 major dyplomowany kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
14 czerwca 1906 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 sierpnia 1968 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
I oficer sztabu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
Prezes Okręgowego Związku Spółdzielni Inwalidów w Poznaniu |
| Odznaczenia | |
      
| |
Witold Piotr Sokolnicki (ur. 14 czerwca 1906 w Siedleminie, zm. 1 sierpnia 1968 w Poznaniu) – major dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego i Armii Krajowej, działacz społeczny i gospodarczy.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie Witolda i Izabeli z Potockich. Nauki pobierał w Gimnazjum Ignacego Paderewskiego w Poznaniu otrzymując w 1924 roku świadectwo maturalne.
W latach 1924–1925 odbywał służbę w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii Nr 3 przy 3 Dywizji Kawalerii w Śremie, a w latach 1925–1927 w Szkole Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. 11 sierpnia 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1927 i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii, a minister spraw wojskowych wcielił do 15 pułku ułanów w Poznaniu[1]. W pułku służył przez siedem lat[2][3][4]. 15 sierpnia 1929 został mianowany porucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1929 i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[5]. 3 listopada 1934 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu normalnego 1934–1936[6]. W 1935, po ukończeniu pierwszego roku, razem z Franciszkiem Hermanem został wysłany do Francji, gdzie przez kolejne dwa lata studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Paryżu (franc. École Supérieure de Guerre)[7]. Na stopień rotmistrza został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 59. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[8]. W tym samym roku, po powrocie do kraju, został przydzielony do Krakowskiej Brygady Kawalerii na stanowisko I oficera sztabu[9]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 był kwatermistrzem Krakowskiej BK. Został trzykrotnie ranny i stracił nogę.
Od 1941 do 1944 roku działał w Warszawie w Biurze Studiów Komendy Głównej Armii Krajowej i awansując do stopnia majora. 8 sierpnia 1944 roku walcząc w powstaniu warszawskim został przez Niemców aresztowany, ale zdołał zbiec i ukrywał się w Krakowie do wyzwolenia[9].
Powrócił do Wielkopolski, gdzie od 1950 do 1957 roku w Poznaniu był prezesem Okręgowego Związku Spółdzielni Inwalidów. Od następnego roku był w Warszawie w Zarządzie Głównym Związku Inwalidów Wojennych wiceprezesem oraz w Poznaniu prezesem zarządu tego Związku. Od 1961 roku radny Miejskiej Rady Narodowej w Poznaniu, pełniąc swoje obowiązki aż do śmierci. Działacz Związku Bojowników o Wolność i Demokrację oraz współorganizator Polskiego Towarzystwa do Walki z Kalectwem, a w Zarządzie Głównym w Warszawie był jego członkiem[9]. W Poznaniu był: współzałożycielem oddziału tegoż towarzystwa, członkiem rady nadzorczej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz zastępcą przewodniczącego Rady Zakładu Doskonalenia Zawodowego. Z inicjatywy Witolda Sokolnickiego powstała w Polsce pierwsza Poradnia Rehabilitacji Zawodowej oraz dla ciężko poszkodowanych inwalidów wczasy wypoczynkowe w Niwce koło Poznania. Zmarł 1 sierpnia 1968 roku w Poznaniu i pochowany został na cmentarzu Junikowskim[9].
Jego żoną była Elżbieta Rembowska, która zginęła w powstaniu warszawskim i miał z nią córkę Aleksandrę (ur. 1943). Krystyna Fudakowska była jego drugą żoną i miał z nią córkę Beatę (ur. 1949) oraz syna Andrzeja (ur. 1950)[9].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari[10] nr 12499[11] (za kampanię wrześniową)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[10]
- Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami[10]
- Złoty Krzyż Zasługi[10]
- Srebrny Krzyż Zasługi[10]
- Medal za Warszawę 1939–1945[10]
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945[10]
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 15 sierpnia 1927 roku, s. 246, 250.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 304, 370.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 28, 107.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 167, 642.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 15 sierpnia 1929 roku, s. 285.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 179.
- ↑ Stawecki 1997 ↓, s. 115.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 395.
- ↑ a b c d e Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 685.
- ↑ a b c d e f g Powstańcze biogramy ↓.
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 505.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski słownik biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 685. ISBN 83-01-02722-3.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.
- Witold Sokolnicki. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2019-03-28].
