| Imię i nazwisko |
Wit Leszek Kaczanowski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
15 maja 1932 |
| Data śmierci |
12 marca 2025 |
| Narodowość |
polska |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki | |
| Odznaczenia | |
| |
| Strona internetowa | |
Witold-K, właśc. Witold (Wit) Leszek Kaczanowski (ur. 15 maja 1932 w Warszawie, zm. 12 marca 2025[1][2]) – polsko-amerykański artysta malarz.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Uczęszczał do szkoły powszechnej w Pruszkowie, a następnie do gimnazjum i liceum Mikołaja Reja w Warszawie[3]. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Grafiki, gdzie jego nauczycielami byli m.in. Eugeniusz Arct, Henryk Tomaszewski i Wojciech Fangor. Po ukończeniu studiów brał udział w wystawach prezentujących młode pokolenie polskich artystów, takich jak Wystawa Młodej Plastyki w Warszawie (1956) czy wystawa malarstwa w Muzeum Narodowym w Warszawie (1961). Jego pierwsza indywidualna wystawa odbyła się w 1959 w Klubie Aktora SPATiF w Warszawie. W tym samym roku został wybrany na twórcę muralu w Oświęcimskim Centrum Kultury, który jest jednym z największych tego typu malowideł w Europie[4][5][6].
Na początku lat 60. zilustrował dwie książki Józefa Prutkowskiego: Krótkie gadki olimpijskie (Wydawnictwo Sport i Turystyka, Warszawa 1960) oraz Ściśle fajne. Wiersze stare i nowe (Państwowe Wydawnictwo "Iskry", Warszawa 1962)[7][8].
W 1964, dzięki stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki PRL, wyjechał do Paryża. Miał pracownię przy ulicy Lamandé 11-15, w miejscu, gdzie wykładał Adam Mickiewicz a od lat mieści się tam Szkoła Polska im. Adama Mickiewicza przy Ambasadzie RP w Paryżu[9]. Kolejna pracownia artysty mieściła się przy 5 Quai Montebello, z widokiem na katedrę Notre Dame[9]. Jego pierwsza zagraniczna wystawa miała miejsce w Galerie 3 + 2 w Paryżu[10]. Podczas pobytu we Francji zaprzyjaźnił się m.in. z pisarzem i poetą Jacques’em Prévertem, który, zainspirowany jego sztuką, stworzył poświęcony jej poemat[9], pisząc:
Widoma obecność, ukryty czar / zwyczajna tajemnica / Ludzie namalowani z miłością, w ulotnej ciszy i w natarczywym zgiełku dnia poprzedniego./ Śledzisz ich wzrokiem widząc jedynie plecy / a potem sam, jak teraz oni / będziesz oglądany od tyłu przez kolejnych widzów / którzy zajmą twe miejsce przed obrazem / I kolejnych widzów...... / Jacques Prévert. Paryż 1966
Przez Préverta poznał Pabla Picassa, który namalował jego portret[11][12] (obraz był prezentowany m.in. w październiku 2024 podczas wystawy "On the edge" w warszawskiej galerii Sotto 63). Dzięki poznanej w tym czasie Françoise Sagan, w filmowej adaptacji jej książki La Chamade (film pt. Zawirowania serca w reżyserii Alaina Cavaliera, 1968) znalazła się scena, w której bohaterowie fabuły: Lucile (Catherine Deneuve) i Charles (Michel Piccoli) oglądają galerię jego obrazów, sprowadzonych w tym celu na plan filmowy[13].
W 1968 przeniósł się do Nowego Jorku, a rok później, latem 1969 do Los Angeles w Kalifornii, gdzie otworzył swoje pierwsze studio-galerię (pod adresem 9406 Wilshire Boulevard)[14]. Był zaprzyjaźniony z przebywającymi wówczas w Stanach Zjednoczonych: Romanem Polańskim, Wojciechem Frykowskim i Krzysztofem Komedą[15][16]. Przez krótki czas mieszkał w domu przy 2774 Woodstock Road w dzielnicy Laurel Canyon, wynajmowanym przez Abigail Folger i Frykowskiego, zamordowanych później przez członków sekty Charlesa Mansona w posiadłości Polańskiego i jego ówczesnej małżonki, aktorki Sharon Tate przy Cielo Drive 10050. W nocy z 8 na 9 sierpnia 1969, kiedy doszło do tragicznego morderstwa Sharon Tate i jej przyjaciół, Kaczanowski miał pierwotnie uczestniczyć w spotkaniu w tym domu, jednakże nie pojawił się na miejscu, co prawdopodobnie uratowało mu życie[17]. Po odkryciu zbrodni obawiał się o swoje bezpieczeństwo, sądząc, że może być kolejnym celem sprawców. W związku z tym został objęty ochroną policyjną[18]. W trakcie śledztwa dotyczącego morderstw przy Cielo Drive współpracował z policją, dostarczając informacji na temat swoich przyjaciół oraz ich środowiska. Jego zeznania pomogły w zrozumieniu kontekstu społecznego i relacji ofiar, co było istotne dla prowadzonego dochodzenia[19].
