 Władysław Maria Jakowicki | |
 podpułkownik lekarz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
19 września 1885 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940–1942 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1921 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Władysław Maria Jakowicki (ur. 7 września?/19 września 1885 w Witebsku, zm. po 1940 w ZSRR) – podpułkownik lekarz Wojska Polskiego, oficer I Brygady Legionów Polskich, profesor Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 19 września 1885 w Witebsku[1], ówczesnej stolicy guberni witebskiej, w rodzinie Pawła i Katarzyny z Sipałłów. W 1903 ukończył gimnazjum klasyczne w Witebsku[1]. Następnie przez trzy lata studiował medycynę na Uniwersytecie Moskiewskim[1]. Po rewolucji 1905 roku przeniósł się do Lwowa, gdzie na Uniwersytecie Lwowskim w 1910 uzyskał dyplom lekarza. W później nostryfikował dyplom na Uniwersytecie Kijowskim. Od zakończenia studiów do czasu wybuchu wojny był asystentem w klinice położniczo-ginekologicznej Uniwersytetu Lwowskiego.
Po wybuchu wojny zaciągnął się do oddziału Józefa Piłsudskiego[1]. Od końca grudnia był lekarzem I baonu 1 pułku piechoty Legionów Polskich. 26 stycznia 1915 objął stanowisko naczelnego lekarza 1 pułku piechoty. Funkcję tę pełnił do 25 kwietnia 1917. 25 października 1915 został mianowany porucznikiem lekarzem, a 1 listopada 1916 kapitana lekarza[2]. Z 1 pułkiem przeszedł całą drogę bojową.
Po kryzysie przysięgowym zwolniono go z Legionów, powrócił wówczas do Lwowa na dawne stanowisko. Gdy Polska odzyskała niepodległość, wstąpił do Wojska Polskiego. W grudniu 1918 mianowano go ordynatorem oddziału chirurgicznego Szpitala Wojskowego w Chełmie. 24 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w Korpusie Lekarskim, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[3]. 18 marca 1921 roku, na podstawie wniosku reklamacyjnego, zwolniono prof. Jakowickiego z czynnej służby i zaliczono go do rezerwy armii[4]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 40. lokatą w korpusie oficerów rezerwy sanitarnych, grupa lekarzy[5]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 9 Batalionu Sanitarnego w Siedlcach[6]. W pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto. Posiadał przydział w rezerwie do Kadry Zapasowej 3 Szpitala Okręgowego[7].
W latach 1920–1924 pracował w klinice położnictwa Uniwersytetu Warszawskiego jako adiunkt[1]. W 1923 uzyskał habilitację[1]. Z dniem 1 października 1925 objął katedrę położnictwa i ginekologii Uniwersytetu Stefana Batorego. Wkrótce został profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem kliniki. W latach 1929–1930 był dziekanem wydziału lekarskiego, a w latach 1936–1937 - rektorem Uniwersytetu.
Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu Wilna przez Sowietów prof. Jakowickiego z końcem września (mniej więcej 25.) 1939 aresztowano i wywieziono do ZSRR. Przebywał w więzieniu w Mińsku, skazany na 10 lat. Prawdopodobnie w więzieniu, około 1940–1942 roku, zmarł; dokładna data i miejsce jego śmierci pozostają nieznane[8].
Władysław Jakowicki należał do wielu towarzystw naukowych - m.in. do Lwowskiego Towarzystwa Lekarskiego, Warszawskiego Towarzystwa Lekarskiego, Wileńskiego Towarzystwa Lekarskiego; w towarzystwach tych pełnił wiele funkcji z funkcjami prezesów włącznie. Współredagował „Ginekologię Polską” (1924–1925), napisał również wiele prac naukowych.
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7062 (17 maja 1922)[9]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (27 listopada 1929)[10]
- Krzyż Niepodległości (4 lutego 1932)[11]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[1]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g Łoza 1938 ↓, s. 281.
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 53.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 26 z 14 lipca 1920, s. 579.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 9 kwietnia 1921, s. 742.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1212.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1175.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 213, 750.
- ↑ „Biuletyn Głównej Komisji Badania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu”. 36, s. 51. Instytut Pamięci Narodowej.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923, s. 6.
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 274, poz. 630 „za zasługi w dziedzinie organizacji i administracji wojskowej służby zdrowia”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Tadeusz Kasprzycki Kartki z dziennika oficera I Brygady Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, Warszawa 1934.
- Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938.
- Zbigniew Filar: Jakowicki Władysław Marian (1885–ok. 1939). W: Polski Słownik Biograficzny. T. X. Polska Akademia Nauk, 1962, s. 337.
- Wacław Lipiński Walka zbrojna o niepodległość Polski w latach 1905–1918 Oficyna Wydawnicza VOLUMEN, Warszawa 1990, ISBN 83-85218-00-9 (przedruk z 1935 roku).
- Andrzej Czesław Żak, Rokitna 1915, Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994, ISBN 83-11-08294-4, OCLC 69461342.
