Okres prosperity i sprawne zarządzanie Roosevelta w początkowych latach XX wieku, przysporzyło mu popularności w społeczeństwie[1]. Dodatkowo śmierć niechętnego prezydentowi bossa partyjnego, Marcusa Hanny w 1904, znacznie zwiększyła szanse Roosevelta na uzyskanie nominacji[1]. Na konwencji Partii Republikańskiej w dniach 21-23 czerwca 1904 roku, urzędujący prezydent został wybrany kandydatem na prezydenta w pierwszym głosowaniu, przez aklamację[2]. Kandydatem na wiceprezydenta został Charles Fairbanks[2]. Partia Demokratyczna, zarzucając obozowi rządzącemu radykalizm, postanowiła wystawić kandydaturę konserwatywnego sędziego Altona Parkera[3]. Okazało się to błędem, gdyż konserwatywni wyborcy woleli oddać głos na republikanów, niż na demokratów, którzy wcześniej dwukrotnie wystawili kandydaturę populisty Williama Bryana[1]. Ponadto Roosevelta wsparła większość towarzystw przemysłowych i finansjery[1]. Kandydatem Socjalistycznej Partii Ameryki został Eugene Debs, Partii Prohibicji – Silas Swallow, a Partii Populistycznej – Thomas Watson
Głosowanie powszechne odbyło się 8 listopada 1904[4]. Roosevelt uzyskał 56,4% poparcia, wobec 37,6% dla Parkera, 3% dla Eugene’a Debsa, 1,9% dla Silasa Swallowa i 0,8% dla Thomasa Watsona[4]. Ponadto, niespełna 35 000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[4]. Frekwencja wyniosła 65,2%[5]. W głosowaniu Kolegium Elektorów Roosevelt uzyskał 336 głosów, przy wymaganej większości 239 głosów[6]. Na Parkera zagłosowało 140 elektorów[6]. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył Charles Fairbanks, uzyskując 336 głosów, wobec 140 dla Henry’ego Davisa[6].