Przeprowadził się następnie do Santa Fe a następnie do Denver, gdzie mieszkał od 1980. Pobyt w USA zaowocował nowymi cyklami malarskimi, takimi jak: „Czarne Dziury”, „Zielone Dziury”, „Linie” czy „Samotność”.
W 1988 powstał film Krzysztofa Zanussiego pt. Gdzieśkolwiek jest, jeśliś jest... (Wherever You Are...; produkcja polsko-niemiecka) z udziałem m.in. Juliana Sandsa, Renée Soutendijk, Macieja Robakiewicza, Tadeusza Bradeckiego i Mai Komorowskiej; scenariusz inspirowany był historią młodej dziewczyny przebywającej w szpitalu psychiatrycznym, przekazaną reżyserowi przez ojca Witolda, lekarza-psychiatrę Feliksa Kaczanowskiego. Witold K. był autorem jednego z plakatów do tego filmu[9].
Witold-K jako pierwszy Polak miał retrospektywę w najstarszym domu aukcyjnym w Amsterdamie – Sotheby’s w 2007. Jego prace były prezentowane na ponad siedemdziesięciu wystawach, w tym czterdziestu indywidualnych, m.in. w Otis Art Institute of Los Angeles County (retrospektywa w 1973 roku), na wystawie „Graphics by Masters” w La Boetie Gallery w Nowym Jorku (obok dzieł Picassa, Chagalla, Miró, Braque’a i Giacomettiego, 1968), w warszawskiej Zachęcie (1991), Łazienkach Królewskich (2004) oraz w Muzeum Narodowym w Krakowie (2013).
W 2007 zagrał epizodyczną rolę notariusza Adama Koniecpolskiego w filmie Doroty Kędzierzawskiej Pora umierać[20]; był także autorem grafiki wykorzystanej na plakacie promującym film[9]. Rolę małego Witka, syna głównej bohaterki Anieli (Danuta Szaflarska), zagrał w filmie syn Kaczanowskiego, Wit Thomas Kaczanowski[21][22].
Był laureatem wielu nagród, m.in. nagrody Kongresu Wolności Kultury (1965), odznaki Zasłużony dla Kultury Polskiej (1997) oraz Srebrnego Medalu Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2013). W 2015 uhonorowany tytułem "Wybitny Polak w USA" (Edycja Zachodnie Wybrzeże, w kategorii "Kultura") Fundacji Polskiego Godła Promocyjnego "Teraz Polska"[23].
W 2022 powstał film dokumentalny o jego życiu i twórczości pt. Na krawędzi – Witold K. w reżyserii Jacka Knoppa i Piotra Weycherta[24]. W filmie, poza rodziną artysty wypowiadają się m.in.: Mirosław Chojecki, Wojciech Fangor, Wojciech Fibak, Mark Grol, Dorota Kędzierzawska, Maja Komorowska, Małgorzata Omilanowska-Kiljańczyk, Krzysztof Zanussi oraz francuscy i amerykańscy przyjaciele Kaczanowskiego. Premiera telewizyjna dokumentu miała miejsce 14 marca 2025 w kanale TVP Kultura[25].
Pod koniec życia mieszkał i tworzył w swoich pracowniach w Warszawie i Konstancinie-Jeziornie[26].
