Ten artykuł należy dopracować:

od 2024-09 → zweryfikować treść i dodać przypisy,
→ napisać artykuł w sposób neutralny.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Teatr STOP – powstał w 1980 roku; kojarzony z dwoma miastami: Słupsk (1980-1992) i Koszalin (od 1993); wywodzi się z nurtu - teatru alternatywnego. Uczestnik wielu festiwali teatralnych w kraju i za granicą. Aktualnie jest kameralnym zespołem zajmującym się edukacją twórczą poprzez teatr i dramę. Szefem Artystycznym od początku istnienia grupy jest Mirosław Gliniecki^[1].

Teatr STOP rozpoczął działanie w Wyższej Szkole Pedagogicznej jako Studencki Teatr Okolicznościowej Potrzeby. Akademicki charakter grupa utrzymywała do 1983 roku, w którym w 300-setną rocznicę odsieczy wiedeńskiej króla Sobieskiego zrealizowała w Chojnicach przełomowe dla siebie widowisko plenerowe Kaszubi pod Wiedniem^[2]. W następnych latach grupa występowała m.in. na festiwalach teatralnych w Awinion]]ie, Piacenzie, Archangielsku, na Wyspach Sołowieckich, w Danii, Niemczech, a w kraju w Jeleniej Górze, Warszawie, Krakowie, Gdańsku, Toruniu. W latach 1984-1993 grupa należała do czołowych teatrów alternatywnych w Polsce^{[potrzebny przypis]}. W 1992 roku Teatr STOP został zaproszony przez dyrektora Teatr STU Krzysztofa Jasińskiego do udziału w Wystawie Światowej Expo'92 w Sewilli^[3], gdzie jako jeden z pięciu polskich zespołów reprezentował kraj.

W latach 1986-1991 Teatr STOP obył gospodarzem trzech międzynarodowych edycji Festiwalu Teatralnego Totus mundus^[4].

^{[potrzebny przypis]}

Sztandarowym spektaklem ostatniego okresu^{[potrzebny przypis]} jest Dealer^[5] grany od ponad 25 lat (700 realizacji).

Grupa wystawia także interaktywne spektakle dla dzieci: Beznikotynek^[6] i To szkodzi zdrowiu^[7].

Znakiem firmowym, stały się^{[potrzebny przypis]} kończące spektaklem Warsztaty Teatralno-Dramowe (przez 40 lat, około 600 tygodniowych realizacji). Liczba uczestników-aktorów osiągnęła 12 tysięcy.

Aktorzy Teatru STOP posiadają także przygotowanie pedagogiczne i są wykładowcami uczelni wyższych (Uniwersytet Pomorski w Słupsku, Politechnika Koszalińska) oraz uczestniczą i organizują konferencje, są autorami artykułów i książek.^{[potrzebny przypis]}

Na Benefis 40-lecia zespołu^[8] (odbywał się w Pałacu Lubostroń), powstała specjalna piosenka oraz film STOP tu teatr - Teatr STOP^[9].

• Aktorzy: Penelopa Atkinson Klepuszewski, Hubert Bilewicz, Jola Bosiacka, Elżbieta Centkowska Tarczyńska, Piotr Ceranowski, Krzysztof Hrabia Cieślewicz (†), Jacek Dąbrowski, Jacek Dziembaj, Wiesław Gasek, Mieczysław Giedrojć, Marta Gliniecka, Teresa Gliniecka, Mirosław Gliniecki, Jacek Górawski (†), Leszek Gwardzik, Jacek Igła, Daniel Kalinowski, Dorota Kodź, Zbigniew Konieczka, Dorota Kowalska-Sip, Danuta Kozłowska, Marek Król, Grażyna Krzaczkowska, Mirosław Kupiec, Marek Litecki, Roman Łangowski, Rafał Makarewicz, Zofia Makowska, Lucyna Maksymowicz, Tadeusz Matwijewicz, Anna Mercik, Isadora Miedziewska, Maurycy Miedziewski, Stanisław Miedziewski, Jacek Miś, Marzena Możdżer-Fabich, Małgorzata Nieścior-Trenczak, Grzegorz Opolski, Zdzisława Orłowska, Tomasz Piekarski, Bogusław Pobiedziński, Bohdan Statkiewicz, Małgorzata Szota, Jaromir Szroeder, Paweł Szroeder, Wojciech Szroeder, Rudolf Trenczak, Michał Tuszyński, Małgorzata Warchoł, Grażyna Wijatyk, Ewa Wołczyk, Alicja Zapart. Gościnnie: Irina Afanasjewa (Teatr Biały Clown), Miła Bogen/Iwona Stolarska (Teatr BLIK), Wojciech Klepuszewski (Teatr BLIK), Andrzej Talkowski (Teatr Szczęście i Kabaret Kuzyni), Nikołaj Weprew (Teatr Biały Clown/Teatr Nikoli).

