Taras (ogrodnictwo)

Taras – ukształtowanie terenu (naturalne lub sztuczne) nadające ogrodom specyficzny, schodkowy wygląd.

Występowały ogrody jednotarasowe (płaskie) lub zespół tarasów (ogrody tarasowe). Główny taras znajdował się zawsze przy domu^[1]. Poziome płaszczyzny często otoczone były balustradą oraz wzmacniane murem oporowym stawianym od strony stoku^[2]. Wzmocnienie zabezpieczało płaszczyznę tarasu przed osuwiskiem. W mury oporowe wkomponowywane były schody łączące poszczególne poziomy^[3]. Ogrody tarasowe znano w starożytności (Babilon, kraje muzułmańskie, Ameryka Południowa), w czasach nowożytnych najpopularniejsze w okresie renesansu i baroku we Włoszech^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b Majdecki 2007 ↓, s. 125.
↑ Szolginia 1982 ↓, s. 389.
↑ Majdecki 2007 ↓, s. 127.

Bibliografia

Witold Szolginia: Architektura i budownictwo. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1982. ISBN 83-204-0291-3.
Longin Majdecki: Historia ogrodów tom 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007. ISBN 978-83-01-15087-7.

[CITEREFMajdecki2007125-1] Majdecki 2007 ↓, s. 125.

[CITEREFSzolginia1982389-2] Szolginia 1982 ↓, s. 389.

[CITEREFMajdecki2007127-3] Majdecki 2007 ↓, s. 127.

[1]

[2]

[3]