 85 dywizjon 253
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa bitwa o Anglię
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Szymon Kita (ur. 29 października 1916 w Zapustach, zm. 20 września 1980 w Zielonej Górze) – starszy sierżant pilot Wojska Polskiego, uczestnik bitwy o Anglię.

Syn Władysława i Zuzanny z domu Kozik. Ukończył szkołę powszechną a następnie pięcioklasowe gimnazjum im. Ignacego Kraszewskiego w Białej Podlaskiej. Z braku środków finansowych nie mógł kontynuować nauki i w listopadzie 1934 roku zgłosił się jako ochotnik do odbycia służby wojskowej. Otrzymał przydział do 84 pułku Strzelców Poleskich w Pińsku. W 1936 roku, na własną prośbę, został przeniesiony do lotnictwa. W sierpniu odbył szkolenie w Wojskowym Obozie Szybowcowym w Ustjanowej, od jesieni do lata 1937 roku służył w 5 pułku lotniczym w Lidzie, gdzie odbył szkolenie w zakresie pilotażu^[1].

W kwietniu 1938 roku objął funkcję instruktora pilotażu w eskadrze treningowej 5 pl. Udało mu się znaleźć czas na kontynuowanie nauki, w maju 1939 roku zdał egzamin maturalny^[2].

W czasie kampanii wrześniowej latał jako pilot pierwszego plutonu 56 eskadry towarzyszącej^[3]. 1 września, w załodze z por. obs. Edmundem Sienkiewiczem, wykonał pierwszy lot bojowy eskadry na rozpoznanie skutków niemieckiego bombardowania lotnisk w Krośnie i Moderówce oraz odnalezienie dwóch zestrzelonych niemieckich samolotów Dornier Do 17^[4]. 3 września, w załodze z ppor. obs. Kazimierzem Kuczą, przeprowadził rozpoznanie w rejonie Bardejova i Prešov podczas którego rozpoznali i zaatakowali kolumny marszowe Wehrmachtu^[5]. 6 września, w załodze z ppor. obs. Stanisławem Ostaszewskim, wykonał lot samolotem RWD-8 w rejon Tarnowa. Zostali zestrzeleni przez oddziały polskiej piechoty^[6].

12 września wykonywał loty w rejonie Lwowa, Jaworowa, Lubienia i Chyrowa, podczas których rozpoznał nieprzyjacielskie kolumny pancerne nacierające na Lwów. 13 września z lotniska Skniłów przetransportował gen. Kazimierza Sosnkowskiego na lotnisko Hureczko koło Przemyśla^[7]. 17 września przeleciał z lotniska Markowce do Czerniowiec w Rumunii, gdzie został internowany. Udało mu się zbiec i drogą morską przedostać się do Francji. 18 stycznia 1940 roku został skierowany na przeszkolenie lotnicze do Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Lyon-Bron. Zgłosił się do jednostek lotniczych mających powstać na terenie Wielkiej Brytanii, gdzie dotarł 28 lutego 1940 roku^[1]. Otrzymał numer służbowy RAF 781003^[8].

W 1 School of Army Cooperation w Old Sarum przeszedł kurs wznawiający, 8 sierpnia rozpoczął szkolenie w 5 Operational Training Unit w Aston Down na samolotach brytyjskich; 12 września został przydzielony do 85 dywizjonu myśliwskiego RAF^[9]. Jako nowy pilot został skierowany do szkoły ognia w Sutton Bridge, gdzie ćwiczył strzelanie do celów naziemnych^[10]. Odbywał też loty treningowe na przechwytywanie samolotów Luftwaffe, wykonał ich 13^[11]. 30 września 1940 roku, jako wyróżniający się podczas szkolenia pilot, został przeniesiony do 253 dywizjonu myśliwskiego^[12]. Wziął udział w bitwie o Anglię, praktycznie codziennie latał na przechwytywanie niemieckich samolotów^[13]. W czasie bitwy o Anglię wykonał 39 lotów bojowych i operacyjnych^[14], podczas których cztery razy nawiązał kontakt z nieprzyjacielem^[15]. W swojej książce lotów odnotował 7 października zniszczenie Heinkla He 111 wspólnie z innym pilotem, 12 października prawdopodobne zestrzelenie Messerschmitta Bf 109. 28 października odnotował uszkodzenie Bf 109^[16].

