| |
 major artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 maja 1886 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
kierownik referatu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
Tadeusz Hoszard (ur. 16 maja 1886 w Mielcu, zm. ?) – major artylerii Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Mielcu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Edwarda.
Służył w 10 Pułku Artylerii Polowej w Łodzi[1]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 65. lokatą w korpusie oficerów artylerii[2]. Od 1924 pełnił obowiązki dowódcy I dywizjonu[3]. 1 grudnia 1924 został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 22. lokatą w korpusie oficerów artylerii[4]. W styczniu 1926 został przesunięty ze stanowiska dowódcy I dywizjonu na stanowisko kwatermistrza[5]. W kwietniu 1928 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii z równoczesnym zwolnieniem z zajmowanego stanowiska i przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź Miasto II na okres czterech miesięcy w celu odbycia praktyki poborowej[6]. We wrześniu tego roku, po zakończeniu praktyki został przydzielony do PKU Łódź Miasto II na stanowisko kierownika I referatu administracji rezerw i zastępcy komendanta[7][8]. W sierpniu 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV[9], a z dniem 31 stycznia 1930 przeniesiony w stan spoczynku[10]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji PKU Łódź Miasto II. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr IV. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV”[11].
W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał kolejno w Stalagu XIII A, Oflagu XI B i Oflagu II C Woldenberg[12] (nr obozowy 1772/XI.B.)[13].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Niepodległości (9 listopada 1931)[14]
- Krzyż Walecznych[15]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[16]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[15]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 733, 817.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 193.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 655, 740.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 736.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 14 stycznia 1926 roku, s. 9.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 148.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 356.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 432, 453.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 sierpnia 1929 roku, s. 257.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 31 grudnia 1929 roku, s. 443.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 342, 910.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Andrzej Pazda, Wiesław Dembek. Lista nazwisk polskich oficerów więzionych w obozie jenieckim Woldenberg. „Oflag IIC Woldenberg. Wczoraj i dziś”, s. 77, 2014. Muzeum Woldenberczyków w Dobiegniewie. [dostęp 2022-10-17].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 432.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-10-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].
