Spis treści
Tadeusz Mytnik
Data i miejsce urodzenia |
13 sierpnia 1949 | |||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Obywatelstwo | ||||||||||||||||||||||
Wzrost |
177 cm | |||||||||||||||||||||
Informacje klubowe | ||||||||||||||||||||||
Klub |
Karolina Jaworzyna Śląska (1965–1969), | |||||||||||||||||||||
Trener |
Henryk Cacała, | |||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
Odznaczenia | ||||||||||||||||||||||
Tadeusz Mytnik (ur. 13 sierpnia 1949 w Nowicach) – polski kolarz szosowy i torowy, podoficer Marynarki Wojennej[1] , srebrny medalista olimpijski, trzykrotny medalista szosowych mistrzostw świata, wielokrotny mistrz Polski, zwycięzca Tour de Pologne, specjalista w szosowej indywidualnej jeździe na czas.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się na Dolnym Śląsku jako syn Władysława i Wandy z domu Duśko[1] . Po ukończeniu szkoły podstawowej w Świdnicy, podjął naukę w Zasadniczej Szkole Zawodowej o profilu – remonty maszyn precyzyjnych, a następnie ukończył Technikum Budowy Okrętów w Gdyni[1] . Kolarstwo zaczął uprawiać w klubie Karolina Jaworzyna Śląska w 1965 pod okiem trenera Henryka Cacały. Po powołaniu do służby wojskowej w Marynarce Wojennej, w 1969 był zawodnikiem WKS Flota Gdynia, gdzie trenował go Jerzy Pancek. W 1971 miał groźny wypadek (zderzenie z motocyklem), po którym odwieziono go do szpitala, przebywając następnie długą, ośmiomiesięczną rehabilitację[1] . W peletonie znany był ze swojej zawziętości i twardego charakteru oraz humoru i koleżeństwa, pomagając często swoim kolegom w kłopotach na trasie. Swoje nieliczne porażki - z uśmiechem - tłumaczył tym, że urodził się trzynastego[2]. Przez swoich najbliższych kolegów z peletonu nazywany przydomkiem „Tony”[1] .
Największe sukcesy międzynarodowe odniósł w szosowym wyścigu drużynowym, będąc ze swoimi umiejętnościami jazdy na czas, głównym filarem zespołu. W tej konkurencji dwukrotnie zwyciężał na mistrzostwach świata w Barcelonie w 1973 oraz rozgrywanych dwa lata później mistrzostwach świata w Yvoir. Na MŚ w 1973 Polacy wystąpili w składzie: Tadeusz Mytnik, Lucjan Lis, Stanisław Szozda i Ryszard Szurkowski, a w 1975 partnerowali mu Mieczysław Nowicki, Ryszard Szurkowski i Stanisław Szozda. W tej samej konkurencji zdobył też srebrny medal na igrzyskach olimpijskich w Montrealu w 1976 oraz brązowy na mistrzostwach świata w San Cristóbal w 1977. Ponadto w tej konkurencji był siódmy na MŚ w Montrealu w 1974 i czwarty na MŚ w Nürburgu w 1978, ale w tym ostatnim występie polska drużyna została zdyskwalifikowana po kontroli dopingowej[a]. Pięciokrotnie startował w wyścigu indywidualnym na mistrzostwach świata, ale bez sukcesów: 84. miejsce na MŚ w Mendrisio w 1971, w następnym roku nie ukończył rywalizacji na MŚ w Barcelonie[b], 32. miejsce na MŚ w Yvoir w 1975, 45. miejsce na MŚ w San Cristóbal w 1977 oraz 53. miejsce na MŚ w Nürburgu w 1978.
W mistrzostwach Polski zdominował przede wszystkim indywidualną jazdę na czas, zdobywając ośmiokrotnie złote medale (1971, 1972, 1973, 1974, 1978[c], 1979, 1980 i 1982) oraz srebrny w 1984. Był też dwukrotnie mistrzem Polski w wyścigu parami (1976 - z Tadeuszem Wojtasem i 1977 - z Bronisławem Ebelem) oraz brązowym medalistą w tej konkurencji w 1979 - z Tadeuszem Krawczykiem, dwukrotnie wicemistrzem Polski w szosowym wyścigu drużynowym w 1977 (wspólnie z Józefem Kołopajło, Bronisławem Ebelem i Henrykiem Charuckim) oraz w 1978 (wspólnie z Bronisławem Ebelem, Zbigniewem Piętą i Zdzisławem Obiegałą) oraz dwukrotnie brązowym medalistą w tej konkurencji w 1976 i 1980 (wspólnie z Andrzejem Dróżką, Andrzejem Serediukiem i Arturem Spławskim) reprezentując barwy WKS Flota Gdynia.