Uroczystości pogrzebowe odbyły się 14 kwietnia 2025 w Domu Przedpogrzebowym Cmentarza Wojskowego na Powązkach a następnie na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Witold Kaczanowski został pochowany w grobie matki (kwatera 134 - rząd 6 - miejsce 24)[27].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Dziadkiem Witolda był Kazimierz Kaczanowski (1875-1937) – polityk, poseł na Sejm II kadencji w latach 1928–1930; stryjecznym dziadkiem – Mieczysław Kaczanowski (1876-1936), prawnik, urzędnik ministerialny. Ojciec Witolda, Feliks Kaczanowski (1904-1976) – psychiatra, członek Armii Krajowej, podczas II wojny światowej ukrywał Żydów, osoby z ruchu oporu i wybitne osobistości (m.in. prof. Władysława Tatarkiewicza i jego żonę) w szpitalu psychiatrycznym w Tworkach, którego był wieloletnim dyrektorem[28]. Matka – Zofia z domu Kanigowska (1903-1933), zmarła wkrótce po urodzeniu Witolda na gruźlicę[29].
Siostra ojca, Anna Joanna Kaczanowska (1909-2006) była żoną Zenona Kliszki[30]. Młodszy brat przyrodni Witolda, Feliks Kaczanowski jr (ur. 1955) jest leśnikiem, absolwentem leśnictwa w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, byłym dyrektorem Słowińskiego Parku Narodowego oraz nadleśniczym terenowym Nadleśnictwa Strzałowo Lasów Państwowych.
Trzykrotnie żonaty, był mężem m.in. Anny z domu Mackiewicz, siostrzenicy dziennikarza i publicysty emigracyjnego Wacława Zbyszewskiego[31] oraz Laurie Smith Kaczanowski (prokurator amerykańskiego miasta Denver). Miał dwóch synów: Pawła (ur. 1954) i Wita Thomasa (ur. 1997) oraz córkę Paulinę (ur. 1964). Był także związany z Krystyną Konarską[32].
Wystawy
[edytuj | edytuj kod]Źródło[33]:
indywidualne
[edytuj | edytuj kod]- Klub Aktora Spatif, Warszawa, Polska, 1959
- Klub Dziennikarza, Kraków, Polska, 1960
- Galeria ZPAP, Warszawa, Polska, 1961
- Galerie Jouvene, Marsylia, Francja, 1966
- Galerie 3+2, Paryż i Nicea, Francja, 1966
- Galerie Aux Bateliers, Bruksela, Belgia, 1967
- Galerie Le Bateau Ivre, Antibes, Francja, 1967
- Galerie Cecile de Terssac, Cannes, Francja, 1968
- Galerie La Pochade, Paryż, Francja, 1968
- Beverly Hills Club, Beverly Hills, Kalifornia, USA, 1970
- Seton Hall University Gallery, South Orange, New Jersey, USA, 1971
- Galeria Simpliciano, Mediolan, Włochy, 1972
- Retrospective, Otis Art Institute, Los Angeles, Kalifornia, USA, 1973
- Linda Daugherty Gallery, Kalifornia, USA, 1973
- Connoisseur Gallery, Carmel, Kalifornia, USA, 1973
- Tesuque Studio, Tesuque, Nowy Meksyk, USA, 1973
- St. Johns College Art Gallery, Santa Fe, Nowy Meksyk, USA, 1974
- Gargoyle Gallery, Aspen, Kolorado, USA, 1976
- Keystone Center, Keystone, Kolorado, USA, 1977
- Anneke Whatley Gallery, Keystone, Kolorado, USA, 1978
- Gallery 400, Aspen, Kolorado, USA, 1979
- First National City Bank, Houston, Teksas, USA, 1979
- J. Jouston Gallery, Vail, Kolorado, USA, 1981
- Richthofen Castle, Denver, Kolorado, USA, 1981
- Classic Century Square Gallery, Albuquerque, Nowy Meksyk, USA, 1987
- Carnegie Library Town Hall, Lawton, Oklahoma, USA, 1989
- Amparo Gallery, Scottsdale, Arizona, USA, 1991
- Living Desert Museum, Carlsbad, Nowy Meksyk, USA, 1992
- Denver Center for the Performing Arts, Denver, Kolorado, USA, 1993
- Warsaw, Paris, Aspen, Pitkin County Bank, Aspen, Kolorado, USA, 1993
- Plaza Club, Midland, Teksas, USA, 1994
- Harleys & Black Holes, Arté Gallery, Denver, Kolorado, USA, 1994
- Dartmouth Street Gallery, Albuquerque, Nowy Meksyk, USA, 1996