• Muzycy: Andrzej Anderman^[10]-trąbka i syntezator, Alicja Błaszczyk-flet, Waldemar Bochniarz-saksofon, Andrzej Cholewa-syntezator, Marta Gliniecka^[11]-keyboart, Zbigniew Kuszlewicz-gitara, Artur Szeryf Orłowski-saksofon, Jaromir Szroeder-akordeon i saksofon, Wojciech Szroeder-gitara i flet poprzeczny, Teresa Śliwowska-skrzypce, Waldemar Tomaszewski-trąbka.

• Plastycy: Krzysztof Grzesiak (†), Tadeusz Matwijewicz, Stefan Morawski (†), Maciej Olesiński, Andrzej Szczepłocki, Marian Thiede^[12], Waldemar Czarny Waszkiewicz, Ryszard Zając.

• Akustycy i reżyserzy światła: Tadeusz Balik, Piotr Eichler, Kuba Kowalski, Jacek Lanckowski, Piotr Samulak, Andrzej Wiatr.

• Fotografowie: Bartosz Arszyński^[13], Jurij Borisowicz (Rosja-Sołowki), Jadwiga Girsa-Zimna (†), Tadeusz Kaczyński, Stanisław Kątnik (†), Dariusz Krzosek, Jan Maziejuk^[14], Rafał Nosewicz, Zbigniew Suliga (†), Sławomir Żabicki^[15].

• Konsultacje reżyserskie: Bogdan Kochanowski, Antoni Franczak (†), Ryszard Kotecki, Paweł Nowicki, Wiktor Panow, Jupi Podlaszewski. Konsultacje pedagogiczne: dr hab. Elżbieta Gaweł-Luty, dr hab. Lucyna Preuss-Kuchta, dr Lucyna Maksymowicz, dr Mariola Szczepańska. Konsultacje literackie: dr hab. Zbigniew Zielonka (†). Konsultacje kultury zdrowotnej: dr hab. Agnieszka Zalewska-Meler

• Próba (1980) scen. i reż. Mirosław Kupiec
• Legenda o Pąśku Walecznym (1980) scen. i reż. Mirosław Kupiec
• Narodziny (1981) scen. i reż. Mirosław Gliniecki
• Pąśkojada (1981) scen. i reż. Mirosław Gliniecki
• Mrożkojada (1981) scen. i reż. Mirosław Gliniecki
• Skarpety (1982) scen. i reż. Mirosław Gliniecki
• Żmija (1983) scen. i reż. Mirosław Gliniecki
• Kaszubi pod Wiedniem (1983) scen. i reż. Mirosław Gliniecki, konsultacje Stanisław Miedziewski
• Dialogus pastoralais (1984) scen. Mirosław Gliniecki; reż. Stanisław Miedziewski
• Sekstet (1985) scen. Mirosław Gliniecki; reż. Stanisław Miedziewski
• Hi Fi (1985) scen. i reż. Mirosław Gliniecki
• Teatr staropolski (1985) scen. i reż.: Mirosław Gliniecki i Stanisław Miedziewski
• Teatr pantomimy (1985) scen. i reż.: Mieczysław Giedrojć i Mirosław Gliniecki
• Słodki niedzielny poranek (1987) scen. i reż. Mirosław Gliniecki
• Kameleon (1987) scen. i reż. Mirosław Gliniecki
• Cytat z Becketta (1987) scen. i reż. Mirosław Gliniecki
• Kameleon II (1988) scen. i reż. Mirosław Gliniecki
• Scarebird Strach na wróble (1990) scen. i reż.: Mirosław Gliniecki i Wojciech Klepuszewski
• Par force (1991) scen. i reż.: Mirosław Gliniecki i Tadeusz Matwijewicz
• Rodzina Białego Clowna (1992) scen. i reż. Mikołaj Weprew, wspólna realizacja z Teatrem Biały Clown z Kijowa
• Ale cyrki (1993) scen. i reż. Andrzej Talkowski Kabaret Kuzyni, wspólna realizacja
• Mim i clown (1994) scen. i reż. Mieczysław Giedrojć
• Dealer (1998) scen. Mirosław Gliniecki; reż. Mieczysław Giedrojć, Mirosław Gliniecki i Daniel Kalinowski
• Clownada (2000) scen. i reż. Mieczysław Giedrojć
• Pantomima (2001) scen. i reż. Mieczysław Giedrojć
• Beznikotynek (2005) scen. i reż. Mieczysław Giedrojć
• W świecie teatru milczenia (2016) scen. i reż. Mieczysław Giedrojć
• To szkodzi zdrowiu (2018) scen. i reż. Mieczysław Giedrojć

