 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
6 stycznia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 sierpnia 1937 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1937 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Teofil Szurkowski (ur. 6 stycznia 1896 w Sałasazach, zm. 11 sierpnia 1937 w Małyszach Dolnych) – major piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 6 stycznia 1896 w Sałaszach[1]. Kształcił się w C. K. Gimnazjum w Sokalu. W 1912 jako uczeń klasy IV gimnazjalnej wstąpił do Skautu. Tu brał czynny udział w ćwiczeniach służby zwiadowczej i w nauce niesienia pomocy rannym. W 1913 wstąpił do Związku Strzeleckiego.[potrzebny przypis] W VI klasie wystąpił z gimnazjum 15 maja 1914[2]. W 1913 również praca agitacyjna do zakładania drużyn Bartoszowych. W 1915 został powołany do cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej i wcielony do 34 pułku piechoty Obrony Krajowej.[potrzebny przypis]. W roku szkolnym 1916/1917 w macierzystym sokalskim gimnazjum, jako wojskowy zdał egzaminy zaliczające VI i VII klasę[3]. 21 grudnia 1917 zdał tamże „wojenny” egzamin dojrzałości[1]. W październiku 1918 był przydzielony do Szkoły Oficerów Rezerwy.[potrzebny przypis]
1 listopada 1918 wstąpił, jako ochotnik Wojska Polskiego, do 4 pułku piechoty Legionów. Wziął udział w obronie Lwowa[4]. Przydzielony początkowo do kompanii formowanej przez por. Kaszy w Jarosławiu. Komp. ta po zdobyciu Przemyśla dołączyła do 4 pp Leg. Brał udział w walkach z Ukraińcami w okolicy Przemyśla, następnie w walkach o Lwów. Dnia 19.XII.1918 r. w walce o Gródek Jagielloński został ranny, wskutek czego trafił do szpitala, skąd po miesiącu wrócił z powrotem do tej komp. i brał udział w obronie Lwowa do maja 1919. Następnie przeniesiony wraz z pułkiem do Jabłonny[potrzebny przypis]. Od 13 czerwca do 27 września 1919 był uczniem 14. klasy Szkoły Podchorążych w Warszawie[5]. 17 października 1919 został mianowany podporucznikiem z dniem 1 listopada 1919 i przydzielony do batalionu zapasowego 16 pułku piechoty[6]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 25 listopada 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[7].
Od 1921 pełnił służbę w 61 pułku piechoty w Bydgoszczy[8][9][10][11][12]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 703. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13][14]. Następnie został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[15][16][17]. W czerwcu 1934 został przeniesiony do 34 pułku piechoty w Białej Podlaskiej[18][19]. Po 5 czerwca 1935 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 24. lokatą w korpusie oficerów piechoty[20]. Do śmierci pełnił służbę w batalionie KOP „Słobódka” na stanowisku zastępcy dowódcy batalionu[4].
Poniósł śmierć rażony piorunem 11 sierpnia 1937 w Małyszach Dolnych (powiat dziśnieński, gmina Hermanowicze)[21][22][23][24]. Przebywał wówczas na polowaniu wraz z innymi oficerami, a po rozpętaniu się burzy ukryli się w domu Kazimierza Małysza. Major Szurkowski został trafiony piorunem, który wdarł się przez okno. 14 sierpnia 1937 został pochowany w Słobódce[4].
Był żonaty, miał 3 dzieci (córki).[potrzebny przypis]
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[25][4]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[4]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[4]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Sokalu za rok szkolny 1917/18. Sokal: 1918, s. 13.
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Sokalu za rok szkolny 1913/14. Sokal: 1914, s. 128.
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Sokalu za rok szkolny 1916/17. Sokal: 1917, s. 23.
- ↑ a b c d e f Nekrologi ↓.
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 442.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 95 z 26 listopada 1919 roku, s. 2443–2446.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 48 z 15 grudnia 1920 roku, s. 1351.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 183, 910.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 299.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 270.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 75.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 589.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 427.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 83.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 370.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 29.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 53.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 156.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 49.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 341.
- ↑ Piorun zabił oficera. „Gazeta Lwowska”, s. 3, nr 185 z 18 sierpnia 1937.
- ↑ Piorun nie wybiera. Szczegóły tragicznego zgonu majora. „Echo”, s. 2, nr 230 z 19 sierpnia 1937.
- ↑ Tragiczna śmierć oficera. Śmierć od pioruna majora T. Szurkowskiego. „Dziennik Wileński”. Rok XXI, Nr 225, s. 3, 17 sierpnia 1937. Wilno: Aleksander Zwierzyński. [dostęp 2022-11-30].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1937 roku, s. 58, tu jako miejsce śmierci podano Matysze k. Hermanowicz.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwca 1935. Warszawa: Dep. Piech. MSWojsk., 1935.
- Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Nekrologi. „Polska Zbrojna”. 223, s. 4, 1937-08-14. Warszawa.
- Piorun nie wybiera. Szczegóły tragicznego zgonu majora. „Echo”, s. 2, nr 230 z 19 sierpnia 1937.
- Teofil Szurkowski. kuriergarwolinski.pl. [dostęp 2015-11-04].