- Retrospective Exhibition, Pekao Gallery, Toronto, Kanada, 1997
- Special Tribute to the Artist, Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Waszyngtonie, USA, 1997
- International Art Center, Filadelfia, Pensylwania, USA, 1997
- Łazienki Królewskie, Warszawa, Polska, 2004
- Sotheby’s Retrospective, Amsterdam, Holandia, 2007
- National Museum, Kraków, Polska, 2013
- Galeria Beta16, Warszawa, Polska, 2023
- Galeria Artinfo, Warszawa, Polska, 2023
- Galeria Sotto 63, Warszawa, Polska 2024
zbiorowe
[edytuj | edytuj kod]- National Museum Exhibition, Warszawa, Polska, 1956
- Warsaw Artists Exhibition, Warszawa, Polska, 1958
- Polish Art Exhibition, Gallery Gmurzynska, Oslo, Norwegia i Kolonia, Niemcy, 1966
- Second Biennale Azureenne, Cannes, Francja, 1967
- Graphics by Masters, La Boetie Gallery, Nowy Jork, USA, 1968
- 8th Annual Child Guiders Art Exhibit, Los Angeles, Kalifornia, USA, 1969
- 9th Annual Child Guiders Art Exhibit, Los Angeles, Kalifornia, USA, 1970
- Ars Longa Gallery, Houston, Teksas, USA, 1974
- ES’ Elementary Gallery, Houston, Teksas, USA, 1985
- Contemporary Southwest, Potsdam College, State University of New York, USA, 1988
- Peace Exhibit, Visual Center, Boulder, Kolorado, USA, 1988
- Nouvelle Alliance Francaise, Beverly Hills, Kalifornia, USA, 1988
- Jesteśmy – wystawa dzieł artystów polskich tworzących za granicą, Zachęta, Warszawa, Polska, 1991
- Amparo Gallery, Scottsdale, Arizona, USA, 1991
- Amparo Gallery, Scottsdale, Arizona, USA, 1992
- One West Art Center, Ft. Collins, Kolorado, USA, 1994
- Erotic Art Show, Arté Gallery, Denver, Kolorado, USA, 1994
- International Poster Art Exhibition, Colorado State University, Denver, Kolorado, USA, 1994
- Objective NonObjective, Dartmouth Street Gallery, Albuquerque, Nowy Meksyk, USA, 1995
- Hiwan Gallery, Evergreen, Kolorado, USA, 1995
- Human Nature, Dartmouth Street Gallery, Albuquerque, Nowy Meksyk, USA, 1996
- Colorado Lawyers for the Arts Exhibition, Denver, Kolorado, USA, 1997
- International Poster Art Exhibition, Colorado State University, Denver, Kolorado, USA, 1997
- 20 lat Muzeum Uniwersyteckiego w Toruniu, Toruń, Polska, 2023
Katalogi wystaw
[edytuj | edytuj kod]- Witold-K. Paintings & lithographs. Jan. 8 - Feb. 1, 1973 (Otis Art Institute of Los Angeles County, Los Angeles 1973);
- Witold-K. at Ars Longa Galleries. The Design Center of the Southwest, Houston (Ars Longa Galleries, Houston 1974);
- Witold-K. From people to black holes. 1947-2004 (Wydawnictwo MOST Andrzej Karczewski, Warszawa [2004], ISBN 83-919839-4-3);
- Witold-K. - Retrospektywa. Wystawa malarstwa Wita Leszka Kaczanowskiego (opracowanie katalogu Iza Rusiniak; zdjęcia Sławomir Białkowski; Dom Aukcyjny Rempex, Warszawa 2006);
- Witold K. at Sotheby's (Adaptacja tekstu angielskiego oraz tłumaczenia na język holenderski i francuski: Frieda Sanidas Leason; tłumaczenia na język polski: Karolina Kołtun, Anna Błaszczyńska, Barbara Rzepecka; Wydawnictwo MOST, Warszawa-Amsterdam 2007, ISBN 978-83-60840-00-9; wydanie drugie: Wydawnictwo Most, Warszawa 2008, ISBN 978-83-60840-00-9; wydanie trzecie: Wydawnictwo Most, Warszawa 2016, ISBN 978-83-60840-16-0);
- Witold-K. Limited-edition fine art prints (Denver 2013);
- Witold-K. Wystawa w Muzeum Narodowym w Krakowie w ramach cyklu "Kolekcja+" - Exhibition at the National Museum in Krakow in the series "Collection+" (redakcja Anna Kowalczyk; tłumaczenie Olga Drenda; Muzeum Narodowe, Kraków 2013, ISBN 978-83-7581-120-9);
