Inne nazwy |
2V (V-69) No. 331 |
---|---|
Zaangażowani | |
Indeks COSPAR |
1969-002A |
Rakieta nośna | |
Miejsce startu | |
Cel misji | |
Orbita (docelowa, początkowa) | |
Okrążane ciało niebieskie | |
Perycentrum | |
Apocentrum |
0,98 au[2] |
Okres obiegu |
285 d[2] |
Nachylenie | |
Czas trwania | |
Początek misji |
10 stycznia 1969 (05:51:52[2] UTC) |
Data lądowania |
17 maja 1969 |
Wymiary | |
Masa całkowita |
1128[2] kg |
Wenera 6 (ros. Венера) – trzecia udana radziecka sonda kosmiczna przeznaczona do badania Wenus, o budowie analogicznej do Wenery 5.
Przebieg i rezultaty misji
[edytuj | edytuj kod]Wenera 6 została wystrzelona 10 stycznia 1969 z kosmodromu Bajkonur w Kazachskiej SRR, pięć dni po Wenerze 5. Do Wenus dotarła 17 maja tego samego roku (dzień po Wenerze 5). Sonda posiadała lądownik o masie 405 kg, który dokonał bezpośrednich pomiarów w atmosferze planety. Aparatura badawcza lądownika została włączona na wysokości około 50 km nad średnim poziomem gruntu. Pomiar temperatury i ciśnienia odbył się praktycznie na takim samym poziomie atmosfery jak w przypadku Wenery 5. W przypadku Wenery 6 ostatnia zarejestrowana wartość (27 atm) odpowiadała wysokości tylko 10-12 km. Świadczyło to o dużych różnicach wzniesień terenu, dochodzących do kilkunastu km. Uzyskano również podobne wartości składu atmosfery. Lądownik uległ zniszczeniu na wysokości 10-12 km[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Mark Wade: Venera 2V (V-69). Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2013-07-17]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Space 40 (cz.)
- ↑ Olgierd Wołczek: Loty międzyplanetarne. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1980, s. 242-243.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Edward J. Pokorny, Rodzina Słońca, Nasza Księgarnia, Warszawa 1975