Sześciokrotnie startował w Wyścigu Pokoju (1974 - 6. miejsce (wygrał prolog oraz przez sześć etapów był liderem wyścigu), 1975 - 10. miejsce (wygrana jazda na czas), 1976 - 5. miejsce (wygrana jazda na czas), 1977 – 3. miejsce, 1979 – 14. miejsce i 1981 – 22. miejsce). Ponadto wygrał w 1975 Tour de Pologne, a także prolog i jazdę na czas, w 1972 był drugi, wygrywając jazdę na czas, w 1973 trzeci, jeszcze raz wygrywając w nim jazdę indywidualną na czas.
Próbował swoich kolarskich umiejętności również na torze, przede wszystkim w indywidualnym wyścigu na 4000 m na dochodzenie. Został w nim mistrzem Polski w 1973 i wicemistrzem w 1972, kiedy to przegrał w finale z Mieczysławem Nowickim.
W swojej karierze uczestniczył w wielu szosowych wyścigach krajowych i zagranicznych, zajmując w nich czołowe pozycje[1] :
- 1971 – 2. miejsce w Bałtyckim Wyścigu Przyjaźni;
- 1974 – 2. miejsce w wyścigu Tour du Vaucluse; 2. miejsce w wyścigu Tour de Bretagne; 2. miejsce w wyścigu Vuelta a Toledo i 3. miejsce w wyścigu Giro del Bergamasco;
- 1975 – 3. miejsce w wyścigu Dookoła Szkocji;
- 1976 – 2. miejsce w wyścigu Tour du Vaucluse i 2. miejsce w wyścigu Dookoła Bułgarii;
- 1977 – 3. miejsce w wyścigu Tour du Vaucluse.
Brał również udział w wyścigach z kolarzami zawodowymi. Podczas pierwszej z nimi konfrontacji, do jakiej doszło w wyścigu Paryż – Nicea, w marcu w 1974, zajął w nim 61. miejsce[3].
Jest Zasłużonym Mistrzem Sportu, odznaczanym sześciokrotnie Złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe oraz dwukrotnie srebrnym[1] . W 2010 odznaczony został przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[4]. Ponadto jest honorowym członkiem macierzystego klubu MKS Karolina Jaworzyna Śląska, którego uhonorowano złotą odznaką „Zasłużony dla MKS Karolina”[5].
Po zakończeniu w 1988[6] czynnej kariery zawodniczej prowadzi w Gdyni sklep rowerowy z serwisem oraz jest organizatorem wyścigów kolarskich[1] . Ponadto jest prezesem sekcji kolarskiej swojego macierzystego klubu WKS Flota Gdynia, którego barwy swego czasu reprezentował[7].
Najważniejsze osiągnięcia
[edytuj | edytuj kod]Miejsca na IO i MŚ oraz medale MP | ||||||||||||||
Konkurencja | 1971 | 1972 | 1973 | 1974 | 1975 | 1976 | 1977 | 1978 | 1979 | 1980 | 1981 | 1982 | 1983 | 1984 |
Igrzyska olimpijskie | ||||||||||||||
Drużynowo na czas | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | |
Mistrzostwa świata | ||||||||||||||
Start wspólny | 84. | – | wycofał się[b] | – | 32. | – | 45. | 53. | – | – | – | – | – | – |
Drużynowo na czas | – | – | 7. | – | – | – | – | – | – | – | ||||
Mistrzostwa Polski | ||||||||||||||
Indywidualnie na czas | – | – | – | [c] | – | – | ||||||||
Parami | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | |||
Drużynowo na czas | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | ||||
Ind. 4000 m na doch. (tor) | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – |
Pozostałe informacje
[edytuj | edytuj kod]- W wyborach samorządowych w 1998 bezskutecznie kandydował do sejmiku pomorskiego z listy Chrześcijańskiej Demokracji III Rzeczypospolitej Polskiej[8].
- Jest jednym z bohaterów filmu dokumentalnego z 2009 w reżyserii Artura Szulca pt. Niedokończona historia[9].
- 2 lipca 2017 został uhonorowany gwiazdą w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie[10].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Po przejechaniu trasy drużyna Polski została zdyskwalifikowana, ponieważ kontrola antydopingowa Ryszarda Szurkowskiego dała wynik pozytywny.
