Wanda Wojtuszewska

Data i miejsce urodzenia	1934 Gorlice
Zawód, zajęcie	nauczycielka
Narodowość	polska
Odznaczenia

Wanda Wojtuszewska (ur. 1934 w Gorlicach) – polska nauczycielka, działaczka społeczna.

Urodziła się w 1934 w Gorlicach^[1][2][3]. Miała pięcioro rodzeństwa^[1]. W młodości uprawiała wyczynowo sport^[1]. W rodzinnym mieście ukończyła naukę w Liceum Pedagogicznym o profilu harcerskim i specjalności wychowanie fizyczne^[1]. Na początku lat 50. była instruktorką harcerską^[3]. Wskutek nakazu pracy w 1954 zamieszała w Sanoku^[1][4]. W późniejszych latach została absolwentką zaocznego studium nauczycielskie w Rzeszowie oraz studiów na kierunkach matematyki i fizyki w tamtejszej Wyższej Szkole Pedagogicznej^[1]. W Sanoku była zatrudniona jako nauczycielka^[5][4][6]. Początkowo pracowała w tamtejszym II Liceum Ogólnokształcącym w Sanoku, a potem do końca lat 80. w Szkole Podstawowej nr 1^[1][7]. Na przełomie lat 80./90. uczyła matematyki w Zasadniczej Szkole Zawodowej Sanockiej Fabryki Autobusów^[5][8].

Należała do PZPR^[3]. Była radną Miejskiej Rady Narodowej (MRN) w Sanoku kadencji 1988-1990, w obu przypadkach zasiadając w Komisji Oświaty i Kultury^[9]. W 1989 działając w ramach Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” udzielała się w pomocy potrzebującym^[1][10]. W wyborach samorządowych w 1990 startowała z listy sanockiego KO „Solidarność” i uzyskała mandat radnej Rady Miasta Sanoka I kadencji (1990–1994)^[5][11][10]. Należała do Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego^[3]. Była inicjatorką powstania 17 września 1991 koła Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta w Sanoku^[6][10]. Została prezesem tegoż koła^[6]. 10 listopada tego roku otwarto jadłodajnię dla najuboższych przy ul. Henryka Sienkiewicza^[6][10]. W kolejnych latach kierowane przez nią koło realizowało kolejne dzieła działalności charytatywnej, m.in. punkt przyjmowania darów „Dar Serca” oraz prysznice przy ul. Kościuszki (1992), schronisko dla bezdomnych mężczyzn w Olchowcach (1993, od 1999 Dom Inwalidy Bezdomnego), Dom Opieki Społecznej przy ul. Rymanowskiej (1997, w 2009 otwarte w przekazanym w 2002 budynku w Olchowcach^[12]), programy „Wyprowadzić na prostą” (2005), „Rozjaśnić lata naszej starości” (2006)^{[1][4][13][4]}. Stanowisko prezesa koła pełniła przez 16 lat, do listopada 2007^[14][15]. W wyborach samorządowych 1998 uzyskała mandat radnej Rady Powiatu Sanockiego startując z listy Akcji Wyborczej Solidarność jako członkini ZChN^[16][17]. Zainicjowała też powstanie Stowarzyszenia Pomoc Rodzinie im. Św. Ks. Zygmunta Gorazdowskiego w Sanoku w 2007 (wspierającego potrzebujące dzieci), Zakładu Pielęgnacyjno-Opiekuńczego im. św. Brata Alberta w Sanoku oraz zaangażowała się w działalność Społecznego Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami w Sanoku, Fundacji Zdrowia na Rzecz Szpitala w Sanoku przy ul. 800-lecia 26^[1][18][19]. Za jej sprawą powstał punkt integracyjny dla dzieci i seniorów w pomieszczeniu stacji kolejowej Sanok Miasto^[1][20]. Podjęła starania zmierzające do utworzenia w Sanoku domu samotnej matki w budynku przy ul. Matejki im. Jana Kellera^[18][1].

Od 1959 zamężna ze Zdzisławem (1934-2011), ma troje dzieci: Jerzego, Beatę, Agnieszkę^[5][1][21].

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1988)^[7]
• Pro Ecclesia et Pontifice (nadanie w 1999, dekoracja w 2001)^{[22][23][24][3]}
• Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Ochrony Praw Człowieka” (2016)^[18][25]
• Wpis do Złotej Księgi Polskiego Samorządu (2002)^[1]
• Nagroda Burmistrza Miasta Sanoka za rok 2006^[3]
• Statuetka „Dobrego Pasterza” (2011, przyznana przez Caritas Archidiecezji Przemyskiej)^[26][3]