 kapitan piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 maja 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2 lipca 1941 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
3 Dywizja Strzelców Polskich, |
| Stanowiska |
oficer mobilizacyjny |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
  
| |
Wojciech Korwin-Kossakowski[a] (ur. 6 kwietnia 1896 w Sosnowcu, zm. 2 lipca 1941 na Węgrzech) – kapitan piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 6 kwietnia 1896. Absolwent gimnazjum w Odessie. Podjął studia we Fryburgu. Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany do Armii Imperium Rosyjskiego. W trakcie działań wojennych został żołnierzem I Korpusu Polskiego w Rosji gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. Służył w kompanii karabinów maszynowych 3 Dywizji Strzelców Polskich gen. Wacława Iwaszkiewicza.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i lokatą 85[1][2]. W 1923, 1924 był oficerem 11 pułku piechoty w garnizonie Tarnowskie Góry[3][4]. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[5][6][7]. W 1928 był oficerem 33 pułku piechoty w garnizonie Łomża[8]. Później został oficerem 2 pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku. W tej jednostce przez wiele lat służył jako oficer mobilizacyjny[9]. Przed 1938 ożenił się[10].
Po wybuchu II wojny światowej uczestniczył w kampanii wrześniowej. Został ranny w walkach pod Samborem. Następnie przedostał się na Węgry wraz z synem kpt. Mikołajem Korwin-Kossakowskim. Tam zmarł 2 lipca 1941. Został pochowany na cmentarzu żołnierzy polskich w dzielnicy Rákoskeresztúr Budapesztu[11].
Jego syn Mikołaj (ur. 1923) był żołnierzem Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich i 2 Korpusu, zginął w Londynie w 1944 (według innej wersji w bitwie o Anglię w 1941[12]).
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Medal Niepodległości (9 listopada 1933, za pracę w dziele odzyskania niepodległości)[13]
- Srebrny Krzyż Zasługi (1936)[14]
- Medal Międzyaliancki
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ W ewidencji wojskowej jego tożsamość była początkowo podawana jako Wojciech Kossakowski (Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928). W 1932 tożsamość została podana jako Wojciech Korwin-Kossakowski (Rocznik Oficerski 1932)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 422.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 363.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 155.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 147.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 366.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 201.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 48.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 49.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 616.
- ↑ Borys Łapiszczak: Sanocki „Sokół” i 2 Pułk Strzelców Podhalańskich na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. V. Sanok: Poligrafia, 2003, s. 72. ISBN 83-918650-0-2.
- ↑ Wojciech Kossakowski-Korwin. nieobecni.com.pl. [dostęp 2015-10-02].
- ↑ Józef Stachowicz: Apel poległych. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 71.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 3, 19 marca 1936.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Andrzej Brygidyn: Żołnierskimi rzuceni losami. Sanok: 1994, s. 176. ISBN 83-87282-47-2.
