 Witold Dobrowolski podczas relacji radiowej ze stadionu | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Witold Dobrowolski (ur. 15 listopada 1912 w Sosnowcu, zm. 14 lipca 1975 w Warszawie) – radiowy i telewizyjny sprawozdawca i dziennikarz sportowy.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 15 listopada 1912 w Sosnowcu, w rodzinie Adama[1][2] i Leokadii z domu Piga[3]. W 1931 ukończył I Państwowe Gimnazjum Męskie im. Bolesława Prusa w Sosnowcu i rozpoczął studia w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie[4]. Po ukończeniu trzech semestrów zgłosił się do odbycia obowiązkowej służby wojskowej. Ukończył Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy 23 DP przy 73 pułku piechoty w Katowicach[4]. Jesienią 1934 został zwolniony do rezerwy[4]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 2959. lokatą, a na stopień porucznika ze starszeństwem z 1 stycznia 1938 i 478. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[2].
15 listopada 1934 rozpoczął pracę w Wydziale Kontroli Polskiego Radia[4].
W sierpniu 1939 został zmobilizowany do 81 pułku piechoty w Grodnie[5][6]. W jego szeregach walczył w kampanii wrześniowej[7]. Dostał się do niemieckiej niewoli[5]. Przebywał w Oflagu VII A Murnau[8][9].
Znany przede wszystkim jako komentator Wyścigu Pokoju. Autor wielu publikacji, m.in. współautor książki Piękno i gorycz sportu.
Pierwszy mąż Leny Choynowskiej[10].
Witold Dobrowolski spoczął na cmentarzu parafialnym przy ulicy Zuzanny w Sosnowcu[11].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1954)[12]
- Srebrny Krzyż Zasługi dwukrotnie (po raz drugi w 1953)[13]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[14]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-12-15]..
- ↑ a b Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 211, 662.
- ↑ Tuszyński 1993 ↓, s. 101.
- ↑ a b c d Tuszyński 1993 ↓, s. 102.
- ↑ a b Straty ↓.
- ↑ Tuszyński 1993 ↓, s. 103.
- ↑ Tuszyński 1993 ↓, s. 103-104.
- ↑ Straty ↓, numer jeniecki 32595.
- ↑ Tuszyński 1993 ↓, s. 104.
- ↑ Ja tu jestem u siebie, tu jest moje miejsce. Relacja Leny Choynowskiej. Historia mówiona / Kolekcja Muzeum POLIN 2023-11-17. [dostęp 2024-09-10].
- ↑ Michał Węcel, Cmentarz w Zagórzu, „Kurier Miejski” (9/350), kuriermiejski.com.pl, październik 2010, s. 14, ISSN 1232-7395 [dostęp 2024-10-15] (pol.).
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 98, poz. 1160.
- ↑ M.P. z 1953 r. nr 90, poz. 1227.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 37, poz. 359.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Bogdan Tuszyński. Witold Dobrowolski. „Kwartalnik Historii Prasy Polskiej”. 32/1, 1993. ISSN 0137-2998.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2021-12-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-10)].
