| |||||
Dewiza: Világ proletárjai, egyesüljetek! (Proletariusze wszystkich krajów, łączcie się!) | |||||
Hymn: Himnusz | |||||
Ustrój polityczny | |||||
---|---|---|---|---|---|
Stolica | |||||
Data powstania |
18 kwietnia 1949 | ||||
Data likwidacji |
23 października 1989 | ||||
Premier |
(ostatni) Miklós Németh | ||||
Populacja • liczba ludności |
| ||||
Waluta | |||||
Strefa czasowa |
UTC +1 – zima | ||||
Język urzędowy | |||||
Położenie na mapie |
Węgierska Republika Ludowa (WRL, węg. Magyar Népköztársaság) – nazwa państwa węgierskiego w latach 1949–1989. Członek Układu Warszawskiego i Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej, jedno z państw bloku wschodniego.
Historia
[edytuj | edytuj kod]20 stycznia 1945 roku węgierski rząd tymczasowy z udziałem Komunistycznej Partii Węgier podpisał zawieszenie broni. W latach 1946–1953 kierowani przez Mátyása Rákosiego komuniści zaprowadzili w kraju reżim wzorowany na stalinowskim. W 1948 roku powstała sprawująca jednopartyjną władzę Węgierska Partia Pracujących. W ramach reform Rákosiego przyjęto nową, opartą na radzieckiej, konstytucję (1949), znacjonalizowano przemysł, przeprowadzono kolektywizację rolnictwa[1], wszelkie formy opozycji były tłumione za pomocą terroru i represji przez służbę bezpieczeństwa (Államvédelmi Osztály, później Államvédelmi Hatóság). W latach 1953–1955 stanowisko premiera po Rákosim przejął Imre Nagy, który proklamował stosunkowo liberalny tzw. Nowy Kurs. Mimo popularności w społeczeństwie Nagy został obalony przez twardogłowych stalinistów.
W lipcu 1956 roku, w wyniku zmian politycznych w ZSRR po śmierci Józefa Stalina i pod naciskiem Sowietów, pozbawiono władzy i wywieziono do ZSRR Rákosiego. Postawienie na czele partii jego następcy, Ernő Gerő, skompromitowało węgierskich komunistów, którzy utracili resztki zaufania społecznego. W październiku 1956 roku rozpoczęły się masowe demonstracje, którym początek dał pogrzeb ofiar sfingowanego procesu politycznego (tzw. proces Rajka). Manifestacje kontynuowano jako wyraz solidarności z polskimi wydarzeniami z października 1956 roku (tzw. polski październik, dojście do władzy Władysława Gomułki), które powszechnie postrzegane były na Węgrzech jako zmiany o charakterze systemowym. 23 października demonstrantów zaatakowali funkcjonariusze służby bezpieczeństwa, co spowodowało wybuch powstania węgierskiego 1956 i interwencję radziecką na Węgrzech. 24 października Nagy został ponownie wyznaczony na stanowisko premiera. Początkowo wynegocjował zawieszenie broni z Sowietami. Podczas krótkotrwałych rządów próbował dokonać reform: m.in. rozwiązał Węgierską Partię Pracujących, tworząc na jej miejsce Węgierską Socjalistyczną Partię Robotniczą (WSPR). Następnie rozwiązał tajną policję, ogłosił neutralność Węgier i wystąpienie kraju z Układu Warszawskiego, podjął rokowania w sprawie całkowitego wycofania Armii Radzieckiej oraz zapowiedział przywrócenie wolnych wyborów[2]
Po tym jak Nagy ogłosił wystąpienie z Układu Warszawskiego, interwencja wojskowa ZSRR została wznowiona. Z inicjatywy Sowietów w Szolnoku utworzono „Rewolucyjny Rząd Robotniczo-Chłopski”, na czele którego stanął János Kádár. Po obaleniu rządu Imre Nagya, 7 listopada 1956 Kádár przybył wraz z rządem do Budapesztu i przejął władzę[3]. Początkowo rządy Kádára charakteryzowały ostre represje wobec uczestników powstania, stopniowo jednak liberalizował swoją politykę, zwłaszcza w zakresie gospodarki – później także w sferze politycznej. Polityka ta, określana potocznie jako „gulaszowy komunizm” („gulasz-komunizm”[4]), podniosła na stosunkowo wysoki poziom, jak na kraj bloku wschodniego, standard życia i przyniosła rządowi sporą popularność wśród mieszkańców. Na początku lat 60. rząd ogłosił amnestię w ramach której z więzień wyszli polityczni oraz uczestnicy powstania z 1956 roku[5]. W 1966 roku Komitet Centralny zatwierdził wprowadzający elementy wolnego rynku Nowy Mechanizm Ekonomiczny (węg. új gazdasági mechanizmus), który rozluźnił restrykcje związane z handlem międzynarodowym, dał ograniczoną wolność pracującym w handlu i pozwolił ograniczonej liczbie ludzi działać w sektorze usług[6]. Szczególny okres liberalizacji przypadł na czas gdy premierem kraju był Jenő Focka. Okres ten uważany jest za jeden z najbardziej wolnorynkowych w historii państw członkowskich Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej[7][8].
W 1987 roku Kádár został usunięty ze stanowiska sekretarza KC MSZMP przez Miklósa Németha, który rozpoczął na Węgrzech proces transformacji ustrojowej[9]. W tym samym roku powstało opozycyjne Węgierskie Forum Demokratyczne, domagające się zmian w ustroju politycznym i ekonomicznym. W 1989 roku, w wyniku rozmów opozycji, WSPR i organizacji społecznych (tzw. Trójkątny Stół), Węgry zostały przekształcone w państwo demokracji parlamentarnej, w którym nastąpiła reorganizacja WSPR w Węgierską Partię Socjalistyczną.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Wacław Felczak Historia Węgier s. 360–372, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1983 ISBN 83-04-01028-3.
- ↑ UN General Assembly Special Committee on the Problem of Hungary (1957) Rozdział IV. E (Logistical deployment of new Soviet troops), para 181 (s.56).
- ↑ Lendvai, Paul (2003). The Hungarians: 1000 Years of Victory in Defeat. Princeton: Princeton University Press. s. 463. ISBN 0-691-11406-4.
- ↑ Bernd Jordan, Aleksander Lenz, Księga 100 polityków stulecia, tłum. A. Sąpoliński, wyd. Interart, Warszawa 1997, ISBN 83-7060-508-7.
- ↑ Kadarism – Is it Here to Stay?. [dostęp 2012-01-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-14)].
- ↑ Gale Stokes, The Walls Came Tumbling Down: The Collapse of Communism in Eastern Europe, Oxford 1993.
- ↑ Balassa, Bela. The Economic Reform in Hungary. Economica, New Series, Vol. 37, No. 145. (1970), s. 1–22.
- ↑ Granick, David. The Hungarian Economic Reform. World Politics, Vol. 25, No. 3. (1973), s. 414–429.
- ↑ Nowy Leksykon PWN, Andrzej Dyczkowski (red.), Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 1152, ISBN 83-01-12490-3, OCLC 169994460 .