1 grudnia 1940 roku pilotował samolot Hawker Hurricane SW-L (P3678). Podczas walki powietrznej z myśliwcami Luftwaffe został ciężko ranny, ale udało mu się wylądować w przygodnym terenie w okolicach Farmer. W swoich relacjach podawał, że w czasie walki zestrzelił Bf 109. Trafił do szpitala w Lawes, gdzie w ciągu siedmiu miesięcy przeszedł trzy operacje. Po rekonwalescencji powrócił do latania, ale już w 287 dywizjonie współpracy z OPL Londynu. 10 kwietnia 1942 roku został przydzielony do 2 Jednostki Szkolenia Pilotów Rozprowadzających („ferry”). Po ukończeniu przeszkolenia został skierowany do Polskiego Oddziału Transportowego w Takoradi, gdzie na trasie Złote Wybrzeże – Egipt wylatał 420 godzin^[2].

27 marca 1944 roku powrócił do Wielkiej Brytanii. 10 czerwca 1944 roku został skierowany do polskiej 25 (Polish) Elementary Flying Training School (Szkoły Pilotażu Początkowego) w Hucknall na stanowisko pilota etatowego i zaczął szkolenie na instruktora pilotażu. 1 listopada 1944 roku został skierowany do 16 (Polish) Service Flying Training School (Szkoły Pilotażu Podstawowego) w Newton na kurs wznawiający dla pilotów samolotów De Havilland Mosquito. W marcu 1945 roku przydzielony został do 3 Advanced Flying Unit (Oddziału Zaawansowanego Szkolenia Lotniczego) w South Cerney^[16]. W czasie służby wykonał 52 loty bojowe i operacyjne, łącznie spędził w powietrzu 1724 godziny. Żadne z opisanych przez niego zwycięstw powietrznych nie zostało oficjalnie potwierdzone^[2].

W marcu 1946 roku odszedł z lotnictwa. Wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia i powrócił do kraju. Mieszkał w Zielonej Górze. Początkowo pracował jako księgowy w PGR-ze w Nowogrodzie Bobrzańskim, następnie zatrudnił się w Zielonogórskich Zakładach Eksploatacji Kruszywa jako ekonomista w dziale zbytu^[2]. Zmarł 20 września 1980 roku, został pochowany na cmentarzu komunalnym przy ul. Wrocławskiej w Zielonej Górze (kwatera 52, rząd 2, grób 9)^[17].

Szymon Kita był odznaczony m.in.^[18]:

• Krzyżem Walecznych – dwukrotnie,
• Medalem Lotniczym,
• Polową Odznaką Pilota (nr 349),
• Odznaką Honorową za Rany i Kontuzje.

• Wacław Król. Kombatant – pilot. „Skrzydlata Polska”. 43/1972, 22 października 1972. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
• Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
• Andrzej Olejko: Kurs bojowy Słowacja 1939. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2007. ISBN 978-83-7441-475-3. OCLC 169611162.
• Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w Wojnie Obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0795-7. OCLC 830072566.
• Grzegorz Sojda, Grzegorz Śliżewski, Piotr Hodyra: Ci cholerni Polacy! : Polskie Siły Powietrzne w Bitwie o Anglię. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press, 2016. ISBN 978-83-7020-625-3. OCLC 1004941915.
• Józef Zieliński, Wojtek Matusiak, Robert Gretzyngier: Polscy lotnicy w Bitwie o Anglię. Warszawa: Bellona, 2015. ISBN 978-83-11-13984-8. OCLC 924759692.