Inne nazwy |
2V (V-69) No. 330 |
---|---|
Zaangażowani | |
Indeks COSPAR |
1969-001A |
Rakieta nośna | |
Miejsce startu | |
Cel misji | |
Orbita (docelowa, początkowa) | |
Okrążane ciało niebieskie | |
Perycentrum | |
Apocentrum |
0,98 au[2] |
Okres obiegu |
286 d[2] |
Nachylenie | |
Czas trwania | |
Początek misji |
5 stycznia 1969 (06:28:08[2] UTC) |
Data lądowania |
16 maja 1969 |
Wymiary | |
Masa całkowita |
1128[2] kg |
Wenera 5 (ros. Венера-5) – druga udana radziecka sonda kosmiczna przeznaczona do badania Wenus o budowie analogicznej do Wenery 4.
Przebieg i rezultaty misji
[edytuj | edytuj kod]Wenera 5 została wystrzelona 5 stycznia 1969 z kosmodromu Bajkonur w Kazachskiej SRR. Do Wenus dotarła 16 maja tego samego roku. Sonda posiadała lądownik o masie 405 kg, który odłączył się od sondy i dokonał bezpośrednich pomiarów w atmosferze planety. Ścianki lądownika zostały wzmocnione w stosunku do poprzedniego modelu, jednak i tak okazały się za słabe. Aparatura badawcza lądownika została włączona w odległości 50 km od średniego poziomu gruntu. W czasie opadania wykonano ponad siedemdziesiąt pomiarów temperatury i około pięćdziesiąt pomiarów ciśnienia. Badania te zostały zrealizowane w przedziale ciśnień 0,5-27 atm. Dla lądownika ta ostatnia wartość odpowiadała wysokości 24-26 km nad powierzchnią gruntu. Na podstawie ekstrapolacji można przyjąć, że na poziomie gruntu, nad którym opadał próbnik ciśnienie wynosi około 140 atm, a temperatura – około 800 K. Uzyskano też dokładniejsze informacje na temat składu atmosfery – zawiera ona 93-97% dwutlenku węgla, 2-5% azotu i gazów szlachetnych, nie więcej niż 0,4% wolnego tlenu oraz 4-11 mg/dcm³ pary wodnej[3]. Aparatura naukowa przestała działać na wysokości 24-26 km nad powierzchnią.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Mark Wade: Venera 2V (V-69). Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2013-07-17]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Space 40 (cz.)
- ↑ Olgierd Wołczek: Loty międzyplanetarne. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1980, s. 242-243. ISBN 83-01-01083-5.