Ulryk Prunhofer

Ulryk Prunhofer (zm. po 1425?) – cysters, biskup termopilski vel termopoleński 1413, biskup pomocniczy włocławski 1414/15-1417.

Jego imię i nazwisko wskazują na pochodzenie z kraju kręgu niemieckojęzycznego^[1]. Był mnichem w cysterskim klasztorze San Salvatoris pod Florencją, gdzie zwano go „Deifosia”. Biskupem termopilskim vel termopoleńskim (Termopile w Grecji) ustanowił go 5 I 1413 (anty)papież Jan XXIII.
Być może do Polski sprowadził go biskup Jan Kropidło przebywający na soborze w Konstancji spotykając go w miejscu obrad lub w diecezjach Cesarstwa, przez które podróżował. Może powołał go na urząd sufragana jeszcze przed swoim wyjazdem z kraju. W trakcje soborowych obrad pod koniec 1414 Prunhofer przebywał już w diecezji włocławskiej. Jego działalność jest poświadczona źródłowo dla lat 1415-1417. 15 III 1415 wyświęcił kaplicę żeglarzy na Nowej Grobli w Gdańsku i nadał odpust. 28 II 1417 potwierdził dokument krzyżacki dotyczący kaplicy św. Elżbiety ufundowanej przy gdańskim szpitalu św. Barbary, a także wyświęcił tę kaplicę nadając odpust. Przebywał na terenie Pomorza Gdańskiego a jego siedzibą był Gdańsk. Pełnił także funkcję wikariusza generalnego na pomorską część biskupstwa włocławskiego.

Losy Ulryka po 1417 nie są znane, w 1425 już nie sprawował funkcji sufragana, zmarł po tej dacie.

• Stanisław Chodyński, Biskupi sufragani włocławscy. (Z akt kapituły włocławskiej), Włocławek 1906, s. 30.
• Paweł Czaplewski, Tytularny episkopat w Polsce średniowiecznej, "Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk Poznańskiego", t. 43, 1916, s. 114-116.
• Krzysztof Rafał Prokop, Biskupi pomocniczy w diecezjach polskich w dobie przedtrydenckiej (2. poł. XIII – 1. poł XVI w.), Kraków 2002, s. 304-305.