- Witold-K. Wystawa malarstwa. 3-30 września 2022 r. Galeria "Tyle światów" (Oświęcimskie Centrum Kultury, Oświęcim 2022, ISBN 978-83-949831-7-8).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrzej Nakov [Andréi Nakov], Obrazy Witolda; "Kultura" (Paryż) 1-2 (243-244), styczeń-luty 1968;
- Dial Torgerson, Security Tightened Over Informant in Tate Murder Case; "Los Angeles Times", 28 sierpnia 1969;
- Jesteśmy. Wystawa dzieł artystów polskich tworzących za granicą; Galeria Zachęta, Warszawa 1991;
- Maria Brodzka-Bestry, Polski artysta zza oceanu ("Tygodnik Solidarność" 1997, nr 16, s. 12);
- O "kurierstwie", pikiecie i Kliszce (rozmowę z Witoldem Kaczanowskim przeprowadził Andrzej Roman; "Tygodnik Solidarność" 1997, nr 16, s. 12);
- Witold-K at Sotheby's; Amsterdam-Warszawa 2007, 2008, 2016 (trzy wydania);
- Nie wracaj. Oni wiedzą (rozmowę z Witoldem Kaczanowskim przeprowadził Tomasz Zbigniew Zapert; "Rzeczpospolita" 2007, nr 234, s. A15);
- Agnieszka Rybak, Plecy Witolda K. ("Rzeczpospolita" 2009, nr 56, s. A21);
- Sztuka erotycznej ekstazy (rozmowę z Witoldem Kaczanowskim przeprowadzili: Andrzej Bartosiak i Tomasz Klinke; "Przekrój" 2013, nr 16/17, s. 74-78);
- Witold K. (The Tate - LaBianca Homicide Research Blog, 7 marca 2014);
- Marek Rodzik, Marcin Furdyna, Losy Polski ważyły się w domu wariatów (rozmowa z Witoldem Kaczanowskim; "Rzeczpospolita"-"Plus-Minus", 2015, nr 184, s. 20-21);
- Witold-K – Wystawa w Muzeum Narodowym w Krakowie w ramach cyklu "Kolekcja+"; Muzeum Narodowe, Kraków 2013, ISBN 978-83-7581-120-9).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Nie żyje ceniony polski malarz. Przez lata przyjaźnił się z Picassem. TVP Info, 2025-03-12. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ Warszawa. Zmarł malarz i grafik Witold Kaczanowski. e-teatr.pl, 2025-03-12. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ Portret z historią. Witold-K Kaczanowski. czczaplinski.com, 2023-11-11. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ Monika Pawłowska: Oświęcim. Wybitne dzieło Witolda Kaczanowskiego zdobi sklepienie sali widowiskowej Oświęcimskiego Centrum Kultury. Oświęcim Nasze Miasto, 2021-01-11. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ Tomasz Kobylański: Barwne mozaiki i polichromia sprzed 60 lat. Można je zobaczyć odwiedzając Oświęcimskie Centrum Kultury. Magazyn whiteMAD, 2022-06-20. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ Kompozycja malarska w sali widowiskowej. Oświęcimskie Centrum Kultury. [dostęp 2025-04-16]. (pol.).
- ↑ Józef Prutkowski (1915-1981), Krótkie gadki olimpijskie. Biblioteka Narodowa. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ Józef Prutkowski (1915-1981), Ściśle fajne. Wiersze stare i nowe. Biblioteka Narodowa. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ a b c d e cyt. za: Na krawędzi – Witold K., reż. Jacek Knopp, Piotr Weychert; Media Kontakt 2022.
- ↑ Wystawa w Galerii 3+2 (Paryż, 1966 r.). witoldk.com. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ Arkadiusz Bartosiak: Sztuka erotycznej ekstazy. wywiadowcy.pl, 2013. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ Marek Kozubal: Picasso w Warszawie za milion. "Życie Warszawy" – zw.com.pl, 2013-06-13. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ Arkadiusz Bartosiak: Witold Kaczanowski. "Playboy" nr 9/2010 – wywiadowcy.pl, 2010-09. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ George Stimson: Witold K.. mansonblog.com, 2017-06-05. [dostęp 2025-03-15]. (ang.).
