Trałowce typu Viesturs
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia |
Ateliers et Chantiers de la Loire, Nantes |
| Wejście do służby |
1926 |
| Wycofanie |
1941–1948 |
| Zbudowane okręty |
2 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 265 ton |
| Długość |
48,9 metra (całkowita) |
| Szerokość |
6,5 m |
| Zanurzenie |
1,5 m |
| Napęd |
2 maszyny parowe potrójnego rozprężania |
| Prędkość |
14 węzłów |
| Zasięg |
1100 Mm przy 11 w. |
| Załoga |
39 |
| Uzbrojenie | |
Trałowce typu Viesturs – łotewskie trałowce z okresu dwudziestolecia międzywojennego. W 1926 roku we francuskich stoczniach Ateliers et Chantiers de la Loire w Nantes i Chantiers et Ateliers Augustin Normand w Hawrze zbudowano dwa okręty tego typu – „Viesturs” i „Imanta”. Przyjęte do służby w marynarce wojennej w tym samym roku, służyły do czasu aneksji Łotwy przez ZSRR, a następnie włączono je do Floty Bałtyckiej.
Projekt i budowa
[edytuj | edytuj kod]Trałowce typu Viesturs zostały zamówione przez rząd Łotwy we Francji. Zawarty w październiku 1924 roku kontrakt opiewał na 1,5 mln łatów[1]. Stworzony specjalnie na zamówienie projekt okrętów bazował na kadłubach holowników[2][3].
„Viesturs” został zbudowany w stoczni Ateliers et Chantiers de la Loire w Nantes, a „Imanta” w stoczni Chantiers et Ateliers Augustin Normand w Hawrze[4][5]. Położenie stępek okrętów oraz ceremonie wodowania odbyły się w 1926 roku[2][3].
| Okręt | Stocznia | Początek budowy | Wodowanie | Wejście do służby |
|---|---|---|---|---|
| „Viesturs” | Loire | początek 1926 | 27 maja 1926 | jesień 1926 |
| „Imanta” | Normand | wiosna 1926 | 11 sierpnia 1926 | koniec 1926 |
Dane taktyczno-techniczne
[edytuj | edytuj kod]Okręty typu Viesturs były trałowcami o długości całkowitej 48,9 metra (46 metrów między pionami), szerokości 6,5 metra i zanurzeniu 1,5 metra (maksymalnie 1,8 metra)[2][4]. Wyporność standardowa wynosiła 265 ton, a pełna 310 ton[2][4][a]. Siłownię jednostek stanowiły dwie pionowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 750 KM, do których parę dostarczały dwa kotły Normand[2][5]. Prędkość maksymalna napędzanych dwiema śrubami okrętów wynosiła 14 węzłów[2][6]. Zapas paliwa wynosił 30 ton[4][5][b]. Zasięg wynosił 1100 Mm przy prędkości 11 węzłów[2][7][c].
Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło pojedyncze działo przeciwlotnicze kalibru 75 mm M1925 L/35 oraz cztery karabiny maszynowe[2][5]. Wyposażenie trałowe stanowił trał mechaniczny, a na pokład można było zabrać 30 min[2][3].
Załoga pojedynczego okrętu składała się z 39 oficerów, podoficerów i marynarzy[2][4].
Służba
[edytuj | edytuj kod]„Viesturs” został przyjęty do służby w marynarce łotewskiej jesienią, a „Imanta” pod koniec 1926 roku[2][3]. Koniec służby nastąpił w sierpniu 1940 roku w wyniku aneksji Łotwy przez ZSRR[2][3]. Obie jednostki zostały 19 sierpnia 1940 roku bez zmiany nazw włączone do Floty Bałtyckiej[2][3]. W październiku 1940 roku „Viesturs” otrzymał oznaczenie T-298, a „Imanta” T-299[3]. 1 lipca 1941 roku, po agresji Niemiec na ZSRR, T-299 (ex-„Imanta”) weszła na minę na zachód od Saremy i zatonęła[3][4]. T-298 (ex-„Viesturs”) przetrwał wojnę i zakończył służbę w marynarce wojennej w lutym 1948 roku, a następnie został przebudowany na statek badawczy[3]. W latach 50. został zezłomowany[4][d].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Lipiński 1999 ↓, s. 668 podaje, że wyporność okrętów wynosiła 256 ton.
- ↑ Gogin 2015 ↓ i Gogin 2014 ↓ podają, że zasobnie okrętów mieściły 28 ton węgla.
- ↑ Gogin 2014 ↓ podaje, że zasięg miał wielkość 400 Mm przy prędkości 13 węzłów.
- ↑ Lipiński 1999 ↓, s. 668 podaje, że T-298 zatonął na minie w 1941 roku.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
- Ivan Gogin: VIESTURS minesweepers (1926). Navypedia. [dostęp 2019-11-11]. (ang.).
- Ivan Gogin: VIESTURS minesweepers (1926/1940). Navypedia. [dostęp 2019-11-11]. (ang.).
- Hugo Legzdiņš: Ronis - mana būdiņa un pils. Riga: Latvijas mutvârdu vçstures pçtnieku asociâcija DZÎVESSTÂSTS, 2002. ISBN 9984-9599-0-2. (łot.).
- Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999. ISBN 83-902554-7-2.
- Oscar Parkes (red.): Jane’s Fighting Ships 1933. London: Sampson Low, Marston & Co., 1933. (ang.).