Szczególną wartością bardzo popularnych Warsztatów Teatralno-Dramowych^[16] jest możliwość aktywnego udziału całej grupy w odgrywaniu scen (etiud), zawierających dostosowane do wieku i możliwości uczestników konkretne problemy życiowe. Stosowanie atrakcyjnych technik teatralnych i dramowych dynamizuje pracę. Ukoronowaniem tygodniowej pracy jest finałowa prezentacja warsztatowa, mająca miejsce zazwyczaj przed ”Publicznością życzliwą” (rodzice, rówieśnicy, nauczyciele, przyjazne środowisko), zwiększając tym samym wymowę społeczną całego przedsięwzięcia. Konfrontacja sceniczna z widzem, ”wejście w rolę”, użycie kostiumu, makijażu, rekwizytu - stwarza członkom grupy warsztatowej możliwość empatycznego wczuwania się w przeżycia kreowanych postaci, wzmacniając samoświadomość uczestników i pogłębia ich wrażliwość, a to wspomaga nabywanie kompetencji komunikacyjnych, budowanie relacji oraz propagowanie zdrowego trybu życia i twórczego rozwoju.

• I Festiwal Totus mundus^[17] 3-9 maja 1986
• II Festiwal Totus mundus^[18] 19-25 października 1988
• III Festiwal Totus mundus^[19] 28.04-3 maja 1991
• I Międzynarodowy Festiwal Teatrów Ulicznych Archangielsk 23 czerwca-1 lipca 1990 (współorganizacja i uczestnictwo)

• Teatr a dziecko specjalnej troski, Słupsk; Program Euroregion Bałtyk, prawdopodobnie pierwszy projekt unijny w Słupsku w zakresie edukacji i kultury (1999)
• Teatr edukacyjny - Komunikacja bez granic, Słupsk - Bornholm; Program Euroregion Bałtyk (2001)
• Scena teatru dla życia, Słupsk; Program Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2004)

• MirosławM. Gliniecki MirosławM. (red.), LucynaL. Maksymowicz LucynaL., Teatr a dziecko specjalnej troski : Theatre and the specjal-needschild, Teatr STOP & Słupski Ośrodek Kultury, 1999, ISBN 83-912316-0-7 [dostęp 2024-09-14] , recenzja: prof. dr hab. Elżbieta Gaweł-Luty.p?,
• MirosławM. Gliniecki MirosławM. (red.), LucynaL. Maksymowicz LucynaL., Teatr edukacyjny-komunikacja bez granic, Teatr STOP & Słupski Ośrodek Kultury, 2001, ISBN 83-912316-1-5 [dostęp 2024-09-14]  (pol.), recenzja: dr Mariola Szczepańska.p?,
• MirosławM. Gliniecki MirosławM., LucynaL. Maksymowicz LucynaL., Teatr : terapia-edukacja-asertywność-twórczość-rozwój, Teatr STOP & Słupski Ośrodek Kultury, 2004, ISBN 83-912316-2-3 [dostęp 2024-09-14]  (pol.), recenzja: dr Mariola Szczepańska.p?,
• AgnieszkaA. Zalewska-Meler AgnieszkaA., LucynaL. Maksymowicz LucynaL., MartaM. Gliniecka MartaM., Tajemniczy świat Muko. O problemach codziennego życia z mukowiscydozą, Teatr STOP & autorzy, 2007, ISBN 978-83-912316-3-0 [dostęp 2024-09-14]  (pol.), recenzja: dr hab. Lucyna Preuss-Kuchta.p?,

• Bajka turkmeńska Jak powstał wojłok^[20] (2021) - czyta M. Gliniecka
• Bajka cygańska O Cyganie i czerwnym wężu^[21] (2021) - czyta M. Gliniecka
• Bajka Marty Glinieckiej O wilczycy i wróżce^[22] (2024) - czyta M. Gliniecka i M. Gliniecki

• Teatr Rondo Słupsk, Don Kichot 1984 (J.Dąbrowski, M.Gliniecki, W.Pobiedziński, W.Szroeder)
• Polski Teatr Pantomimy BLIK Koszalin, The last dance 1990 (M.Gliniecki)
• Teatr Biały Clown Kijów/Kraków, Rodzina białego clowna 1992-1996 (M.Gliniecki)
• Teatr Rondo Słupsk, Cyrk Oklahoma^[23] 2003 (M.Giedrojć i D.Kalinowski)
• Akademia Pomorska Słupsk (Nie)poważna muza 2015 (M.Gliniecki)
• Teatr Opera Modern Bydgoszcz Makbet idzie na wojnę^[24] 2024 (M.Giedrojć)

Artystycznej działania Teatru STOP, w prawie 45-letnim okresie aktywności zespołu, cieszą się również zainteresowaniem mediów, zarówno polskich, jak i przy okazjach fetiwalowych - zagranicznych. Relacje z wydarzeń teatralnych (prasy, radia, telewizji)^[25], poszerzają wymiar społecznego oddziaływania Teatru STOP poprzez sztukę.

• macierzysta witryna Teatru STOP
• FanPage Teatru STOPdla osób, które nie mają profilu na Facebooku
• profil Teatru STOP dla mających swój profil Facebooka