Zalman Szowal

‏זלמן שובל‎

Zalman Szowal (2008)
Data i miejsce urodzenia	28 kwietnia 1930 Wolne Miasto Gdańsk
Ambasador Izraela w Stanach Zjednoczonych
Okres	od 1990 do 1993
Poprzednik	Mosze Arad
Następca	Itamar Rabinowicz
Okres	od 1998 do 1999
Poprzednik	Elijjahu Ben Elisar
Następca	Dawid Iwri
Poseł do Knesetu
Okres	od 27 maja 1970 do 20 lipca 1981
Przynależność polityczna	Lista Państwowa, Likud, Telem, Rafi – Lista Państwowa
Okres	od 21 listopada 1988 do 8 października 1990
Przynależność polityczna	Likud
Multimedia w Wikimedia Commons

Zalman Szowal (hebr.: זלמן שובל, ang.: Zalman Shoval, ur. 28 kwietnia 1930 w Wolnym Mieście Gdańsku) – izraelski polityk i dyplomata, w latach 1970–1981 oraz 1988–1990 poseł do Knesetu, w latach 1990–1993 oraz 1998–1999 ambasador w Stanach Zjednoczonych.

Urodził się 28 kwietnia 1930 jako Zalman (Salomon) Finkelstein w Gdańsku, który był wówczas Wolnym Miastem^[1][2]. W 1938 wyemigrował do stanowiącej brytyjski mandat Palestyny^[3].

W Tel Awiwie ukończył szkołę średnią, na studia wyjechał za granicę. Zdobył bakalaureat na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, a następnie M.A. w Graduate Institute of International and Development Studies w Genewie w zakresie stosunków międzynarodowych. W dziedzinie tej zdobył także stopień doktorski (PhD)^[3].

W latach 1955–1957 był zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, następnie pracował w finansach i bankowości. Dwukrotnie pełnił funkcję przewodniczącego izraelskiego stowarzyszenia bankowców^[3].

W polityce związał się początkowo z lewicową Mapai, następnie od 1965 był członkiem założonej przez byłego premiera Dawida Ben Guriona partii Rafi. W 1969 był jednym z założycieli nowego ugrupowania Ben Guriona – Lista Państwowa^[3]. W październikowych wyborach parlamentarnych nie dostał się do izraelskiego parlamentu z listy tego ugrupowania^[3], jednak w składzie siódmego Knesetu znalazł się 27 maja 1970 po tym, jak były premier przeszedł na emeryturę i zrezygnował z mandatu poselskiego^[4]. Szowal zasiadał w komisjach edukacji i kultury oraz pracy, a także w specjalnej komisji ochrony środowiska^[3]. W 1973 przystąpił do prawicowego Likudu i uzyskał reelekcję w grudniowych wyborach, w ósmym Knesecie zasiadał w komisji finansów. W 1976 był jednym z założycieli partii La’am jako frakcji Likudu. W wygranych przez prawicę wyborach w 1977 ponownie zdobył mandat, zaś w dziewiątej kadencji – w komisjach spraw zagranicznych i obrony; konstytucyjnej, prawa i sprawiedliwości; finansów; spraw gospodarczych oraz w komisji wspólnej ds. energii. W 1977 założył także organizację zajmującą się edukacją polityczną. W 1978 powrócił do Ministerstwa Spraw Zagranicznych, gdzie był odpowiedzialny za politykę informacyjną^[3]. 26 stycznia 1981 wraz z Jicchakiem Perecem i Jigalem Hurwicem opuścił Likud, tworząc frakcję Rafi – Lista Państwowa^[5][6]. Jeszcze w tym samym roku – 19 maja – przeszedł wraz z Hurwicem do utworzonego przez Moszego Dajana ugrupowania Telem^[6][7], z którego listy bezskutecznie kandydował w czerwcowych wyborach. W 1984 wspólnie z Hurwicem założył partię Omec, jednak w sierpniowych wyborach ugrupowaniu przypadł tylko jeden mandat, który objął Hurwic^[3][8]. Do parlamentu powrócił w 1988, ponownie z listy Likudu. W dwunastym Knesecie zasiadał w dwóch komisjach – spraw zagranicznych i obrony oraz spraw gospodarczych^[3].

8 października 1990 zwolnił mandat, który objął po nim Chajjim Kaufman^[9], przyjmując zwolnione Moszego Arada stanowisko ambasadora Izraela w Stanach Zjednoczonych. W Waszyngtonie urzędował do 1993, kiedy zastąpił go Itamar Rabinowicz^[10]. Przed wyborami w 1996 prowadził w USA kampanię na rzecz Likudu^[3], a w 1998 powrócił na stanowisko ambasadora, zastępując Elijjahu Ben Elisara. W 1999 zakończył misję dyplomatyczną, zaś stanowisko w Waszyngtonie objął Dawid Iwri^[10].