- ↑ Wit Leszek Kaczanowski (Witold-K). umk.pl. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ Katarzyna Zuchowicz: Roman Polański przerwał milczenie. Rzeczpospolita – rp.pl, 2010-05-04. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ Witold K.. mansonblog.com, 2017-06-05. [dostęp 2025-03-15]. (ang.).
- ↑ Informacje dostępne w dokumentacji "First Tate Homicide Investigation Progress Report", cytowanej na stronie internetowej mansonblog.com, gdzie znajduje się także fotokopia jednego z przesłuchań Kaczanowskiego przez policję w Los Angeles.
- ↑ Po latach rozmowę z Kaczanowskim na temat wydarzeń w posiadłości przy Cielo Drive 10050 przeprowadził Tom O'Neill; zob. Tom O'Neill, Don Piepenbring, Chaos. Charles Manson, the CIA, and the Secret History of the Sixties, Little, Brown and Company, New York 2019; wydanie polskie: Manson. CIA, narkotyki i mroczne tajemnice Hollywood, Wydawnictwo Akurat, Warszawa 2019, ISBN 978-83-287-1169-3, s. 80-85.
- ↑ Wit Leszek Kaczanowski (Witold-K). culture.pl. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ Pora umierać. filmpolski.pl. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ Wit Kaczanowski Jr.. imdb.com. [dostęp 2025-03-14]. (ang.).
- ↑ Witold-K odznaczony tytułem „Wybitny Polak w USA” 2015 r.. witoldk.com. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ Na krawędzi – Witold K.. filmpolski.pl. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ Na krawędzi - Witold K.. tvp.pl. [dostęp 2025-03-14]. (pol.).
- ↑ Galeria Sotto – Artyści – Witold Kaczanowski. sotto63.pl. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: ZOFIA KACZANOWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2025-04-14].
- ↑ Arkadiusz Bartosiak: Sztuka erotycznej ekstazy. "Przekrój" nr 16/17, 2013 – wywiadowcy.pl, 2013. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ Arkadiusz Bartosiak: Witold Kaczanowski. "Playboy" nr 9/2010 – wywiadowcy.pl, 2010-09. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ Marek Rodzik: Losy Polski ważyły się w domu wariatów. "Rzeczpospolita" – "Plus-Minus", 2015-08-07. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ Ela Skoczek: "Zresztą wszystko w panu jest subtelne prócz – i to pozornie – wzrostu". Stanisław Cat Mackiewicz do Czapskiego. jozefczapski.pl. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ Arkadiusz Bartosiak: Sztuka erotycznej ekstazy. wywiadowcy.pl, 2013. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
- ↑ Witold-K: Wystawy indywidualne. witoldk.com. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Witold-K (Witold Kaczanowski 1932-2025) – strona internetowa;
- Wit Leszek Kaczanowski (Witold-K); culture.pl;
- Prace Wita Leszka Kaczanowskiego (galeria); culture.pl;
- Witold Kaczanowski w bazie Filmweb;
- Witold Kaczanowski w bazie filmpolski.pl;
- Halina Markowicz, Who is Witold K.? Who is Andrzej R.?; muzyka: Moe Goldstein, narrator: Bob Marcato; witoldk.com;
- Witold Kaczanowski – Wiek niewinności – „Łobuz z Tworek”; wywiadowcy.pl;
- The Art of a Lifetime. Witold-K; "Colorado Homes and Lifestyles", wrzesień-październik 2012;
- Witold-K. Pokaz daru rodziny artysty; Muzeum Narodowe w Krakowie (2013);
- Agnieszka Rybak – Plecy Witolda K.; "Rzeczpospolita" – "Plus-Minus", 7 marca 2009;
- Czesław Czapliński, Portret z historią. Witold-K Kaczanowski (2013);
- Witold-K – On the edge (2024);
- Nie żyje wybitny polski malarz Witold Kaczanowski. Miał 92 lata; onet.pl, 12 marca 2025;
- Kompozycja malarska w sali widowiskowej; Oświęcimskie Centrum Kultury, 2025.
