Wysepki Langerhansa

Ten artykuł od 2012-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Wysepka Langerhansa wyizolowana z trzustki szczura. Obraz z mikroskopu konfokalnego: * jądra wybarwione na niebiesko DAPI, * insulina (komórki beta) wybarwiona na zielono za pomocą skoniugowanych z barwnikiem przeciwciał antyinsulinowych, * glukagon (komórki alfa) wybarwiony na czerwono za pomocą skoniugowanych z barwnikiem przeciwciał antyglukagonowych.

Wysepki Langerhansa, wyspy Langerhansa, wyspy trzustkowe, wysepki trzustkowe (łac. insulae pancreaticae) – jeden z gruczołów wydzielania wewnętrznego, w postaci skupisk komórek występujących i rozrzuconych w miąższu trzustki, głównie w obrębie jej ogona. Stanowią one od 1% do 3% masy całego narządu^[1]. Człowiek ma od 1 do 2 mln takich komórek^{[potrzebny przypis]}, które wydzielają hormony regulujące węglowodanową przemianę materii organizmu.

Wyróżnia się:

komórki alfa (A), około 25%^[2] – wydzielają glukagon
komórki beta (B), około 60%^[2] – wydzielają insulinę i amylinę
komórki delta (D), około 10%^[2] – syntezują somatostatynę
komórki F, około 5%^[2] – wydzielają trzustkowy polipeptyd.

Niektóre źródła uznają komórki delta i F za tożsame^[1].

Wysepki Langerhansa pełnią zasadniczą rolę w wydzielaniu dokrewnym, które regulowane jest za pomocą sprzężenia jelitowo-trzustkowego, wywołanego przez pokarm^[1]. Ich uszkodzenie lub zniszczenie, zwykle na tle autoimmunologicznym, prowadzi do powstania cukrzycy, choroby wynikającej z niedoboru insuliny^{[potrzebny przypis]}

Wyspy trzustkowe zostały odkryte w roku 1869 przez niemieckiego anatoma i patologa Paula Langerhansa.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Marian Grzymisławski: Budowa układów związanych z przyswajaniem pokarmu. W: Jan Gawęcki, Lech Hryniewiecki: Żywienie człowieka. T. 1: Podstawy nauki o żywieniu. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003, s. 68. ISBN 83-01-13947-1.
↑ ^a ^b ^c ^d Tadeusz Krzymowski, Jadwiga Przała: Fizjologia zwierząt. Podręcznik dla studentów wydziałów medycyny weterynaryjnej, wydziałów biologii i hodowli zwierząt akademii rolniczych i uniwersytetów. Praca zbiorowa. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2005, s. 192–193. ISBN 83-09-01792-8.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[pwn-1] Marian Grzymisławski: Budowa układów związanych z przyswajaniem pokarmu. W: Jan Gawęcki, Lech Hryniewiecki: Żywienie człowieka. T. 1: Podstawy nauki o żywieniu. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003, s. 68. ISBN 83-01-13947-1.

[Krzymowski192-2] Tadeusz Krzymowski, Jadwiga Przała: Fizjologia zwierząt. Podręcznik dla studentów wydziałów medycyny weterynaryjnej, wydziałów biologii i hodowli zwierząt akademii rolniczych i uniwersytetów. Praca zbiorowa. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2005, s. 192–193. ISBN 83-09-01792-8.

[1]

[2]