Wspólnota zamorska (collectivités d’outre-mer lub COM) – termin wprowadzony poprawką do konstytucji 28 marca 2003 r., by określić niektóre terytoria Francji, które wcześniej nosiły nazwę terytoriów zamorskich (territoire d’outre-mer) lub wspólnot terytorialnych o szczególnym statusie (collectivités territoriales à statut particulier).
Poprawka ta wprowadziła także drugi rodzaj wspólnot terytorialnych, zastępujących niektóre departamenty zamorskie. Te nowe zbiorowości miały posiadać jednoizbowe zgromadzenia doradcze, zastępujące istniejące rady departamentalne i regionalne. Obecnie nie ma jednak żadnej takiej zbiorowości, gdyż departamenty zamorskie Gwadelupy i Martyniki, które miały otrzymać ten status, odrzuciły tę propozycję w referendum z 7 grudnia 2003 r.
Obecnie istnieje pięć wspólnot zamorskich (szósta Majotta 31 marca 2011 r. stała się departamentem zamorskim):
- Polinezja Francuska – wspólnota o dużej autonomii, posiada własnego prezydenta oraz jako jedynej przyznano jej nazwę kraj zamorski (pays d’outre-mer);
- Saint-Pierre i Miquelon – wspólnota zamorska również o statucie zbliżonym do departamentu;
- Wallis i Futuna – wspólnota zamorska o szczególnym statucie, jedyna część terytorium Francji niepodzielona na gminy;
- Saint-Barthélemy − wydzielona 22 lutego 2007 r. z departamentu Gwadelupy;
- Saint-Martin − wydzielona 22 lutego 2007 r. z departamentu Gwadelupy.
Wspólnota zamorska |
Numer | Powierzchnia w km² |
Ludność w tys. mieszk. |
Stolica |
---|---|---|---|---|
Saint-Pierre i Miquelon | 975 | 242 | 7,0 | Saint-Pierre |
Wallis i Futuna | 986 | 274 | 14,4 (2003) | Mata Utu |
Polinezja Francuska | 987 | 3 894 | 253,7 (2003) | Papeete |
Saint-Barthélemy | 977 | 25 | 10,3 (2019) | Gustavia |
Saint-Martin | 978 | 53 | 32,5 (2019) | Marigot |
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Marcin Krzemiński, [w:] Prawo Francuskie Tom II, Aleksandra Machowska, Krzysztof Wojtyczek (red.), Kraków 2005, s. 192-195, ISBN 83-7444-007-4.