 kapitan piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
19 czerwca 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
kierownik referatu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Władysław Tadeusz Podoski herbu Junosza (ur. 19 czerwca 1893[1] w Równem, zm. 1940 w Katyniu) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 19 czerwca 1893 w Równem, w rodzinie Augusta Podoskiego h. Junosza (1861–1927) i Lucyny z Lenieckich h. Jelita (ur. 1868)[2][3][4]. W 1912 ukończył VI klasę w C. K. Gimnazjum Arcyksiężniczki Elżbiety w Samborze[5], a w 1914 ukończył VIII klasę w Filii C. K. Gimnazjum w Stryju (w jego klasie byli m.in. Ludwik Iwaszko, Wiktor Pikulski, Zdzisław Stroński) i tam zdał wówczas egzamin dojrzałości, po czym miał podjąć studia techniczne[6].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. k. Obrony Krajowej. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 lutego 1917 roku. W 1918 roku jego oddziałem macierzystym był Pułk Strzelców Nr 36[7].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego[2]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[2]. Został awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[8]. Na początku lat 20. służył w 43 pułku piechoty w Dubnie[9]. Następnie został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[10]. Jako oficer nadetatowy 43 pułku piechoty w 1924 pełnił funkcję I oficera sztabu w 13 Dywizji Piechoty w Równem[11]. W 1928 był ponownie oficerem w służbie 43 pułku piechoty[12]. 1 lutego 1930 roku został powołany na XV kurs unitarny w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie[13]. Z dniem 1 lipca 1932 roku został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Dubno w celu odbycia praktyki poborowej[14]. Następnie w tej komendzie był kierownikiem II referatu poborowego[15], a 1939 kierownikiem I referatu ewidencji Komendy Rejonu Uzupełnień Dubno[16][2].
Po wybuchu II wojny światowej, agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 i nastaniu okupacji sowieckiej został aresztowany przez sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku, skąd wiosną 1940 został przewieziony do Katynia i tam rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zostało zidentyfikowane w toku ekshumacji prowadzonych przez Niemców[17].
Był żonaty z Anną z Hołubeckich (ur. 1900), z którą miał córki Lucynę (ur. 1928) i Marię (ur. 1932)[2][4]. Jego brat, mjr. Kazimierz Podoski (ur. 1895) także został ofiarą zbrodni katyńskiej, zamordowany w 1940 w ramach tzw. Ukraińskiej Listy Katyńskiej[18].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Walecznych (dwukrotnie, przed 1924)
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[19]
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]5 października 2007 został pośmiertnie mianowany przez Ministra Obrony Narodowej Aleksandra Szczygłę na stopień majora[20]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[21].
W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” przy Zespole Szkół im Ignacego Łukasiewicza we Wrzosowie został zasadzony Dąb Pamięci upamiętniający kpt. Władysława Podoskiego[3].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 258, sprostowano imiona i datę urodzenia z „Władysław ur. 20 czerwca 1896” na „Władysław Tadeusz ur. 19 czerwca 1893”.
- ↑ a b c d e Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 494. [dostęp 2019-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-11)]. Biogramy ofiar zbrodni katyńskiej. Władysław Podoski. Muzeum Katyńskie. [dostęp 2019-03-20].
- ↑ a b Władysław Podoski. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2019-03-20].
- ↑ a b Władysław Podoski h. Junosza. sejm-wielki.pl. [dostęp 2019-03-20].
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcji C. K. Gimnazyum Arcyksiężniczki Elżbiety w Samborze za rok szkolny 1912. Lwów: 1912, s. 54.
- ↑ Sprawozdanie Kierownictwa Filii C. K. Gimnazyum w Stryju za rok szkolny 1914. Stryj: 1914, s. 44, 56–57.
- ↑ Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 160, 363.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 423.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 251.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 366.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 71, 232.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 59, 203.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 14.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 234.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 48, 512.
- ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 846.
- ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 131. ISBN 83-7001-294-9.
- ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 74. [dostęp 2015-03-08].
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska” - jako kapitan Władysław Podowski.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2019-03-20].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
