Tadeusz Bełza

płk Tadeusz Bełza
pułkownik dyplomowany saperów
Data i miejsce urodzenia	1925 Dąbki
Data śmierci	2007
Przebieg służby
Lata służby	1944–1980
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Szkoła Podchorążych Saperów w Riazaniu 4 Dywizja Piechoty 5 pułk saperów 3 pułk pontonowy 23 Dywizja Piechoty 4 pułk saperów
Stanowiska	podchorąży CSP, dowódca plutonu, dowódca kompanii, dowódca batalionu, szef sztabu pułku dowódca pułku, dowódca brygady szef saperów
Główne wojny i bitwy	operacja rozminowania Polski po 1944
Odznaczenia

Tadeusz Bełza (ur. 1925 w Dąbkach w powiecie horodeńskim^[1], zm. 10 stycznia 2007 w Jaminach)^[2] – pułkownik dyplomowany saperów ludowego Wojska Polskiego.

W 1944 roku został powołany do Wojska Polskiego. Jesienią tegoż roku ukończył szkolą podoficerską w 4 Dywizji Piechoty i został skierowany do kompanii podchorążych saperów w Szkole Podchorążych Saperów w Riazaniu. W marcu 1945 został wyznaczony na dowódcę plutonu i wkrótce kompanii saperów w 5 pułku saperów, z którą brał udział w rozminowywaniu Warszawy w 1945 roku. W latach 1945–1948, brał udział w rozminowywaniu Warmii i Mazur oraz wielu innych rejonów kraju. W latach 1948–1949 dowódca kompanii szkolnej w 5 pułku saperów. W 1950 ukończył KDO w Oficerskiej Szkole Inżynieryjno–Saperskiej. Od roku 1950 do 1951 dowodzi szkołą podoficerską. Dowódca batalionu pontonowo-mostowego w latach 1951–1953 w 3 pułku pontonowym, w którym przez następne 2 lata był zastępcą dowódcy do spraw liniowych. Od 1955 do 1959 dowodził 5 pułkiem saperów. W 1959 roku został szefem saperów 23 Dywizji Piechoty. W 1962 wrócił do 3 pułku pontonowego na stanowisko dowódcy tegoż pułku. Następnie w latach 1965–1967 został słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego. Po ukończeniu akademii został przeniesiony na stanowisko dowódcy 4 Brygady Saperów, którą dowodził do 1973 roku. Przez kolejne 7 lat kierował Wojskowym Domem Wypoczynkowym w Augustowie.

„Wielki saper, nie tylko ze względu na prawie dwumetrowy wzrost. Niezwykle gościnny, koleżeński, towarzyski, lubił biesiady w gronie przyjaznych sobie ludzi. Zapalony myśliwy. Barwna postać, uchodzi za legendę w Wojskach Inżynieryjnych WP”^[3].

• podporucznik – 17 marca 1945^[4]
• major – 1955
• podpułkownik –
• pułkownik –

• Krzyż Walecznych (1945)
• Srebrny Medal Zasłużonym na Polu Chwały
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Brązowy Krzyż Zasługi
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Odznaka Honorowa Za Rozminowywanie Kraju

• Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09287-7. Brak numerów stron w książce
• Ryszard Żuchowski: Sylwetki saperów kolejne pokolenia. Koszalin: Dom Wydawniczy „Stowarzyszenie Saperów Polskich”, 2009. ISBN 978-83-929870-0-0. Brak numerów stron w książce
• Jan Erbiński, Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Inżynieryjnych im. gen. Jakuba Jasińskiego, 1944–1984, Warszawa 1986, Ministerstwo Obrony Narodowej, ISBN 83-11-07253-1.