- ↑ a b Na trzeciej rundzie (z 11) tego wyścigu o szosowe indywidualne mistrzostwo świata w Barcelonie 1 września 1973 Tadeusz Mytnik zaatakował wraz z Sergio Salasem (Chile). Atak ten rozerwał grupę zasadniczą i zainicjował następnie skuteczny atak grupy 18 kolarzy, wśród których znaleźli jego koledzy Ryszard Szurkowski i Stanisław Szozda, walczący następnie po ucieczce z tej grupy, o medale. Tadeusz Mytnik wycofał się mniej więcej w połowie wyścigu zapewne na skutek zmęczenia. (→ Biega 1974 ↓, s. 19–24).
- ↑ a b Na półmetku trasy MP rozegranych 2 września 1978 w Golubiu-Dobrzyniu liczącej 34 km Tadeusz Mytnik miał defekt koła. Pomocy udzielił mu Jerzy Kuczko (FSO Warszawa) oddając mu koło z własnego roweru. Pomimo tego zwyciężył z przewagą 51 sekund. (→ Chmielewski i Żochowski 1979 ↓, s. 94).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h Tadeusz Mytnik. olimpijski.pl ↓.
- ↑ Biega 1974 ↓, s. 31.
- ↑ Paris – Nice 1974 [online], cyclingarchives.com [zarchiwizowane z adresu 2021-01-23] (ang.).
- ↑ M.P. z 2011 r. nr 25, poz. 269
- ↑ Osoby zasłużone [online], mkskarolina.com [zarchiwizowane z adresu 2016-12-01] .
- ↑ Tadeusz Mytnik: wreszcie zobaczę Monte Cassino [online], eurosport.onet.pl, 4 września 2015 [zarchiwizowane z adresu 2016-12-01] .
- ↑ Sekcja kolarska WKS Floty Gdynia, [w:] Marynarka Wojenna RP [online], mw.mil.pl [zarchiwizowane z adresu 2016-01-27] .
- ↑ Wybory 1998 - sejmik pomorski [online], docs.google.com [zarchiwizowane z adresu 2023-04-15] .
- ↑ Niedokończona historia (2009) TV [online], filmweb.pl [zarchiwizowane z adresu 2023-04-15] .
- ↑ Kolejni sportowcy uhonorowani w Alei Gwiazd we Władysławowie [online], dzieje.pl, 2 lipca 2017 [zarchiwizowane z adresu 2023-01-17] .
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Maciej Biega , Tęczowe koszulki, Warszawa: Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, 1974 („Stadion”), OCLC 831160433 .
- Zbigniew Chmielewski , Ryszard Żochowski , Sport'78. Kalejdoskop, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza RSW „Prasa-Książka-Ruch”, 1979, OCLC 1050717758 .
- Bogdan Tuszyński, Złota księga kolarstwa polskiego: wydano w 75-lecie Polskiego Związku Kolarskiego, Warszawa: Wyd. Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, 1995, ISBN 978-83-7066-633-0, OCLC 37341104 .
- Bogdan Tuszyński , Henryk Kurzyński , Od Chamonix i Paryża do Vancouver: leksykon olimpijczyków polskich 1924-2010, wyd. 2, Warszawa: Wyd. Fundacja Dobrej Książki, 2012, ISBN 978-83-86320-34-9, OCLC 907439708 .
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Tadeusz Mytnik, [w:] Polski Komitet Olimpijski [online], olimpijski.pl [dostęp 2016-01-21] .
- Tadeusz Mytnik, [w:] Cycling Archives [online], cyclingarchives.com [zarchiwizowane z adresu 2023-02-11] (ang.).
- Tadeusz Mytnik [online], olympedia.org [zarchiwizowane z adresu 2023-01-08] (ang.).
- Tadeusz Mytnik w bazie Filmweb
- Zygmunt Pałasz , Tadeusz Mytnik - kolarz z najwyższej półki [online], youtube.com, 17 kwietnia 2018 [dostęp 2020-07-26] .
- Kolarze Floty Gdynia
- Kolarze na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1976
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe
- Polscy kolarze szosowi
- Polscy kolarze torowi
- Polscy medaliści olimpijscy
- Polscy kolarze na igrzyskach olimpijskich
- Polscy olimpijczycy (Montreal 1976)
- Urodzeni w 1949
- Ludzie związani z Jaworzyną Śląską
- Zwycięzcy Tour de Pologne