Trwa dyskusja nad usunięciem tego biogramu, kliknij i weź w niej udział.

Tomasz Wieciński (ur. w 1865 r. w Makowie Mazowieckim, zmarł na terenie Rosji, data śmierci nieznana) – polski działacz samorządowy i społeczny, ławnik magistratu w Przasnyszu w latach 1919-1920^[1].

Był synem Michała i Franciszki z Bisińskich małżonków Wiecińskich.

Był dwukrotnie żonaty: od 1890 r. z Antoniną Szlaską (1869-1909). W 1910 r. ożenił się Ewą Łazową z domu Gadomską (była wiceprezesem Czerwonego Krzyża w Przasnyszu^[2]). Tomasz Wieciński z zawodu był kowalem, jedną z jego prac jest kapliczka wykonana własnoręcznie w 1897 r., stoi do dzisiaj na starym, przykościelnym cmentarzu należącym do zgromadzenia pasjonistów w Przasnyszu.

Cieszył się dużym zaufaniem i szacunkiem lokalnej społeczności o czym świadczy fakt, że w pierwszych wyborach po odzyskaniu niepodległości w 1919 r. zdobył mandat radnego miasta Przasnysza. Następnie przez radnych został wybrany na ławnika magistratu, funkcję tę pełnił w latach 1919–1920^[1]. Jako ławnik magistratu zajmował się przede wszystkim utrzymaniem i zarządzaniem majątkiem miasta oraz jego przychodami i wydatkami, działał na rzecz rozwoju i dobrobytu miasta. Pracował nad odbudową miasta ze zniszczeń wojennych, rozwojem handlu, utrzymywaniem i rozwojem placówek oświaty publicznej, ochrony zdrowia oraz zakładów dobroczynności dla ubogich mieszkańców miasta^[3]. Czynnie uczestniczył w pracach społeczności przasnyskiej na rzecz Wojska Polskiego i obrony niepodległości w 1920 r. Wspólnie z wiceburmistrzem Przasnysza Karolem Szymańskim stanął na czele Miejskiego Komitetu Obrony Państwa (MKOP)^[4]. MKOP prowadził akcję propagandową na rzecz zwalczania bolszewickiej agitacji. Zbierał pieniądze na rzecz wojska polskiego oraz prowadził informację o zagrożeniu bolszewickim.

Bolszewicy, którzy okupowali Przasnysz w okresie 7 do 21 sierpnia 1920 roku, uprowadzili jako zakładników Tomasza Wiecińskiego wraz z grupą prominentnych przasnyszan w głąb Rosji, skąd już nie powrócił. W 1922 r. do Przasnysza powróciło tylko dwie osoby z pośród uprowadzonych^[5].