Ustawa Shermana (ang. Sherman Antitrust Act lub Sherman Act) – amerykańska ustawa z 1890 roku, przyjęta po serii połączeń, jaka miała miejsce wśród wielkich amerykańskich korporacji. Wnioskodawcą był ówczesny sekretarz skarbu John Sherman^[1].

Ustawa uznawała za nielegalne monopolizowanie działalności gospodarczej (każda osoba, która będzie działać monopolistycznie albo zawierać tajne porozumienia z inną osobą lub osobami w celu monopolizacji jakiejkolwiek części produkcji lub innymi państwami, winna będzie przestępstwa). Za sprzeczne z prawem uznawano również porozumienia lub zmowy, które działały w sposób ograniczający działalność gospodarczą (każdą umowę, związek w formie trustu lub innej oraz porozumienie tajne w celu ograniczenia produkcji lub handlu pomiędzy stanami lub innymi państwami). W ciągu 10 lat od przyjęcia ustawy Sąd Najwyższy USA rozpatrzył na jej podstawie 18 spraw, z czego w 2 wydał wyroki skazujące^[2]. Większe sukcesy w zwalczaniu monopoli odniósł rząd federalny na początku XX wieku, zwłaszcza w sprawie Northern Securities Co w 1904^[3].

Jej rozwinięciem była ustawa Claytona.

Zobacz w Wikiźródłach tekst ustawy Shermana (ang.)